martes, 23 de octubre de 2012

COMA UN IRMÁN CHE FALO




    "Podo afirmar con rotundidade que Xaquín pertence a ese tipo de persoas que van pola vida derrochando talento, eficacia e xenerosidade".

                                                          X.Denis



                                            VÍDEO HOMENAXE A D. XAQUÍN GÓMEZ BARROS



                                                         

miércoles, 17 de octubre de 2012

CARMIÑA PENSADO

Carmiña Pensado con: Clara, Pepita, Maruja, Lolita, Marinieves e Marité


 Onte finou  a nosa profesora Carmiña Pensado. Carmiña foi toda unha institución en Negreira pois exerceu durante anos na Academia e logo pasou a formar parte do claustro de profesorado do Instituto Rosalía Castro de Santiago de Compostela.

As academias privadas propiciaron que moitos rapaces e rapazas das vilas de Galicia poidéramos acceder aos estudos académicos que doutro xeito non sería posible, pois os institutos estaban nas cidades. Comecei con Carmiña aos once anos, coa Lora e La Bureba e as restantes comarcas de España e rematei con Rousseau e Pestalozzi, pasando pola Guerra das Galias e os sistemas de cristalización dos minerais. Centos de rapaces e rapazas formámonos na Academia onde todo se baseaba no esforzo persoal e os profesores contribuían a rentabilizar  o traballo diario.

Alí pasei de alumno a profesor, antes de finalizar os meus estudos, e souben da sensación de cobrar o primeiro salario que conservei máis dun ano dentro do sobre para disfrutar do que significaba aquelo de trasformar o esforzo en diñeiro. Tamén convivín durante anos con amigos e amigas que aínda na distancia seguen sempre presentes. Aprendín moito dos meus compañeiros profesores: Carmiña, Rosita, Alicia, D. José, José Luis e outros moitos.

Unha das característica de Carmiña era a súa esixencia que logo se traducía en sobresaíntes nos exámenes que tíñamos que pasar en dous días, no mes de xuño de cada curso, ante un tribunal no Instituto Masculino de Compostela. Tamén sabíamos que a miúdo daba clases particulares desinteresadamente no seu domicilio a algúns xóvenes que non podían facelo na Academia.

Nestes anos conincidíamos nos veráns, cando viña pasar uns días na súa casa paterna, e pasábamos tempo falando, sempre me preguntaba polos antigos compañeiros e compañeiras de estudo, tamén polo acontecer diario e polos meus porque cando eu era pequeno vivía onda a súa casa e as nosas familias tiñan unha relación estreita.Os meus pais sempre me poñían  a ela e ós seus irmáns como exemplo de persoas estudosas. 

Cando onte souben do seu pasamento, chamei ao meu amigo Manolito Sánchez, para comunicarlle a noticia e recordarnos dos tempos de aprendizaxe, e hai unha hora na Capela do Cotón acompañando á profesora Carmiña no recordo, coincidimos antigos compañeiros e compañeiras, tanto alumnos e alumnas como docentes.

Estes acontecementos tristes fan sempre que se conecte o flash -back e como me decía hai un intre o amigo Pepe Denis, parafraseando a García Márquez: “Dende hai tempo van desaparecendo persoas das que antes non morrían”.

Prof.J.Luis con: Barca, Emilio, Manolo, Elías, Toscano, Puñal, Xulián,Tomé, Marcial e Oreiro



Carmiña Pensado con : Mariló, Mª Carmen, Maruja, Maricarmen, Marichús,Rosario, e Conchita






domingo, 23 de septiembre de 2012

VOANDO NO QUADS



Cada sábado pola mañá no Camiño Vello,  se o tempo acompaña, séntase no seu quad e abre a súa noveliña. A xente pasa e mira unha semana tras outra. É unha imaxe pouco común,  todo o máis camiñar polas rúas cun ollo no xornal e outro nas farolas,  por aquelo da integridade física pero así, na biblioteca ambulante, non é algo moi visto. Non o digo polo quads, senón por aquelo de ler. Na nosa terra parece que as afeccións son outras.

Onte pareime a falarlle. Juan vive en Corneira, do concello de A Baña, e mentres agarda, as horas voan sobre a máquina e a imaxinanción percorre o deserto de Nevada ou o escenario que toque nesa xeira. As súas afeccións son a lectura e o fútbol. Atopeino pola estrada algún domingo no seu catriciclo, dí que é socio do Negreira e mais do Xallas de Santa Comba, que non perde un partido. Tamén falamos da miña familia, pois na súa terra de adopción naceron os meus antepasados maternos e alí teño parentes. É un home serio e bo conversador, e moi amable. Non puxo reparos a que lle tirara este retrato: “ E por min... non me importa!”

