sábado, 31 de octubre de 2020

VAGABUNDO EN ÁFRICA

                            Javier Reverte en el barco en el que recorrió el río Congo

A la triste noticia del número de fallecidos por esta pandemia que nos azota se une hoy la del escritor Javier Reverte, uno de los más apreciados para los que hemos hecho una profesión del campo de las Ciencias Sociales. En el momento en que he escuchado la noticia se me ha disparado como un reflejo condicionado el título de una de sus novelas de la triología africana, Vagabundo en África.

Han pasado veinte años desde su lectura y permanece grabada en la memoria el precioso relato del viaje realizado por el autor desde la punta Sur del continente, Ciudad del Cabo, a Zimbabue, en la costa del Índico tanzano, al lago Victoria, Ruanda y finalmente el Río Congo, que navegó a lo largo de setecientos kilómetros entre selvas e islas que ya antes había descrito Josep Conrad. Un libro con rigor histórico y un relato unas veces hermoso y otras atroz, fiel a la triste y desgarradora historia de este continente  cargado de riesgo y misterio, según palabras del autor.

El escritor, periodista y viajero fue también reportero del programa En Portada de TVE, subdirector del desaparecido diario Pueblo, y deja una amplia bibliografía de su largo caminar, desde el Océano Glacial Ártico hasta el Cono Sur de África, Italia -Un otoño romano- Grecia con El corazón de Ulises, donde nos lleva a un vuelo sobre los mitos e historias reconstruyendo los escenarios de la tragedia y la leyenda del pueblo griego. 

 

 Son libros que enganchan, ilustran y deleitan, por eso me permito recomendarlos a los que aun no habeis podido disfrutar de su lectura. Dediqué parte del año 2000 a leerlos y quiero agradecer a este escritor y periodista los agradables momentos que me ha regalado con la descripción de sus viajes y el bagaje histórico que me ha proporcionado.

Una gran pérdida para el mundo literario y para los que nos hemos deleitado con sus libros.

 


 

martes, 27 de octubre de 2020

HISTORIAS DE UN PIANO

Cumplíronse este mes trinta e seis anos da creación da Escola Municipal de Música de Negreira logo de que tomásemos  o acordo na Corporación, en setembro de 1984 (1), de aportar un local, pagar a un profesor e mercar un piano para formar aos máis novos e contribuir á promoción da afición e o coñecemento musical na comarca.

 

                             José R. España primeiro director da Escola de Música

O día 5 de novembro dese ano foi a inauguración do Curso, con cuarenta rapaces e rapazas e algún pai. O músico nicrariense Xoan Trillo, Director do Conservatorio de Santiago, do que dependía a Escola, pronunciou unha conferencia sobre a importancia da Música no entorno cultural e animou ao alumnado a volcarse no arte de Euterpe, pois dixo sentirse moi orgulloso de que o seu concello contara con un conservatorio.

As notas daquel piano fóronse sementando durante anos en terreo ben abonado. A comarca de Barcala, acolleu dende sempre a músicos de sona, ademáis de Xoan Trillo, fundador da Orquesta de Santiago, logo Xoven Orquesta de Galicia, outros da familia Magariños como Francisco, Director da Escola de Órgano de Xenebra e importante concertista, Daniel profesor e director da Banda de Negreira e antes  Jesús Lueiro "Salaño"; outros moitos crearon quintetos, bandas como a do Neo e varias orquestas de sona na comarca  que poboaron as festas de melodías.

 

                                              Orquesta de Barcaleses na Habana

Urbano López Trillo, clarinetista da parroquia de Broño, Victor de Gándara (trombón) e Pedro de Barbazán ( batería) xuntaron outros nove mozos das bandas e crearon en 1945 a Orquesta Ecos de Barcala que introduciu a música moderna nas festas parroquiais (2), Emilio Andújar, a orquesta que levou o seu apelido e outras máis que viñeron despois.

Na actualidade, aqueles rapaces e rapazas que se formaron neste centro son profesores de Conservatorio, responsables e compoñentes de orquestas, integrantes de bandas de música e a maioría persoas cunha ampla formación musical demostrando que a Música ten unha influencia fundamental no desenvolvemento das capacidades humanas, no aspecto intelectual, creativo, psicológico ou cognitivo .

