miércoles, 27 de julio de 2016

Retrato



                                                 


Mi infancia son recuerdos de un patio de Sevilla, 
y un huerto claro donde madura el limonero; 
mi juventud, veinte años en tierras de Castilla; 
mi historia, algunos casos que recordar no quiero. 

Ni un seductor Mañara, ni un Bradomín he sido 
ya conocéis mi torpe aliño indumentario—, 
más recibí la flecha que me asignó Cupido, 
y amé cuanto ellas puedan tener de hospitalario.

Hay en mis venas gotas de sangre jacobina, 
pero mi verso brota de manantial sereno; 
y, más que un hombre al uso que sabe su doctrina, 
soy, en el buen sentido de la palabra, bueno.

Adoro la hermosura, y en la moderna estética 
corté las viejas rosas del huerto de Ronsard; 
mas no amo los afeites de la actual cosmética, 
ni soy un ave de esas del nuevo gay-trinar.

Desdeño las romanzas de los tenores huecos 
y el coro de los grillos que cantan a la luna. 
A distinguir me paro las voces de los ecos, 
y escucho solamente, entre las voces, una.

¿Soy clásico o romántico? No sé. Dejar quisiera 
mi verso, como deja el capitán su espada: 
famosa por la mano viril que la blandiera, 
no por el docto oficio del forjador preciada.

Converso con el hombre que siempre va conmigo 
quien habla solo espera hablar a Dios un día—; 
mi soliloquio es plática con ese buen amigo 
que me enseñó el secreto de la filantropía.

Y al cabo, nada os debo; debéisme cuanto he escrito. 
A mi trabajo acudo, con mi dinero pago 
el traje que me cubre y la mansión que habito, 
el pan que me alimenta y el lecho en donde yago.

Cuando llegue el día del último vïaje, 
y esté al partir la nave que nunca ha de tornar, 
me encontraréis a bordo ligero de equipaje, 
casi desnudo, como los hijos de la mar.


                                ANTONIO MACHADO
                              Sevilla, 26 de Julio de 1875
                                    Colliure, 22 de febrero de 1939


miércoles, 20 de julio de 2016

HOMENAXE A DONA CARMEN




Escola de Cobas

O sábado á unha da tarde máis de cen alumnos e alumnas de Dona Carmen, a mestra de Cobas (Negreira), ofrécenlle unha homenaxe en recordo dos 30 anos que dedicou á educación de varias xeracións que pasaron pola súa aula. Dona Carmen Sanmartín Currais chegou un día á escola, erixida pola Unión Barcalesa da Habana e inaugurada no ano 1922, despois de comenzar a súa función docente en Brens (Cee) e Brandomil (Zas). Cúmprense agora 20 anos dende o día que finou, pero a Mestra nunca deixou de estar presente na vida e nas conversas do seu alumnado que agora de maiores queren amosarlle, de novo, o seu cariño e agradecemento.

A mestra de Cobas traballou, como daquela os seus compañeiros e compañeiras, con moitas carencias de medios profesionais mais desempeñaba o seu labor coa bagaxe adquirida na Escola Normal fomentando a aprendizaxe e a formación dos alumnos para convertilos en homes e mulleres de ben, persoas con valores éticos e morais. Impartía clase fora do horario, tamén aos rapaces máis espelidos, axudándolles a conseguir becas para, en moitos casos, seguir estudios superiores. Só algunhas tardes, cóntame Luis Mesías un dos organizadores da homenaxe, os algo máis de medio cento de nenos e nenas ían ó local fronte á aula a ver o programa Televisión Escolar que emitía a recentemente inaugurada segunda cadea da TVE, unha novidade para eles pois nesa altura non era aínda un medio popular, non estaba presente na maioría dos fogares. Ese foi o único complemento didáctico do traballo persoal da mestra.


Dona Carmen co seu alumnado

Unha placa na fachada do fermoso edificio da Escola de Cobas que perpetuará o recordo de Dona Carmen e unha exposición de fotografías aportadas polos veciños serán algunhas das actividades que programaron. Os asistentes xuntaranse logo nun xantar no espazo que rodea o fermoso edificio barcalés para lembrar xuntos as anécdotas escolares da súa infancia. Tamén estarán presentes os fillos e familiares da homenaxeada, os alcaldes de Negreira e A Baña e algún alumno da escola de Brandomil, como Jesús Grille que cos seus 80 anos non quere faltar ao acontecemento.

Moito traballaron estes días os veciños e veciñas de todas as idades para preparar as actividades, financiadas tamén coa venda dunhas rifas que no sorteo celebrado en Radio Negreira contou coa presenza da veciña de máis idade da parroquia, Teresa Novo de 96 anos, como fedataria.

Que pouco se ten escrito sobre a importancia das mestras que traballaron nas escolas rurais de Galicia, especialmente as que estiveron nas aldeas máis alonxadas nas chamadas “ Escuela Mixta Rural y de difícil desempeño” lonxe das estradas, onde eran recollidas por algún veciño que tuvera cabaleiría. Tampouco contaban con vivenda escolar nin taberna na que aloxarse e tiñan que vivir nun cuarto cedido por algún veciño na súa modesta casa. Unha compañeira tenme relatado a súa experiencia vivida nunha destas escoliñas en condicións miserentas.

 A biblioteca particular de Dona Carmen serviu para fomentar en moitos alumnos e alumnas a afección pola lectura, pois ademáis de trasmitir coñecementos espertaba neles o interese pola cultura. O labor de Dona Carmen explicouma un exalumno con cinco palabras: Eu débolle o que son!



ALBUM