Falamos e falamos do pracer da lectura. É  unha mágoa que o exemplo non sexa o do común. Cando lemos, a nosa imaxinación vaise da man do que escribe, viaxamos por outras realidades, maxinamos outros universos ou profundizamos no propio. Un libro é coma unha conversa interesante de alguén que ten algo que contarnos e que, xeralmente, faino dun xeito pracenteiro. Cando vai bo tempo aproveitamos para sair á rúa e deixamos os nosos libros esquecidos nos seus cárceres. Habería que prantexarse sacalos das bibliotecas, airealos, que lles dea o sol, achegalos á xente e deixalos facer o seu labor.

Juan teno claro, onde vai o quads vai o libro.Coa súa máquina non pode andar a moita velocidade, pero cando colle o libro a  imaxinación voa.



sábado, 8 de septiembre de 2012

AUGAS MAINAS


                                                                                                          Foto López Tuñas


Aquí onde o río Barcala recibe ao Albariña, que baixa dos altos de Freixeiro, nas tardiñas de verán transfórmanse as augas nun espello onde se miran os abeneiros. Logo o noso río camiña mansamente acariñando á vila de Negreira botándose máis abaixo no Tambre.

O Barcala é o río que da nome á nosa comarca; dende o monte Cornado cruza o Val ó longo de 19 Km recollendo as augas dunha cunca de 98,5 Km2.e aportando un caudal de 4,2 m3/sg na súa  desembocadura

Eu gusto de camiñar á tardiña polas súas beiras, onde se xunta co seu gregario o Albariña, ollando como a Natureza se mergulla e as mellores troitas pasman, porque este río grazas as súas augas claras e transparentes é troiteiro por excelencia. Tamén xeneroso, pois durante séculos a forza das súas augas sacudiu os rodicios dos muiños que vixían as súas márxes.
Balsa dos Garrido

En Galicia os muiños de auga foron dende a Idade Media fonte de riqueza das xentes do campo, porque están relacionados co pan. O gran que os nosos campos ofrecián á suor dos labregos transformábase en fariña ó run-run da muiñeira. Nos últimos catro quilómetros da súa desembocadura, aínda se conservan varias destas construccións caraterísticas. Pero o que máis chama a atención son as balsas que desviaban a auga cara eles. A de Refoxo, que foi aula de aprendizaxe para nadadores, a de Vilachán e a dos Garrido. Son todo unha reliquia que debera arranxarse. O muiño está directamente relacionado coa vida social e labrega de antano.

Pero se esto non fora dabondo o Barcala, xa na súa desembocadura co Tambre, acolleu hai tempo unha minicentral eléctrica que xeraba enerxía para a vila de Negreira; aínda hoxe, cando as augas baixan no verán, os rapaces percorren a balsa de Patiño que desviaba a auga para as turbinas. Toda unha fonte de riqueza que saía deste cauce.

Muíño dos Castros
Os ríos son un tesouro para Galicia e débense preservar e poñer en valor. En setembro do 2010 o alcalde de Negreira Jorge Tuñas, inauguraba un fermoso paseo de 2.200 m de longo que dende o fondo da Vila bordea o cauce ata a Área Recreativa de Cobas. O uso social para a xente de todas as idades fan deste lugar un remanso de paz que permite disfrutar cada día deste agasallo e que hai anos era patrimonio exclusivo dos pescadores que se atrevían a patear as marxes ou meterse polas augas craras.

Onte, sentadas nun dos bancos da ribeira, dúas señoras comentaban: “Que Deus llelo pague a quen nos permitiu disfrutar desta regalía”.

Agora debérase continuar a obra iniciada coa restauración das balsas e os muiños, a limpeza periódica do cauce e a reposición da vella Pontella dos Castros.

O noso patrimonio natural e cultural ben o merece.



