martes, 26 de diciembre de 2017

LAS ABUELAS DEL MANDILÓN DE CUADROS



                                                Joseba Muruzabal

Estaba leyendo en la prensa que acaban de aprobar un complemento extra para las personas que reciben una pensión no contributiva, que percibirán de forma automática antes del diez de enero, por eso me he recordado otra vez de ti y de los que habéis contribuido a dignificar las condiciones de vida de los ciudadanos de este país, especialmente para las clases más desfavorecidas.

Hace años me explicaba mi padre que él había pagado tres carreras, la mía, la de mi hermano y su enfermedad, que había sido la más cara de todas, pues cada vez que acudía a la consulta de un afamado cardiólogo de Santiago de Compostela, tenía que pagar quince mil pesetas, bastante más que el salario medio mensual de la mayoría de los trabajadores de aquella época. También el farmacéutico le comentaba que con media docena de clientes como él tendría suficiente para mantener su establecimiento sanitario. Eso, afortunadamente, ya forma parte de la Historia.

El tiempo pasa y solamente quedan en Galicia cuarenta mil pensionistas de aquellos que no habían podido cotizar y en España cerca de cuatrocientos cincuenta y cinco mil, pero gracias a la implantación de este sistema se ha podido dignificar, a lo largo de los años, la vida  de tanta gente modesta con un pasado cargado de trabajos y sacrificios.

Me produce lástima observar como algunos nietos de esas abuelas del mandilón de cuadros que gracias a vuestras políticas han podido acceder a unos estudios y profesiones vedadas a su clase social porque eran privilegio de las familias acomodadas y que comen de los manteles de aquellos que llamaban despilfarro a las políticas sociales que implantasteis, se envuelven en sus fábulas para denigrar todo un proceso democrático y de progreso social que para sí quisieran muchos otros territorios y países.


Hace unos meses, viajando comodamente en el AVE por la Meseta también me acordaba de vosotros y me reía de los que hace veinticinco años, cuando se inauguró, le llamaban “El Averías” y las campañas de desprestigio que organizaron por este moderno sistema de transporte que si San Cristóbal no lo remedia aún tardará bastantes años en llegar a Galicia. Bueno, en la provincia de Zamora ya están las traviesas esperando su colocación debajo de las catenarias, que algo es algo.

Por eso al leer la información periodística sobre las pensiones, me he sentido de nuevo orgulloso de pertenecer a esa generación que ha arrimado el hombro para contribuir, dentro de sus posibilidades, a mejorar las condiciones de vida de los ciudadanos de un país que, durante siglos, había viajado en el vagón de cola de Europa.




martes, 19 de diciembre de 2017

NO ENTORNO


J.M. López ARDEIRO



Agrándase esa levitante presencia da nada
na agonía mesta dos espacios mortos....
E observas, ve-lo máxico silencio da ruína
e recórda-la voz triste do poeta:

... tal vez o nome do ensoño que te inunda
é abatemento?

Poida que non exista a dor do olvido.
E quizais fique unha néboa de nostalxia
saudosa e subxugante.

Derrumbaranse as madeiras e os obxectos:
alea iacta est.
Pero permaneceran as esencias perdurables
que nos levan
a esa amada sensación de soedade.

Lémbrate sempre: o ánimo das cousas
xamais, nunca xamais, perece,
pois tan só se transforma.

E esa luz que emana cálida
da beleza subtil do debuxo,
é a anunciación do nacemento desta folla.


Xosé- Manuel López ARDEIRO
UN XARDÍN NO TEMPO



sábado, 9 de diciembre de 2017

NA BANDA GALEGA





                              Castelo de Santa Olalla                Foto. J. Luis Vázquez


Entrando en Andalucía pola Vía de la Plata sorprende atoparse cun típico pobo de casas brancas estendido pola ladeira dun cerro buscando protección na espectacular fortaleza medieval franqueada por dez torres que dende o alto domina toda a contorna. Faise inevitable deixar a autoestrada, achegarse a este conxunto histórico e adentrase nalgunhas rúas de casas brasonadas que fan referencia ao seu pasado señorial.

O topónimo galego de Santa Olalla chama a nosa atención eiquí en pleno Parque Natural da Serra de Aracena e Picos de Aroche. Na época romana este núcleo chamábase Ponciana e a tradición considéraa o berce da súa patrona, Santa Eulalia de Mérida, a moza que no século III partiu cara a capital da Lusitania onde sufriu martirio. Hoxe os olallense réndenlle culto nunha pequena capela que está situada nas aforas da localidade.


A BANDA GALEGA

O rei de Castela Fernando III O Santo ocupou estes territorios que pertencían ao antiguo reino de Sevilla no ano 1248 pero atopouse cos desexos espansionistas do reino de Portugal colisionando os dous exércitos en distintos enfrontamentos, ata que no Tratado de Badaxoz (1267) e o de Alcañices(1297) pasaron a depender de Sevilla.
Os enfrontamentos continuaron e para frealos Sancho IV el Bravo concedeu o privilexio, a varios pobos da Serra, para a construcción de fortalezas que frearan os ataques dos portugueses: Santa Olalla, Fregenal de la Sierra e a reconstrucción da de Aroche, comunicadas visualmente mediante antorchas e creouse unha zona chamada La Banda Gallega defendida por soldados procedentes do Norte na súa maioría de Galicia.



Cruceiro de Santa Olalla


Os galegos e os seus descendentes deixaron diversas pegadas nesa bisbarra. Á beira da igrexa da Asunción un cruceiro gótico recorda, segundo a placa alí colocada, aos numerosos peregrinos que de camiño a Santiago de Compostela pasaban por esta localidade.
O Entroido tamén  é unha das festas populares de Santa Olalla del Cala, o nome da localidade na actualidade, en clara referencia ó río, afluente do Huelva, que percorre estas terras. O sábado de Carnaval numerosas carrozas e comparsas percorren as suas rúas nesta tradicional celebración que remata co “Entierro del hueso del jamón” similar ao noso Enterro da Sardiña. O xamón é un dos produtos tipicos de Santa Olalla, como son tamén os bolos de rinchóns.

O mesmo que noutras localidades de Andalucía destaca o mimo con que coidan e tratan os núcleos urbanos tradicionais e a importancia que lle conceden ao pasado que lles da sentido. Santa Olalla conta con outros monumentos relacionados coa súa historia, sobremaneira da Guerra da Independencia na que desempeñou un papel importante na defensa contra as tropas francesas.

Aínda quedan moitos quilómetros por percorrer e hai que retomar a viaxe, pero queda a satisfacción de ter gozado desta fermosa localidade andaluza que, cando un a deixa, non pode evitar mirar atrás con admiración e a esperanza de ter outra ocasión para voltar.