O CARNAVAL VEN DE LONXE

Primavera-Giuseppe Arcinboldo

Cada ano, como preludio da chegada da Primavera, prodúcese en diferentes lugares do mundo unha eclosión popular que enche de colorido e ledicia as rúas dos pobos e cidades. Esta antiquísima celebración ten a súa orixe nas chamadas Festas de Ciclo Anual que nas primitivas comunidades agrarias conmemoraban os cambios estacionais que se experimentaban ao longo do ano.

A festa conserva en cada lugar as características propios da súa Historia, así en Venecia o luxo e boato propio dos burgueses renancentistas; en Brasil, a música, o erotismo e o colorido das comunidades de orixe afro e en Bolivia (Oruro) os elementos precolombinos e dos esclavos levados pola colonización.

As celebracións máis antigas  na honra da Nai Natureza e da Primavera atopámolas en Babilonia hai aproximadamente uns 4.000 anos e tamén en Exipto, en honor do Boi Apis, símbolo da virilidade que contiña o espíritu do señor da creación Ptaht. Posteriormente os ritos da chegada da estación das flores e o amor extendéronse por todo o Mediterráneo.

En todo o seu percorrido ao longo da Historia, o Carnaval foise impregnando das costumes e tradicións correspondentes a cada época e cultura. Así é clara a influencia de Grecia e Roma onde se vincula coa festa de Dionisio, deus do viño (Baco en Roma). Estas festas tumultuosas celebrábanse en Tebas no cumio do monte Citerón e na Tracia.

Bacanal-Massimo Stanzione

Según o poeta latino Ovidio tiñan lugar no mes de Marzo ( primeiro do primitivo calendario), o terceiro día despois das Idus, día 17, cando os campesinos ían a Roma para participar no festival que se lle adicaba a Baco (1). Chamábanse orgías ou Bacanales e as mulleres que participaban nelas bacantes ou ménades. Comenzaban cun desfile encabezado por unha carroza na que un mozo gordiño e xacarandeiro, con acios de uvas e unha copa, representaba ao deus, guiado por homes cubertos con pel de tigre e outros arredor, coas peles de macho cabrío, brincaban a modo de faunos e sátiros (Piliqueiros) .

A xente levaba a cara e o corpo pintado con sangue, viño ou zume de moras a modo de mascarada. O ancián que representaba a Sileno iba sentado nun burro ao final do cortexo, vestido de xeito grotesco para facer rir aos espectadores. Ese día tamén se depositaba nas imaxes do deus unha especie de filloas porque tamén el se alegraba coas cousas doces(2).

Nestas festas cun marcado carácter transguesor, bebíase viño ata perder a conciencia e as bacantes entregábanse a todo tipo de excesos.

Combate entre D.Carnal e Dna.Cuaresma.Fragmento. Pieter Brueghel o Vello 

Pero o compoñente máis destacable do noso Entroido procede da Idade Media que o impregnou dos seus elementos gastronómicos. Para a sociedade rural fortemente estruturada polo Cristianismo o tempo de carnestolendas ofrecía unhas características moi acusadas de raiz pagán e un tempo de permisividade que se opoñía ao rigor da Cuaresma, periodo de cuarenta días de penitencia, xaxún e vixilia ou prohibición de comer carne en determinados días, como moi ben recolle D. Juan Ruiz o Arcipreste de Hita en El libro del Buen Amor:

De mi doña Cuaresma, justicia de la mar,

alguacil de las almas que se habrán de salvar,

a ti, Carnal goloso, que nunca te has de hartar

el Ayuno en mi nombre, te va a desafiar.

É de agradecer  ao Carnaval as tradicións gastronómicas de Galicia que dende o medievo nos chegaron: as filloas, cociñadas sobre unha lousa de pedra ou unha plancha metálica candente ou o cocido de porco elaborado no caldo, plato tradicional dos labregos europeos durante a Idade Media e aínda despois, con distintas variedades de carnes que regados cun bo viño da Terra constitúen un elemento imprescindible desta festa.