BIBLIOGRAFÍA

(1) OS RÍOS GALEGOS -Francisco Javier Río Barja e Francisco Rodríguez Lestegás-Consello da Cultura Galega






sábado, 4 de agosto de 2012

DO MINUTO AO SEGUNDO

                                                              (Foto López Tuñas)

Atopeime na Coruña cun retratista como é debido, daqueles de minuto que, coa caixa escura, ían  recollendo polas feiras ou as  prazas das cidades a imaxe das xentes. Estaba entre as casetas da Feira do Libro, que seica é pola súa importancia a quinta de España, e as do Certamen de Casas Regionales, que debe ser o primeiro porque dubido que perdure algún outro.

Chamaba a atención na Feira do Cotón  ollar a Castromil, co seu gardapolvos gris, manipular  ás apalpadas dentro do caixonciño de madeira, ata que sacaba a tira de papel que introducía na lata con auga, colgada no trípode, da que logo xurdían as imaxes dos que iban pasando por diante do obxectivo: a nai co fillo que tiraba o retrato para mandar para as Américas, o soldado de infantería co seu uniforme, o mozo que pedía unha con forma de corazón e coa lenda No me olvides ou os amigos que querían retratarse xuntos. Nun minuto quedaban estampadas no papel tantas historias que logo se gardaban coma tesouros. Non hai máis que ollar aqueles retratos para entender canta cousa se agocha neles .


Pero os máis espectaculares eran os da romaría de San Francisco de Corneira, cos seus cabalos de cartón e os decorados de lona. Sempre se poñían entre o Barriga Verde e as lanchas. Alí podíase escoller entre posar diante da mansión dun Falcon Cres ou montado no cabalo co sombreiro mexicano. Contoume unha vez Mero da Chancela que na romaría de San Eleuterio un rapazolo da parroquia coloulle a ún deles unha rá na lata e cando o home metiu a man todos os cativos empezaron a berrarlle ¡¡croá..croá!! Foi tal a que se armou que ao primeiro que pescou houbo de escacharlle o estribillo fotográfico nas costas.

 Hoxe retratistas somos todos; calquera aparello serve para pixelar a vida, mandala e enlatala. Tan rápido coma nun segundo, que tamén é o tempo que se tarda en esquecela. Consecuencias do overbooking.






domingo, 15 de julio de 2012

O MEU CLIP




Algúen se puxo a pensar canta fermosura se agocha nun pequeño obxecto ou canto afecto nun detalle; canta grandeza pode caber na cousa máis pequena e canto heroismo na xente máis humilde?

Os meus compañeiros e compañeiras téñenme ouvido loubar a importancia do clip, ese pequeno resorte de metal que nos axuda a cotío a ordear, clasificar e estruturar os papeis nos que se van ceibando as ideas e os pensamentos para logo trasmitilos e utilizalos na tarefa cotiá. O camiñar pola vida vaiche ensinando que é nos máis sinxelos obxectos ou nas persoas máis modestas, por todos esquencidas ou iñoradas, onde realmente se atopa a grandeza.

De seguro que ninguén se parou a valorar a importancia do porrón, ese recipiente de barro, agora xa esquecido que, de man en man, nos labores máis duros do verán calmaba a sede e daba folgos no traballo do campo a centos de milleiros de modestos labregos. Ou a simple fregona que liberou os riles e os xionllos das mulleres nas súas tarefas cotiás de sacar brillo aos chans propios e alleos.

Eu vivo rodeado de pequenas cousas que a miudo me recordan o que é a amizade sincera; dende un fermoso libro a un CD; unha colección de afectos, tan sabedores coma un bote de mel, que se foron acumulando ó longo deste meu camiñar vital. Ou tamén dos pequenos agasallos cos que algúns compañeiros quixeron deixar patente o seu agradecemento polo que non foi máis que cumprir cunha obriga.

O mesmo ocorre coas persoas, as máis modestas e importantes quedan ás veces inxustamente cubertas por unha codia de esquecemento, involuntario ou conscente, e que debemos excavar para sacar á luz a súa verdadeira dimensión. Por eso naceu este blog, ÁGORA, para lembrar e loubar á xente que ao longo do tempo e no máis ademirable anonimato, aportou o seu esforzo ou deixou a propia vida ó servicio de todos e que foron un exemplo de traballo e cidadanía. Aqueles aos que lles debemos que todos vivamos agora un pouquiño mellor. Porque, cantas persoas traballan a cotío perto de nós dun xeito desinteresado, en asociacións, comisións ou institucións ao servizo dos demáis? Pois niso, nese modesto traballo e dedicación radica a súa grandeza.







