É
poesía un río con orelas
que
se estenden hastra os ollos mansamente.
Un
solpor inmenso e alcendido
na
distancia, que se ve e se perde...
José M.López “Ardeiro”
Vanse
cumplir trece anos daquel día triste en que nos deixou José M.
Lòpez “Ardeiro”, home xeneroso, honesto, e bo amigo. Xuntos
compartimos a infancia, a adolescencia, os primeiros bailes da
xuventude e, sobre todo, o compromiso social e solidario da idade
adulta porque moito era o que nos unía, aparte dunha profunda
amizade. Aínda que se foi, segue presente para os que tanto o
apreciamos.
Pero
ademáis Pepe Ardeiro era un gran poeta, a súa obra recollida en
seis libros foi merecente de importantes premios literarios: Premio
de Poesía Cidade de Ourense, Premio Celso Emilio
Ferreiro, Premio Eusebio Lourenzo Baleirón e as
homenaxes que se lle adicaron deixan constancia do profundo aprecio
que en Negreira todos lle temos como amigo e poeta.
Nos
seus versos recolle o seu pensamento, as súas emocións e os seus
sentimentos transmitidos cunha linguaxe que o pon a altura dos bos
poetas de Galicia. Os que con el convivimos sabemos da sinceridade
dos seus fermosos poemas, nos que imos descubrindo parte da súa
vida e das súas vivencias, tamén da Galicia daquel tempo.
O
recanto profundo dos piñeiros
fálanos
da túa nova moradía,
vivindo
cos silencios compañeiros
letargo
noutra vida fuxidía.
Levando
calma a onde a dor vivía,
sementáche
la paz polos outeiros,
polas
chairas da terra penedía,
na
busca de horizontes verdadeiros.
Respirando
nos teus beizos a canción,
quedouno-la
ledicia de quererte
sabendo
da túa obra a devoción.
E
tendo nós a sorte de aprenderte,
e na
morte levar ti a resurrección,
non
ficará nin tempo de esquecerte.
Un xardín no tempo
O
máis importante dos poetas é o seu legado literario que
ademáis de deleitarnos tamén educa, por iso debe ser máis coñecida a
súa obra e divulgada entre a xente moza, para a través dos poemas penetrar no interior da súa alma e pensamentos, aprendendo a interiorizar a mensaxe que de xeito tan
fermoso nos trasmite.
Os
libros de poesía de José M. López Ardeiro merecen ser reeditados
para sacalos dos andeis das librerías, dende o primeiro, Na
néboa dunha esperanza, ata o último, Versos de ausencia e
desagravio, ou cando menos unha Antoloxía dos seus
escollidos poemas, recitalos de novo e lanzalos ao corazón de todas
aquelas persoas que aprecian a linguaxe artística. É a mellor
homenaxe que se lle pode facer a quen tanto aportou ao mundo da
poesía desde a nosa bisbarra. Os alumnos dos nosos centros
educativos agradecerán, sen dúbida, ese agasallo e tamén os
adultos que aprecian a boa literatura e que, sen dúbida, saberán
gozar de novo do legado literario que nos deixou José Manuel
López “Ardeiro”, gran persoa, bo amigo e destacado persoeiro
das letras galegas.
INVERNO
Estremécense
árbores ergueitas
no
horror do vento rexo en travesía,
e un
frío terribel que arrepía
aperta
ó lobo nas covas encolleitas.
Do
chan abrollan as augas que mergullan
en
manantial que a ruda terra estiña,
e
asuláganse a casca e a resina
que
dos piñeiros agrestes se debullan.
Escurecidas
as casas ou refuxios
escorrentan
o medo e a invernía,
e coa
calor do fogar e a ardentía
arranxan
vida nos fogos de artiluxio.
E ben
coutado o lar tras tobre e pedra,
cinguido
de íntimos fumos ben ulintes,
evocacións
de outrora e outras xentes
configuran
a vida, a morte, a terra...