Durante a pasada dictadura esta celebración (Fiestas de Primavera) quedou recluida nos bailes de disfraces dos casinos e organizacións de carácter privado, nas familias a festa gastronómica e na rúa nas mans dos rapaces que colgaban siluetas dun burro recortado en papel no lombo dos máis despistados e marcaban coa tiza sisada nos encerados das escolas o lombo dos compañeiros.
Ben me lembro dun domingo de Entroido diante do Cine Progreso de Negreira cando un numeroso grupo facía cola para ver unha película de Sara Montiel e uns rapazolos asexaban a unha moza cun fermoso abrigo bermello. Un dos máis espelidos  foise arrimando ata tizala de arriba abaixo. O paraguazo que lle caeu, entre as risas dos compañeiros, deixoulle o lombo quente para unha semana.

Peliqueiros de Laza

Coa chegada da democracia, de novo o estoupido popular, satírico e festivo do Entroido, sempre atento a modas e costumes, volveu a encher as rúas de barullo e ledicia co apoio das institucións municipais e escolares (garderías, colexios e institutos) que contribúen a espallar na conciencia popular a semente desta tradición milenaria.

Negreira-1988

1. Ovidio-Fastos .715-735-780
2. Mitología griega y romana . Juan Humbert.

AGARDANDO A PRIMAVERA

LIQUIDAMBAR

Cando se prantaron eran unhas árbores pequenas que só pretendían humanizar as novas rúas e prazas. Logo foron medrando ao compás das construcións e cada ano hai que sometelos a unha poda intensa para que, ó chegar a primavera, a súa copa teña un aspecto discreto.

O mes pasado, aproveitando que caeron as follas, desmochárono, para que en marzo saian de novo os brotes con forza e no verán teñamos unha árbore bizosa que logo no outono coas súas follas bermello-douradas sorprendan a todos os que paseamos polas rúas.

O liquidambar,vulgarmente coñecido co nome de ocozol é ,como indica o seu nome composto do vocablo latino liquid e o árabe ámbar, unha árbore que responde ás súas feridas botando unha resina chamada storax que dende os máis remotos tempos tivo aplicacións farmacéuticas. O historiador romano Gayo Plínio, na Historia Natural, destaca o seu uso como perfume e medicina e no século XII o farmacéutico e médico malagueño Ibn al-Baitar fala del como un importante remedio curandeiro; por iso é unha honra telo como veciño.

Agora, aínda que parece inerte, estendendo os seus brazos cara a noite, non dorme; malia non ter follas segue a respirar por uns pequenos poros ao longo do tronco, as lenticelas, e por dentro a súa actividade é frenética coa respiración, a fotosíntese e a producción de sustancias que van facer que na primavera rebenten os brotes e manifesten de novo o seu esplendor.

Así e todo pareceume fermoso e ao pasar pola súa beira, mentres agardamos que rebrote de novo, non resistín a tentación de tirarlle a foto, tan ergueito no medio da noite e desta humidade que nos envolve, como agasallo a todo aquelo que durante o ano nos ofrece.

AQUELES MESTRES

Escola de Nenos Nº 2-NEGREIRA                 Curso 1935-36

                                                                                                          (Foto Martín Fernández)

Os rapaces  saían da casa cada mañá co seu cabás, nel gardaban a pizarra, o caderno ou a Enciclopedia; levaban algúns unha pequena bursa amarrada ao cinto coas bolas para xogar en tanto o Mestre non abría a porta e ían entrando en silenzo para ocupar cada ún o seu lugar na aula. Pero ese día foi distinto pois D. Juan avisounos que debían ir coa roupa nova para facer un retrato todos xuntos, así os que quixeran poderían encargar unha copia para gardar como recordo. Por iso, tantos anos despois, dispoñemos deste documento gráfico que proporciona  información sobre as condicións de traballo dos mestres nas escolas da época.