É de xustiza pois, valorar as pequenas cousas que fan agradable a vida dos demais. Tamén os pequenos obxectos que nola facilitan: o porrón e a fregona, o clip e as pinzas, a cremalleira e o velcro, a lata e o tetrabrik, a cinta adhesiva e a goma elástica, o abanico e a bolsa de té, o lapis e o bolígrafo... e aprender a valorar a súa humilde grandeza e utilidade. Tamén a súa fermosura.

E todo isto ven a conto de que no Pazo de Fonseca, en Santiago de Compostela, réndeselles homenaxe nunha das máis fermosas exposicións que por alí pasaron: INVENTOS XENIAIS, HEROES OCULTOS, OBXECTOS COTIÁNS. A historia da súa invención, o seu desenvolvemento histórico, as condicións técnicas da súa produción a grande escala e que seguen a estimular o traballo dos artistas e creadores. A estética e a utilidade destes obxectos que se fabrican millóns de veces e que son indispensables na vida cotiá. Algo que paga a pena disfrutar ata o 29 de agosto deste ano.


miércoles, 27 de junio de 2012

FIN DE CURSO



1º ESO-A

Esta fotografía é de  unha das clases de primeiro da ESO no noso instituto, na véspera de rematar este curso escolar. Así de relaxados e tranquilos, parece unha pose pero non o é, foi a tónica de todo o ano. Traballan, participan, opinan e sempre nun ambiente sereno.

A inquedanza dos primeiros días xa ficou atrás, non acorda. Foi unha adaptación moi curta. Todos distintos pero aprendendo a respetar as peculiaridades de cada quen.

Este ano conmemoramos o 30 Aniversario da creación do Ensino Secundario en Negreira; dispor deste centro público é un logro importante para a nosa comunidade. A creación do Colexio Municipal Homologado foi o primeiro paso para que nacera o actual Instituto de Ensino Secundario “ Xulián Magariños”; logo seguiron as melloras, e a extensión do ensino obrigatorio ata os 16 anos un progreso que non lle gustou aos partidarios de que a Educación seguira sendo un privilexio de clase.

Hoxe, os nosos alumnos reciben unha educación persoalizada, adaptada ás características de cada un e tendo en conta as súas capacidades. Dispor de profesora de apoio para os que teñen máis dificultade, grupos específicos para os alumnos con retraso nas asignaturas básicas e un extraordinario equipo de Orientación, que apoia de cotío a profesores e alumnado, é unha regalía que non se pode perder.

No noso Centro cúrsanse tamén estudos de Bacharelato, Ciclo Superior de Sistemas Informáticos e un Ciclo de Grao Medio de Comercio. Polas tardes funciona unha sección da Escola de Idiomas de Santiago de Compostela. Tamén acolle ó recentemente creado Centro de Estudos Barcaleses que xa está empezando a recoller todas as publicacións que se foron editando sobre a nosa comarca de Barcala. As actividades ó longo do curso son múltiples e variadas, dende a viaxe anual a Grecia ou Roma do alumnado de Cultura Clásica ata premios de investigación. Celébranse cursos de formación para o profesorado e algún imparte docencia en facultades universitarias e agasállannos con publicacións periodicas e traballos de investigación das súas materias.

Remata este curso con malos augurios, o equipo de demolición instalado nas institucións públicas puxo o punto de mira neste patrimonio de todos que tanto esforzo costou construír. A pasada semana xa publicaban os xornais a volta ás escola unitarias cun mestre/a para atender ó alumnado ata os 12 anos. Eu sigo pensando o que recollía hai tempo neste Blog, no post Mi colega Cayetano: A intransixencia en España trasmítese nos xenes e os principios constitucionais aínda chirrían no cerebro de moitos persoeiros.

Hoxe é día de entrega das calificacións, a inmensa maioría do alumnado saía contento. Xa andan polas rúas coas súas gorras, balóns, bicis e traxes deportivos.

Felices vacacións rapaces, que ben as tendes gañadas!


En Val de Barcala- Revista do IES Xulián Magariños
 

viernes, 11 de mayo de 2012

FLORENCIA



Praza da Signoria-Palacio Vecquio (Foto López Tuñas)

Florencia non se pode contar. É coma unha mañá de Reis na que os soños se fan realidade e vas de agasallo en agasallo sen saber con cal quedar, mentres as sensacións te desbordan. É para gozala e entendela, un chute sensorial que te enche.

