martes, 15 de diciembre de 2020

O LEGADO POÉTICO DE PEPE ARDEIRO



É poesía un río con orelas

que se estenden hastra os ollos mansamente. 
Un solpor inmenso e alcendido  
na distancia, que se ve e se perde...

José M.López “Ardeiro”

Pasaron anos daquel día triste en que nos deixou José M. Lòpez “Ardeiro”, home xeneroso, honesto e bo amigo. Xuntos compartimos a infancia, a adolescencia, os primeiros bailes da xuventude e, sobre todo, o compromiso social e solidario da idade adulta porque moito era o que nos unía, aparte dunha profunda amizade. Aínda que se foi, segue presente para os que tanto o apreciamos.

Pero ademáis Pepe Ardeiro era un gran poeta, a súa obra recollida en seis libros foi merecente de importantes premios literarios: Premio de Poesía Cidade de Ourense, Premio Celso Emilio Ferreiro, Premio Eusebio Lourenzo Baleirón e as homenaxes que se lle adicaron deixan constancia do profundo aprecio que en Negreira todos lle temos como amigo e poeta.

Nos seus versos recolle o seu pensamento, as súas emocións e os seus sentimentos transmitidos cunha linguaxe que o pon a altura dos bos poetas de Galicia. Os que con el convivimos sabemos da sinceridade dos seus fermosos poemas, nos que imos descubrindo parte da súa vida e das súas vivencias, tamén da Galicia daquel tempo.


 

O recanto profundo dos piñeiros

fálanos da túa nova moradía,

vivindo cos silencios compañeiros

letargo noutra vida fuxidía.

Levando calma a onde a dor vivía,

sementáche la paz polos outeiros,

polas chairas da terra penedía,

na busca de horizontes verdadeiros.

Respirando nos teus beizos a canción,

quedouno-la ledicia de quererte

sabendo da túa obra a devoción.

E tendo nós a sorte de aprenderte,

e na morte levar ti a resurrección,

non ficará nin tempo de esquecerte.

                  Un xardín no tempo

O máis importante dos poetas é o seu legado literario que ademáis de deleitarnos tamén educa, por iso debe ser máis coñecida a súa obra e divulgada entre a xente  moza, para a través dos poemas penetrar no interior da súa alma e pensamentos, aprendendo a interiorizar a mensaxe que de xeito tan fermoso nos trasmite.

Os libros de poesía de José M. López Ardeiro merecen ser reeditados para sacalos dos andeis das librerías, dende o primeiro, Na néboa dunha esperanza, ata o último, Versos de ausencia e desagravio, ou cando menos unha Antoloxía dos seus escollidos poemas, recitalos de novo e lanzalos ao corazón de todas aquelas persoas que aprecian a linguaxe artística. É a mellor homenaxe que se lle pode facer a quen tanto aportou ao mundo da poesía desde a nosa bisbarra. Os alumnos dos nosos centros educativos agradecerán, sen dúbida, ese agasallo e tamén os adultos que aprecian a boa literatura e que, sen dúbida, saberán gozar de novo do legado literario que nos deixou José Manuel López “Ardeiro”, gran persoa, bo amigo e destacado persoeiro das letras galegas.

INVERNO

Estremécense árbores ergueitas

no horror do vento rexo en travesía,

e un frío terribel que arrepía

aperta ó lobo nas covas encolleitas.

Do chan abrollan as augas que mergullan

en manantial que a ruda terra estiña,

e asuláganse a casca e a resina

que dos piñeiros agrestes se debullan.

Escurecidas as casas ou refuxios

escorrentan o medo e a invernía,

e coa calor do fogar e a ardentía

arranxan vida nos fogos de artiluxio.

E ben coutado o lar tras tobre e pedra,

cinguido de íntimos fumos ben ulintes,

evocacións de outrora e outras xentes

configuran a vida, a morte, a terra...

 



 

lunes, 7 de diciembre de 2020

A BOA SEMENTE



Coa calor do verán as piñas fóronse abrindo e a brisa do mar levou os piñóns lonxe do seu berce para buscar unha nova vida e dar lugar a outros piñeiros. El non tivo tanta sorte coma os que caeron nunha boa terra e pouco a pouco poideron dar lugar a novas plantas, pola contra foi caer sobre unha pequena fenda da rocha onde ninguén pensaba que poidera sobrevivir. Aprendeu a facelo entre a area da praia que a brisa e o vento ían depositando na pedra, a base de moito esforzo.

Co tempo e durante os primeiros anos, segundo ía medrando, tivo que facerse un oco a base de empurrar e sufrir, mentras os demáis, xa adultos, mirábano con indiferencia augurándolle un pobre futuro. A pouquiños aprendeu a manterse en pé, a sobrevivir nun medio hostil e acadar o porte que hoxe ten. Agora cria piñas e cada ano sementa o lugar doutros piñóns que levan no seu adentro os xenes que lle transmite.

Ao fin e ao cabo non deixa de ser un exemplo máis deste pais, no que dende hai centos de anos milleiros de persoas foron empurradas a vivir en lugares que lles eran alleos, voltaron a maioría e outros decidiron non facelo, pero sempre coa virtude do esforzo e a satistacción de xerar novas vidas ás que axudaron a desenvolverse con menos dificultades e a ser máis felices.

As árbores tamén son seres vivos das que, se somos un pouco observadores, temos moito que aprender, por iso pensei que este piñeiro ben merecía un retrato, como exemplo de froito dunha boa semente.