En 1927 o indice de analfabetismo en Galicia era do 56,28 % e só estaba matriculada o 53% da poboación infantil (1); nen siquera se cumplía a Lei Moyano de 1857 que recollía a obligatoriedade de dúas escolas cada 500 habitantes.
 No Concello de Negreira en 1935 existían   17 escolas incluindo as que construíron os indianos e as novas do Primeiro Bienio da II República. Na Vila, con 520 habitantes segundo os datos do  INE, dúas escolas de nenos e unha de nenas que atendían tamén á poboación infantil das aldeas da veciña parroquia de Logrosa: A Número 1 de Nenos que rexentaba D. Antonio Queiruga Fernández, a de Nenas de Dna. Ramona Ferreiro Conde e a Nº 2 de Nenos de D. Juan Garrido Eirín.

O elevado número de alumnos e alumnas, igual que na maioría das escolas do municipio, levou ao emprego do Método de Enseñanza Mútua, de Joseph Láncaster, na que os máis aventaxados axudaban a grupos dos maís pequenos, sobre todo para o ensino da lectura: Letras, sílabas e palabras, coa práctica nas pizarras tanto de escritura como de cálculo ata que pasaban a ler no Catón. O Mestre que controlaba a estes grupos atendía tamén aos maiores que xa estudiaban na Enciclopedia Dalmau Carles de Grado Elemental, Medio e Superior, completando os seus coñecementos cos Compendios de Aritmética ou Geometría. Tamén cos distintos libros de Lectura .

Dado  que o alumnado superaba ampliamente a capacidade das aulas creouse un doble turno de catro horas cada un para poder atender á totalidade de nenos e nenas matriculados. Por eso a Inspección Educativa estableceu para estes casos os xoves como día non lectivo para que poideran descansar os mestres e dedicalo á preparación das clases.

A Biblioteca Escolar foi tamén un elemento complementario  sobre todo para o alumnado de máis idade. No Salón de Plenos do Concello de Negreira aínda se conserva o moble da de Nenos nº 1 que polo seu tamaño pódenos dar unha idea da importancia desta axuda  para o labor docente.

Destas escolas saían preparados para traballar na Agricultura, nos diferentes oficios e profesións e algúns para continuar os seus estudos nas clases de Bacharelato do Xefe de Correos e Telégrafos D. Luis Gippini e de D. Jesús Magariños. Uns poucos, das familias con máis recursos, continuaban cos estudios universitarios en Santiago de Compostela.

Escola de Nenos nº 2

(1) La primera enseñanza en España .Ministerio de Instrucción Pública y Bellas Artes -Madrid 1927

Poemas de Ardeiro....

                                                                                           (Foto López Tuñas)

O dibuxo da mañán

era de néboa

e albada.....

A longa estrada

perdida e vagando

aberta na distancia...

había coma un agoiro de frío e camiñar

sobor do duro frío da xiada.

Unha espiral de fume enluado

voaba maina

dende o lume primeiro do amencer

daquela casa...

Quedaban a fiarse

ós últimos tecidos neboeiros

da iauga,

por entre o recuncho dos arrós

de tantos niños

e tantas agardas...

Baixo o ar

ao lonxe o río era remanso

envolveito na brétema da calma.

O hórreo entre o silenzo,

unha estadea

no retrato en branco e negro da paisaxe....

Coma tantas mañáns,

todas igoales,

nada pasaba...

Pero aquela,

unha desas mañáns,

                       -inespricábel...?

deixoume no cerne da ialma,

no percorrer paseniño do tempo,

un morno soño tallado na lembranza.

JOSÉ MANUEL LÓPEZ “Ardeiro”

Sombras e outras presencias

A MEMORIA DA OLIVEIRA

Á noitiña, logo de aparcar o coche, entrei camiñando de vagar pola Porta da Pena cara o casco vello de Compostela. Pasando a Praza de Cervantes cara a de San Miguel dos Agros topeime cunha oliveira prantada no medio da rúa estreita. Sorprendeume ver esta árbore na cidade monumental pero de contado reparei no nome.

A Rúa de Xerusalén, unha das menos transitadas polos turistas, é a antiga Xudería de Santiago, a residencia desta pequena comunidade relixiosa moito menor, dende logo, que a doutras cidades galegas como Ribadavia, A Coruña ou Ourense. Situada perto do Mosteiro de San Martín Pinario, que foi un dos centros de poder relixioso da Cidade, e da Praza da Azabachería.