É a presenza viva da arte e a exaltación do ser humano a través da beleza, exteriorizada no mármore e o bronce, da arquitectura, da escultura e a pintura. O berce do Renacemento. A cidade na que se constata que son as ideas as que moven o Mundo e o lugar no que un grupo de homes excepcionais rachan as tebras medievais e colocan ó ser humano, dotado da capacidade de razoar, no centro da vida.

Aquí agromou unha nova época, un vasto movemento que pouco a pouco se foi estendendo por toda Europa introducindo profundos cambios na vida artística, cultural, política e literaria. Os Humanistas: escritores, pintores, escultores, científicos, abren as portas a unha nova era. A cidade dos Médicis, mecenas dos grandes creadores. O desenvolvemento económico e político da burguesía como nova clase social, motor da cidade.
O David - Miguel Anxo ( Foto López Tuñas)

Nas súas rúas seguen presentes Dante e Petrarca, Miguel Anxo, Donatello e Brunellesqui e ata a bella Simonetta que namorou a Giuliano de Médicis e ó mesmo Botticelli, quen a inmortalizou no seu cadro O nacemento de Venus que se garda na Galería degli Uffizi.

No centro de Florencia hai unha templo que mais parece unha fortaleza, é a igrexa-pazo dos gremios: Orsanmichele, que está exactamente entre o centro de poder relixioso da cidade, onde se ubica a catedral de Santa María dei Fiore, e a sé do poder politico, a Praza da Signoria, como se quixera reivindicar a independencia, a liberdade e a dignidade do mundo do traballo. Nas súas fachadas atópanse as estatuas dos santos protectores das artes.

Paseando por esta cidade, que foi a capital de Italia dende 1865 a 1871 e sede do primeiro Parlamento, intúese o contraste entre unha civilización que pon o seu diñeiro a prol do progreso da cultura, da sociedade e sobre todo das persoas, fronte á caricatura dun capitalismo depredador, representado simbolicamente por un grupo de escolares xaponeses que se retratan cun poster de Miky Mousse diante dunha tenda de Disney, a poucos metros da Praza da Signoria.


ALBUM


 Catedral de Santa María dei Fiore ( Foto López Tuñas)











(Foto López Tuñas)







Porta do Baptisterio. Lorenzo Ghiberti traballou 25 anos nesta xoia de bronce, chamada por Miguel Anxo a Porta do Paraíso


                                                                           (Foto L.T.)




  
                                          
               

Fonte de Neptuno na Praza da Signoria    ( Foto L.T)
As antigas tendas de Ponte Vecquio foron transformadas en xoierías ( Foto L.T.)



                                         ( Foto L.T.)






PERSEO  de Benvenuto Cellini na Praza da Signoria. Este bronce é un dos máis alabados do Renacemento polas súas dimensións.












viernes, 4 de mayo de 2012

PARA MIN A ESCOLA......







As cores están agochadas na luz pero cando saen expresan emocións e sentimentos, tamén son un xeito de desenvolver a creatividade. Espertan os sentidos e alegran a vida. A profesora do Instituto de Educación Secundaria  Xulián Magariños de Negreira  Dolores Sánchez Leira, que tamén é Xefa do Departamento de Normalización Lingüística, ademáis de ensinar a comunicarse coa linguaxe tamén emprega a técnica das cores e o debuxo para que o alumnado de 1º da ESO manifeste os seus sentimentos.
Nunha fermosa combinación da escrita e o debuxo reflicten así o que é a Escola para eles. En xeral os que utilizan liñas rectas, barras ou poucas cores son alumnos/as aínda sen evolucionar mentres que os que utilizan todo o espazo, liñas curvas, círculos en policromía son o alumnado máis maduro.
Sempre hai alumnos que captan o explicado e expresan coas cores o que significa para eles a escola, a opresión que senten ou o pechados que se ven na aula. Outros expresan con liberdade a súa autonomía no proceso de aprendizaxe.


  • PARA MIN O COLEXIO É UN LIBRO ABERTO
    A escola é unha carreira de obstáculos.
  • Na escola acábaseme a batería.
  • Cando estou na clase invádeme a monotonía.
  • A escola encántame porque aprendo moitas cousas.
  • Na escola relaciónome cos demais.
  • É o único sitio onde estou con rapaces da miña idade.


                               Hai auténticas xoias!