 

 

                                      Raul Martín Niñerola coa Banda Xuvenil Ateneo

Por iso e grazas ao labor dos diferentes directores e profesores que foron integrando a plantilla docente, a adquisición de novos instrumentos e o apoio de outras corporacións, hoxe é un importante centro de formación musical. Segundo a información de Raúl Martín Niñerola, responsable da Escola, o pasado curso tiveron 123 alumnos e 12 profesores nas seccións de Linguaxe Musical, flauta, clarinete,saxofón,metais,percusión,gaita,a-cordeón,piano,violín e canto. Recoñecida pola Xunta, que marca as directrices e tamén a subvenciona, cada ano melloran os resultados  grazas á boa semente,  a dedicación e o esforzo.



(1) Libro de Actas do Concello de Negreira -26-9-84

(2) La Voz de Galicia -23-8-83-Luz Picos (M.F.)

 

lunes, 19 de octubre de 2020

CASADOS E SOLTEIROS

As tradicionais festas do Carmen e San Mauro foron abrindo camiño, coa chegada das novas xeracións, ás de S.Juan e San Cristóbal que pouco a pouco fóronse consolidando, por eso a dinámica Xunta Directiva do Negreira F.C. sempre aportou ao acontecemento do verán un partido extraordinario que congregara o meirande número de espectadores.

Ese ano, a comenzos da segunda metade do pasado século XX, tiveron que empregarse a fondo cos socios do Casino e co resto dos veciños para facer participar aos persoeiros máis coñecidos do concello nese partido de futbol entre casados e solteiros que tanta expectación espertou.

OS CASADOS

 

Manolo Capeáns, Benxamín Garrido, José Vidal, ….. , Pepe Espinosa, Manolo Vázquez, Sixto Barbazán, Luciano Rey, Elias Ruso, Manolo Giraut, José Barreiro e Victoriano Calvo. Diante: Pepe Pintos, Pepe Rodríguez, Moncho Cobas e Pepe Garrido.

Médicos, empregados de banca, comerciantes e outros veciños que  só contactaran co futbol a través das retrasmisións de radio que cada domingo as emisoras ofrecián aos ouvintes. Foi por eso que quixeron rodear ao acontecemento dun aire festeiro.

 

A Madriña do Partido Ana Villar cos capitáns dos dous equipos, Pepe Pintos e Palalo.

 

OS SOLTEIROS   


 Victoriano Fernández (Palalo), Pepe Giraut, Feliciano, ….., Luis, Santiago Garrido e diante Felipe da Farmacia, Sixto, Mero da Chancela, Roque Tuñas e Antonio García Abeijón.

Algún deles traballou na construcción do primeiro campo de futbol do concello durante varios meses. Antes era así, o que algo quería algo lle costaba.

O CAMPO DE FULBOL DE CEPELO fora construído coa aportación de traballo voluntario nunha finca proiedade do Pazo do Cotón, coñecida como O Agro do Capelo, de aí ven o nome actual. Este agro, xunto con outras leiras, fora aforado no ano 1759 por Dna Francisca de Paula Mariño de Lobeira a José Vidal e José Luaña, veciños de Logrosa, polas vidas de tres reis ou raíñas de España comezando pola de D. Carlos III e despois polas de outros ou outras que o sucederan e vintecatro anos máis, por unha renda de vintecatro ferrados de centeo, dúas galiñas e outros tantos de cebada, a pagar nos meses de agosto e setembro de cada ano. (1).

Logo voltou aos donos do Pazo que cando foi acondicionado para xogar ao futbol pasou a ser propiedade do Concello de Negreira.


O porteiro dos Casados  abúrrese!

O partido transcurreu con moita emoción para os espectadores que comentaban as habilidades e os esforzos dos máis veteranos para chegar a coller o balón que con dificultade ía de cando en vez á portería contraria. Os aplausos dos familiares e amigos de cada xogador eran continuos. O de menos foi o resultado, o máis importante as anécdotas que logo se contaron sobre as actuacións de cada unha das estrelas dos dous equipos locais. Unha tarde memorable para un agradable día de festa.

Pero despois de todo quen lle sacou máis rentabilidade ao deporte rei foi Anita, a madriña do encontro, que uns anos máis tarde acertou, xunto coa súa irmá, unha quiniela de catorce resultados pola que cobraron case dez millóns de pesetas. (2)

NOTA: Para os divorciados non houbo chance nestre encontro pois daquela o divorcio estaba prohibido.


(1) Documento de aforamento asinado por D. Juan López Fernández, escribano da Súa Maxestade da Xurisdición de Barcala, Lañas e Nantón.

 (2) La Voz de Galicia -15-04-86