Durante a Idade Media os barrios xudeos, tanto nos territorios cristiáns como en Al Ándalus, vivían segregados do resto da poboación e nalgúns lugares separados por murallas e portas que se pechabn pola noite. No ano 1492, os Reis Católicos decretaron a súa expulsión de España.

Hoxe o silenzo e a tranquilidade impoñen o seu poder no ambiente desta pequena rúa de Compostela presidida pola vella oliveira en memoria dos seus antiguos moradores, polo que non puden vencer a tentación de sacar o móvil e tirarlle esta fotografía.

A CORUÑA EN PARÍS

                                     ( Foto López Tuñas)

O Arco de Trunfo da Estrela é un dos monumentos máis importantes de París, raro é o turista que visita a capital que non se fotografie diante ou suba ao mesmo para presenciar a fermosa vista dos Campos Elíseos. A maioría non repara nas inscricións que nel se recollen das principais batallas de Napoleón ou dos seus xenerais.Construído por Bonaparte o ano 1806 despois da Batalla de Austerlitz, nese monumento teñen lugar as máis importantes conmemoracións militares como as da finalización da Primeira e Segunda Guerra Mundial.

Quizais os coruñeses Victor Lantes e Angel Rodríguez Leira (de Cariño), cando no alto dos seus blindados encabezaron o desfile da Liberación de París cos seus compañeiros de La Nueve,entre as aclamacións dos parisinos, non repararon como dende o Arco o nome da cidade (La Corogne), xunto coas outras como Vigo (Vique) ou Burgos, brilaba de orgullo pola compañía de españoles que liberou a cidade da ocupación alemana.

A Batalla da Coruña, coñecida tamén como de Elviña, onde se enfrontaron máis de 30.000 soldados franceses e ingleses dun e doutro bando, foi un dos episodios bélicos da Guerra de Independencia contra as tropas francesas invasoras da coalición formada por España, Portugal e o Reino Unido. Tivo lugar o 16 de xaneiro de 1809.

                                            (1)

Varios son os monumentos que na cidade lembran a célebre batalla, como o de  Elviña,  a tumba do xeral inglés Sir Jhon Moore no Xardín de San Carlos ou o do militar  Diego del Barco no Parque da Maestranza.

Diego del Barco naceu na Coruña no ano 1779 e participouen numerosas batallas da Guerra da Independencia acadando o grado de Brigadier de Artillería, morreu en Santoña (Cantabria) o 26 de febreiro de 1814 polas feridas causadas por unha granada, en Laredo repousan os seus restos.

Como en todas as guerras os cidadáns son sempre as víctimas reales destes conflictos, pero non todo foron calamidades.O 19 de marzo de 1812, entre os estoupidos dos canóns proclamouse na cidade de Cádiz a Constitución coñecida como "A Pepa" pola data da aprobación, na que se recollía entre outras medidas o recoñecemento da Soberanía na Nación e non no Rei, a separación de poderes e outras libertades, aínda que ao regreso de Fernando VII en 1814 aboliuna implantando de novo os señoríos feudales, o Tribunal da Inquisición e a persecución dos liberales defensores da mesma.

De novo foi implantada e abolida, como os pasos adiante e atrás que se dan na historia dos dereitos cidadáns de todos os paises.

(1) La Marcha de la Muerte. La retirada a La Coruña de Sir Jhon Moore,1808-1809- Cristopher Summerville-Inédita Editorial

COS OLLOS NOS NENOS

Colexio de Cobas-Negreira - 1922

A labor educativa levada a cabo polas escolas de indianos supuxo, ademáis da construcción de numerosos edificios espallados polas comarcas de Galicia, unha importante innovación pedagóxica, pois daquela o ensino limitábase, na maioría dos casos, ao aprendizaxe da lectura, escritura e das catro reglas aritméticas aínda que non sempre.

