viernes, 13 de mayo de 2016

ÁRBORES DE FERRO









As árbores son seres vivos que forman parte do noso patrimonio natural ademáis dunha importante fonte de riqueza. Nos núcleos urbanos depuran a atmósfera e desprenden  osixeno, tan necesario para a vida das persoas. Tamén un importante elemento estético que acollen ás aves que cos seus rechouchíos fannos máis agradable o acontecer diario.

Hai anos todos os nenos e nenas das escolas celebraban El Día del Árbol facendo plantacións en distintos lugares coa compaña das autoridades que botaban os seus discursos destacando a importancia desta especie vexetal para a vida das persoas, xunto coa lectura dos textos redactados polos escolares máis aventaxados que, en prosa ou en verso, louvaban ás distintas árbores de Galicia. Despois da degustación das sinxelas lambetadas que se entregaba á rapazada acabábase cantanto todos o Himno al Arbol : Cantemos al arbol que voy a plantar, si Dios lo protege del hombre y del viento salud y riqueza dará.....!

Oleiros é unha excepción á especulación urbanística que sufriron boa parte dos nosos pobos e cidades, especialmente os que se atopan no entorno das grandes urbes: Os seus paseos marítimos, inmensos parques, prazas e avenidas son unha especie de xardín botánico onde se pode disfrutar das máis fermosas e variadas especies. Por eso sorprende atoparse cunha árbore de ferro coa lenda da fotografía.

Explicáronme que dende hai anos levan sufrindo ataques de persoas que actuando con nocturnidade arrancan a cortiza das árbores para secalas con produtos químicos. Ao parecer sempre diante de algún edificio ou vivenda, en distintos lugares do municipio. Agora, cando se repiten estes atentados contra o patrimonio público, o concello actúa colocando estas reivindicativas estruturas de ferro para concienciar á ciudadanía da importancia de respectar ás árbores. Por sorte, din, estes ataques son escasos e excepcionais pois a maioría dos veciños dese municipio aprecian e defenden a conservación do patrimonio ecolóxico.

Xa dicía Castelao: O día en que os galegos entendan o que vale unha árbore, ese dia Galicia deixará de ser pobre.







miércoles, 11 de mayo de 2016

PEPE ARDEIRO



OS AUSENTES







Cando aínda éramos nenos
e o calendario sinalaba as festas agardadas
no noso íntimo e limitado entorno,
erguíamos o ánimo na encantación dos días
e modificábanse tódalas vivencias.


Entón, íamos absorbendo no bulicio da tarde
fumes de tabaco loiro
-Chesterfield e outros nomes-
que ceibaban no calor de Xullo
indianos de brancos traxes de algodón
e garabatas repintadas.


Os zapatos novos, aromáticos,
previsibelmente grandes,
reflexaban no seu brillo inmaculado
o mesmo brillo de gozo que en nós estralaba.


Rosca, pan, bizcoito, símbolos de cada casa,
adoviados, aderezados, mergullaban nas mentes
e anunciaban con brillo de ledicia
breves días senlleiros de ansias alampadas.


E a noite caía tibia, coma un lume de estrelas,
sobre un ceo insolitamente alumiado
baixo a preliminar decoración da música
que enchía ás véas da alma de melodías
que en nós permanecerán, e xa por sempre.

                                                   Xosé Manuel López  Ardeiro
                                                                            





lunes, 9 de mayo de 2016

DE CUANDO EL COTO ERA UN COTO


Redacción extraida del cuaderno de trabajo de un alumno de diez años de la Escuela de Niños de Negreira que regentaba el maestro D. Juan Garrido, también director del Coto Escolar. Este alumno terminó su vida laboral como profesor de Filosofía en un instituto de Sevilla.


Actividad en El Coto

EJERCICIO DE REDACCIÓN


UNA EXCURSIÓN

En el día 24 del mes actual, hemos salido en compañía de nuestro profesor a una excursión a San Mauro de Barouta. Cuando salimos de Negreira eran las 8,30 minutos, fuimos por la carretera de Santiago y al encontrar el Puente Maceira dejamos la de Santiago y seguimos por la de Lens. Al llegar al Puente Viejo marcharon dos niños, Juan Antonio Garrido y Jesús Longueira, fueron por otro camino que iba para Santiago, a buscar a Ramón Longueira que llevaba el lote del maiz del Coto Escolar .

Cuando llegamos a San Amaro de Barouta (Ames) se reunían las personas que iban con los lotes para un cobertizo que también había así como una especie de bancos que era donde se ponían los lotes de las mazorcas.

Después cuando llegaron los Ingenieros numeraron el maiz de cada persona y le cogían el lote de mazorcas para pesarlas en una báscula y le quitaban 6 mazorcas para pesarlas en una balanza; lo que pesaban lo apuntaban en unos papeles, después de pesarlas las desgranaban en una desgranadora y pesaban los carozos que se los disminuían a las mazorcas de maiz.

Cuando marchamos despedimos a Don Pedro Urquijo, el Landaluce, que aún seguía trabajando; nosotros subimos por un camino que iba directamente a Ames, que fue donde pasamos por un campo que tenía una fuente y comimos .

Luego  subimos por el monte arriba hacia la fábrica de Portangil donde cruzamos la carretera y fuimos para un camino que iba directamente a las Torres de Altamira, que fue donde dibujamos las ruínas de las torres.

Después cuando marchamos hemos pasado varios lugares cuyo nombre no recuerdo, llegamos al lugar de Ons y de allí pasamos al Puente Ínsua donde merendamos y luego marchamos cada uno para su respectiva casa.


        Constantino González

                                                                                            Noviembre, 30 de 1948