 






         

          SE A VIDA FOSE UNHA CARREIRA NON HABERÍA CORREDOR QUE CHEGASE Á META








PARA MIN A ESCOLA É UNHA OPORTUNIDADE AO TRABALLO






















PARA MIN A ESCOLA É UN ESGOTAMENTO.






















PARA MIN O RECREO É UNHA BENDICIÓN
























PARA MIN A ESCOLA É COMA UN LIBRO ABERTO.





















A ESCOLA É UN LABERINTO SEN SAÍDA
























          A ESCOLA É UNHA PEZA.......






















PARA MIN A ESCOLA É UNHA LIBERACIÓN















lunes, 2 de abril de 2012

O FLORIDO PENSIL




Hai uns anos  que se presentou no Teatro Principal  de Santiago de Compostela a obra  El Florido Pensil, adaptación ó galego do libro  do mesmo título de Andrés Sopeña Monsalve que foi un gran éxito de ventas .

Tanto no libro como na representación teatral reflíctese o que foi a educación de varias xeracións durante o réxime  franquista en clave nacional católica, tanto a través da Escola, base de operacións fundamental para a transmisión do ideario fascista, como  do cine, a radio e os tebeos.

O termo pensil fai referencia a un xardin delicioso, que era o xeito co que se intentaba facer concebir a vida, o mundo e a sociedade a través de todos os medios: Fuiste de glorias  florido pensil  decía a letra do Himno Nacional na Enciclopedia Álvarez. Coa  ironía, o humor e a análise cómica dos libros de texto, o cine dos domingos, os tebeos de Roberto Alcázar e Pedrín e o Yon Güén matando indios  arreo, Sopeña ridiculiza  aquela deseducación que deu lugar a posteriori a toda esta reserva espiritual das tramas, recortes e sentencias xudiciais.

A miudo, cando nos xuntamos un grupo de compañeiros da Escola, as gargalladas escoitanse na redonda pois a memoria é selectiva e sempre procuramos lembrar as anécdotas e o esperpento vivido. Porque un pensil é un xardín delicioso, pero aquelo era como  Intereconomía pero con obleas.

Falar galego era cousa de brutos  e o ser zurdo un perigo, porque a teima de escribir coa man esquerda considerábase todo unha provocación de consecuencias estridentes.

As verdades eran como eran e non tiñan volta. Se o Catecismo respondía á pregunta ¿Eres cristiano? con Soy cristiano por la gracias de Dios, se decías simplemente  SI señor, como lle aconteceu a Victoriano da Carreca,  caíache unha trompada pola dereita e se para salvar o físico rectificabas cun  No señor, alá che caía outra pola esquerda. Todo diante do tremor dos presentes e baixo a mirada grave, dende os seus  retratos, de D. José Antonio Primo de Rivera e D. Francisco Franco Bahamonde que Deus os teña alá moitos anos.

E todo esto sen entrar xa na táboa de multiplicar ou na lectura do Quixote. Eu tiven a sorte de ir dende ben pequeno á Escola da Señora Francisca,“A Revisora”, a quen  chamaban así porque o seu home era o revisor dos autobuses da Empresa Celta. A súa filla Sofía foi a que me ensinou a ler e a escribir; logo á  de Marita, o que me deu certa ventaxa cando desembarquei na Escola Nacional.

 Os escolantes  de D. Marcelino López éramos envexados por algúns outros, que cando na súa escola lles tocaba a lectura do Quixote, en ringleira diante da mesa do Mestre, soaban as labazadas coma un concerto de xilófono. A aula estaba nos baixos da Casa Consistorial, o edificio que hoxe acolle a Casa da Cultura. Era un bo mestre, amable, correcto e bo ensinante;  moitos dos seus alumnos pasaban directamente a traballar en diversos despachos e oficinas de Negreira.

No libros de lectura España es Así, de Agustín Serrano,  ensinábase que España era unha bendición de Deus que conseguira humanizar aos romanos, pero como se portaron mal, o Señor castigounos e mandoulles aos bárbaros, que de contado tamén civilizamos. Xa no século VII España era a nación máis católica, máis culta e civilizada de Europa, pero chegaron os mouros, que ademáis eran amigos dos xudeos, e non querían converterse. Afortunadamente O Cid Campeador puxo orde  ata que os Reis Católicos amañaron por fin o desaguisado e montaron o Imperio.

Alí todo estaba relacionado: Numancia co  Alcázar de Toledo, os mouros cos roxos, O Cid con  Francisco Franco, Carlos V co Xeneral Moscardó e os Comuneros de Castela cos comunistas.