Estes documentos gráficos pertencen á familia de Jesús Seage Sixto, mestre coma os seus pais que tamén exerceron no Colexio de Piñeiro, costeado por Hijos de Cedeira en La Habana, e que amablemente me facilitou. As fotografías reflicten moi ben o tipo de educación que se introduciu na maioría das aulas creadas pola iniciativa dos nosos emigrantes e unha análise atenta das mesmas transmítenos a súa importancia documental.

O 20 de febreiro de 1908 o médico ciruxán e profesor da Facultade de Medicina de Santiago de Compostela D. Victor García Ferreiro dirixíase nunha extensa carta a Romualdo Negreira e Juan Riveiro, Presidente e Secretario da Unión Barcalesa da Habana, para ademáis de felicitalos pola creación da Sociedade recomendarlle a modificación do artigo 27 do Regulamento, incluindo a necesidade de preparar ao alumnado para a vida, recollendo novas asignaturas e materias como a Xeografía, Historia, Xeometría, Dibuxo e Música, e por suposto de modernas técnicas agricolas e Comercio. “En fin, todo lo que se pueda precisar para que un hombre sea medianamente ilustrado”.(1)

Continúa o médico barcalés recomendando se adopte a metodoloxía empregada polo Catedrático de Dereito da Universidade de Granada e Canónigo D. Andrés Manjón nas súas escolas do Sacro Monte: “La enseñanza que se da en ellas es lo más extensa que podeis suponeros, pero por lo que hace a la que intenta instituirse en este Valle, es todo lo práctica que pueda apetecerse. Que el método de enseñanza que allí se sigue es el mejor, pruébalo el que hubiese llevado el primer premio en la Exposición de París de 1900”.

“Conseguiréis con vuestro proyecto, regenerar el país. Nada como la instrucción da carácter a las personas, nada como la instrucción las hace conocer un derecho y una obligación, sólo la instrucción enseña a los hombres a ser hombre y no a ser parias como lo están siendo”.

No patio do Colexio

A colocación dos grupos de nenos no patio de recreo ante a atenta mirada do mestre, reflicte que nada se deixa á improvisación ou á xenialidade. Uns teñen nas súas mans o globo terráqueo, outros len para destacar a importancia do coñecemento na formación das persoas; os xogos, que todo debe facerse dun xeito ameno e atractivo e ata o respeto polos animais destaca na imaxe dos distintos grupos.

As fotografías en formato de tarxeta postal seguramente foron remitidas aos barcaleses da Habana para que poideran comprobar como as súas aportacións económicas estaban xa fructificando .

(1) Sociedad de Instrucción Unión Barcalesa -MEMORIA. Correspondiente a los años 1908.1909, 1910 y 1911. Imprenta de Cerdeira. Obrapía 36- HABANA.

EL PERFUME DEL AZAHAR

                             La Madraza-Granada           ( Foto López Tuñas)

A la entrada de la calle Oficios una melodiosa voz que resonaba en las monumentales paredes nos hizo detenernos para observar a la muchacha de negro que como un gemido lanzaba al aire quizás unha jarcha, inundando de tristeza todo el recinto al pie de La Madraza.

Este edificio, ahora Neoclásico, alberga la actual sede de la Academia de Bellas Artes de Nuestra Señora de las Angustias, conservando en su interior parte de la magnificencia y la belleza de la que ha sido la primera universidad pública de Al Ándalus. Creda en 1349 en ella se impartían clases de Derecho, Medicina, Matemáticas, Lógica y otras disciplinas. Allí se expedían títulos con el nombre del alumno, materia en que se graduaba y nombre del profesor.

Gharnata (Granada) ya en el año 1100 era una de las ocho ciudades de la España musulmana en cuyo recinto se agrupaban más de 15.000 almas, lo que era un hecho insólito en la Europa occidental donde apenas existía vida urbana.(1)

Cruzar la puerta y penetrar en su antiguo Oratorio es como encontarse en los salones de la Alhambra, paredes y bóvedas ricamente decoradas que con su suntuoso mirhab conservan el cuarenta por ciento de sus colores originarios desde la construcción del edificio que fue centro de estudios superiores de la única madraza pública de la Península Iberica, el edificio más emblemático del periodo nazarí.

Su rica Biblioteca sirvió para trasmitir los conocimientos de la antigüedad a numerosos sabios y eruditos de la época, hasta  después de la conquista de Granada por los cristianos. El tesón y la tenacidad del capitán general de Granada Iñigo López de Mendoza no fueron quien de impedir que el cardenal Jimenez de Cisneros, confesor de la reina Isabel, ordenara quemar el 1 de diciembre de 1499 en el antiguo mercado de la seda todos los ejemplares  junto con los de las restantes 144 bibliotecas de la ciudad, un total de 5.000 manuscritos en árabe, acabando en una sola noche con la sabiduría colectiva de toda la Península. Sólo se pudieron salvar, a petición de sus sabios, unos 300 relacionados con temas médicos y astrología. (2)

      Corral del Carbón  (L.T.)

Después la visita a la Capilla Real, dónde se encuentran los mausoleos de los Reyes Católicos, su hija Juana y Felipe el Hermoso, es un complemento extraordinario y también lo es disfrutar de todo el arte y la cultura de esta espectacular ciudad, deteniéndonos en la antigua alhóndiga de el Corral del Carbón y en sus plazas perfumadas de azahar que con La Alhambra conforman una experiencia enriquecedora, en compañía de la amistad y los conociemientos artísticos de unos maravillosos amigos

Capilla Real

1. – Breve historia del urbanismo-Fernando Chueca Goitia.Alianza Editorial-2005
2. - A la sombra del granado-Tariq Alí-El Pais S.L.-2005
   
   
   
   

NINFAS DE BARCALA

                                                                                              Foto: López Tuñas

Nas tardes de primavera cando o sol vai caendo reflíctense no río Barcala unha mestura de sombras e reflexos que coa turbulencia das augas dan lugar a estas imaxes que, con apariencia de realidade, fanos lembrar aos seres mitolóxicos que os nosos devanceiros crían que habitaban nas fontes e nos ríos. Plinio O Vello escribía a comezos do século I: “A contemplación da Natureza convenceume de que nada do que podemos imaxinar é increible”.

A auga como fonte de vida e os ríos foron obxecto de veneración dende a aparición das primeiras civilizacións. Na Mitoloxía grecolatina as Ninfas eran seres acompañantes dos deuses, vivían nos espazos naturais, especialmente nas fontes e nos ríos. A elas atribuíanse propiedades miragreiras herdando logo as augas esas atribucións como elementos sanadores das persoas enfermas. Facíanselle variadas ofrendas engalanando as fontes con guirnaldas, botando comida, pan e incluso moedas. Malia a perda xeralizada dese culto ás fontes e ás augas, a tradición mantén vivas algunhas conmemoracións directamente relacionadas. Moitos santuarios de Galicia, como S. Andrés de Teixido ou a Virxe da Barca foron lugares de peregrinación precristiáns. O culto ás fontes moi abondoso na nosa terra, procede dese rito romano relacionado coas deidades protectoras desas augas ou incluso doutros anteriores.

                                        S. Xoan do Carballoso              ( Foto López Tuñas)

Na beira do Val de Barcala, nun lugar apartado da parroquia de Xallas ( Negreira) en San Xoan do Carballoso, por onde transcurría a Via XX (Per loca Marítima), unha das calzadas romanas máis importantes da Gallaecia, o  24 de xuño de cada ano, algúns romeiros lavan as súas mans na fonte para curar as berrugas e logo deixan os panos cos que se secan colgados nos ramallos, como unha ofrenda ás Creanas, que eran as ninfas das fontes.

Coa chegada do Cristianismo este lugar foi consagrado ao S. Xoan cunha pequena capela perto da fonte, aínda que algúns romeiros seguen con esta costume milenaria despois do culto ao santo.

Na mañá dese día, segundo a tradición, as Creanas amosàbanse pola alba manifestándose en toda a súa fermosura.