A formación do noso espìritu completábase ás veces coa asistencia obrigada a algúns actos patrióticos, como La Misa por los Caídos. Eu non lograba entender  quenes foran os que caeran ou como serían as  feridas  para adicarlles unha misa, o que se complicou bastante cando á saída da igrexa toda a xente, as autoridades  coas camisas e garabatas iguais, se puxeron a cantar cara unha lápida  na parede da igrexa  e co brazo estirado. Logo explicoumo meu pai na casa. Tamén me dixo que non todos os que cantaban co brazo ergueito eran falanxistas, que algún era simplemente parvo.

Di no libro de Andrés Sopeña que para liberarnos desta herdanza o mellor é asumila sen complexos  e aprender a rirnos dela, para poder aspirar a ser persoas casi normais, polo que nada mellor que botar man do seu divertido libro que foi popularizado polo  espectáculo  teatral que a compañía Eme 2  representou con gran éxito nas principais cidades galegas.

O humor e as gargalladas están garantidas.







martes, 13 de marzo de 2012

ISAAC, O EDITOR DA MEMORIA


 Isaac Díaz Pardo : " Home de cultura, de proxectos,  ilustrador, pintor, ceramista e tamén editor da nosa memoria, da nosa Historia".

Por Illa Bufarda


.
Isaac, o editor da memoria. from Illa Bufarda on Vimeo.



jueves, 23 de febrero de 2012

ROSALÍA DE CASTRO



                                          24 de FEBREIRO
 
              DÍA DE ROSALÍA DE CASTRO






   




Embarque en A Coruña



                                                               PRA HABANA


                                                               Vendéronlle os bois,
                                                               vendéronlle as vacas,
                                                               o pote do caldo
                                                               e a manta da cama.

                                                               Vendéronlle o carro
                                                               e as leiras que tiña,
                                                               deixárono soio
                                                               coa roupa vestida.

                                                               "María, eu son mozo,
                                                               pedir non me é dado,
                                                               eu vou polo mundo
                                                               pra ver de ganalo.

                                                               Galicia está pobre,
                                                               e á Habana me vou...
                                                               ¡Adeus, adeus, prendas
                                                               do meu corazón!"




sábado, 21 de enero de 2012

GLOBOS


Fotograma de Le ballon rouge


          Decir que dende neno sentín fascinación polos globos non resulta nada excepcional, porque a todos os nenos lles gustan os globos de cores. Azuis, vermellos, amarelos, brancos que máis da,  porque son lixeiriños, suaves, grandes e para os picariños cheos de nada. Recordo que mos tiñan que inflar  porque era moi difícil  para un rapaz  tan pequecho.

          Os globos acompañáronme sempre, toda a miña vida  foi un encher globos de cores, coa imaxinación, coa espranza, cos afectos e coas tristuras. O futuro sempre se converteu nunha colección de globos  que ían a máis según camiñaba, inflaban, subían e,  ás veces, estalaban na faciana quedándose nun bluf. De cando en vez  non faltaron tampouco  os estoupadores que se adican a meterlle o alfinete.
        
       Algúns  foron unha auténtica ledicia, porque aparecían nos momentos mais vitais; aínda me lembro cando en Negreira pasamos a ter unha segunda fábrica de soños: o Cine Gran Vía. O primeiro que se proxectou naquela inmensa pantalla de Cinemascope foi o marabilloso documental O Globo Vermello, de Albert Lamorisse.

       Pero  tamén foi pasmo: ¿Alguén de vós presenciou algunha vez o despegue do Globo de Betanzos, esa mole de 25 m de alto que nun mar de  milleiros de persoas, erguéndose na noite do 16 de agosto, dende o ano 1875,  levando consigo todo un ano de traballo e de vida desa fermosa cidade galega?. Se nunca fóchedes, facédeo  este ano, paga a  pena.

      O meu destino foi pasar a vida ao redor dun globo terráqueo con rapaces e rapazas, estudando a súa pel, as súas engurras, as súas xentes e historias, e disfrutar cando comprobas que lles gusta.

Pero sen dúbida,os máis fermosos de todos son os numerosos  globos cheos de Luz que sempre levo comigo,  dende aquel primeiro día en que chegaches e comezamos a camiñata xuntos, coa compaña dos nosos fillos.


         ¡De seguro!