Subasta de ofrendas

A Romaría

O PREGÓN DE MACARIO

O Entroido é a festa de Ciclo Anual que anuncia a chegada da Primavera e se celebra, dende tempo inmemorial, en distintas partes do Mundo, en cada lugar baixo a herdanza das costumes e  tradicións que lles son propias. Dende Oruro en Bolivia ata os luxosos Carnavais de Venecia, pasando polas celebracións tamén ancestrais de Galicia ou Andalucía. Algo así como rachar coa rutina de todo o ano para volcarse na diversión, a música e os disfraces.

Este ano tocoume vivilo nun lugar diferente, onde as murgas coas súas cantareas toman a rúa para aledar aos que miran. O venres pola noite, logo da actuación da Murga Los Pintores, o presentador anunciou o Pregón carnavaleiro que pronunciaría un dos persoaxes máis polulares do lugar. Entre aplausos e vestido co traxe orixinario da súa terra, subeu ao escenario ante a espectación de todos os presentes.

-“Muchas gracias, comenzou, por invitarme a pronunciar el pregón de estas fiestas, la verdad que me he quedado negro solo de pensar que tenía que subir aquí a hablar delante de todos. Como sabéis yo soy Macario; como no me vais a conocer si  vosotros habéis sido los que me  pusisteis este nombre....porque el verdadero, el que me pusieron en mi pais es Mata, pero claro, cuando llegué aquí y salí a la calle y mis compañeros me llamaban !Mata, Mata, Mata!  la gente se asustaba mirando a ver a quien podía matar, por eso me lo habéis cambiado...

-He nacido en Senegal, donde vivía con mi familia, allí éramos muy pobres¿sabeis? . Pasaba muchas noches con los cacharros recogiendo el agua de las goteras de la casa para que no cayeran sobre la cama de mi madre. Trabajaba limpiando coches todo el día para ganar unos cinco euros con los que ayudaba a mantener a mi familia.

-Nosotros somos veintidós hermanos.¡Si, no os extrañéis porque mi padre está casado con ocho mujeres! Por eso me hice musulmán, así puedo tener cuatro...(risas). Mis amigos me dicen : Macario, a ti te gustan demasiado las chicas..¡Pués claro, es la sangre!! Bueno pués uno de ellos me dijo un día:

¿Mata, quieres irte a España?

Y dónde está?, le respondí, porque yo sólo había oído hablar de Madrid y Barcelona, por eso del fútbol...

-Un lugar en donde la gente tiene casa, dinero y Seguridad Social..¿Y eso que es, ? Pués que cuando te enfermas no dejan que te mueras...

-Entonces si!

-Pero tendrás que subirte a una patera. ¡Es igual¡ , respondí , lo que haga falta.Y así nos échamos al océano 34 personas. 

 

                                                                                     O.Calvo (AP)

-Lo que allí sucedió durante las semanas que estuvimos navegando, no os lo puedo contar. Sólo os diré que mi amigo y yo íbamos sentados sobre una garrafa con agua que se rompió.

Dicen que el agua del mar es indigesta, pero si la tomas mezclada con vinagre o lo que tengas puede ayudarte a conservar la vida....Después de semanas llegamos a ese bendito lugar que llaman Islas Canarias y no podéis imaginaros como nos recibieron....allí estaba la Policía Nacional, la Guardía Civil, la Cruz Roja, la Televisión , los periodistas, nunca me habían hecho tantas fotos ..¡y nos dieron de comer!!

-Y de allí me vine aquí, en donde empecé a trabajar con la manta, y luego en el chiringuito de Miguel, en donde me habéis conocido, respetado y tratado como a un ser humano. Gracias, a esa maravillosa familia que tanto me ha ayudado cuando llegué, en aquel pequeño comercio de comestibles en donde quería comprar pero no podía porque no sabía decir cebolla. Por eso os quiero a todos tanto y os llevo dentro de mi corazón.

Gracias, gracias a este querido pueblo!!!!”

Ao día seguinte, no desfile de comparsas, un numeroso grupo de nenos disfrazados co traxe típico de Senegal e coas caras pintadas de negro, bailaban ao ritmo da música acompañados de Macario que repartía caramelos a puñados entre o público que abarrotaba as rúas.