miércoles, 30 de septiembre de 2020

O BAÚL DAS LEMBRANZAS


Que aquel que deixa seu natal curruncho
e fora dos seus eidos pon os pes,  
cando troca o seguro polo incerto,
      ¡motivos ha de ter!

                          Curros Enríquez 

 


Cando chegou o avó da Habana foi unha festa para todos, apertas, bagullas, agasallos e historias que non paraba de contar. Aquel día estiveran agardando no Cruceiro a que o carro chegara cargado coas súas pertenzas. Remataba unha etapa da súa mocedade e comezaba outra.

Os anos pasaron e hoxe o baúl está nun dos lugares máis senlleiros da casa, os netos fixérono restaurar e consérvano coma un tesouro porque nel se agocha a historia da familia ao longo de tantos anos: a tristura, o esforzo, a esperanza e a ledicia.

A tristura de ter que deixar o fogar, a familia e a terra, ao igual que outros moitos mozos da aldea para marchar cara o descoñecido. Longa travesía por un mar inquedo, a chegada á cidade por primeira vez, a soedade e a esperanza de atopar un traballo co que empezar unha nova vida.

O esforzo diario para poder sobrevivir e xuntar os primeiros pesos, buscar novos xeitos de vida que lle permitiran volver algún día cos seus. Novas costumes e aprender unha fala que descoñecía pois só cos paisanos podía facerse entender. O xantar, as cancións, aquela calor que case o derretía todo...

Algunha vez chegaba carta da casa, contando cousas e noticias da aldea ás que respostaba decindo sempre que todo moi ben: "Saberedes, meus pais, que cun pouco máis de diñeiro acabarei poñendo un negocio e de seguro que non hei tardar en voltar", aínda que sabía que serían anos de agardar para poder coller o barco que o trouxera de novo.

 

 

Co tempo os seus soños cumpríronse e co traxe novo, a pajilla e a pasaxe no peto da chaqueta, a ledicia chegou á familia comunicándolle o seu embarque e o día de chegada ao porto de Vigo; aquelo foi unha festa e a noticia correo como un regueiro de pólvora polas casas dos veciños. Outro máis que voltaba exitoso da perla do Caribe.

Logo, os agasallos para todos, pais, irmáns, curmáns e comenzo dunha nova vida. Mercoulle un solar aos donos do Pazo e unha lexión de canteiros traballou durante máis dun ano para erguer a casa, igual que outros habaneiros, na rúa máis importante da vila. Casou cunha fermosa moza e unha ducia de fillos foron enchendo a súa vida mentras administraba a hospedería que xa era coñecida en toda a bisbarra.

Pasaron máís de cen anos e o baúl do avó consérvano novo como o primeiro día que chegou, porque nel atópase gardada  a memoria familiar, dinme mentras ollamos as fotografías das  xeracións anteriores que teñen enmarcadas.

Agora as cousas son doutro xeito pero as historias parecidas. Os mais preparados son os que se van e algúns dos que voltaron critican aos doutros países que veñen fuxindo das guerras e da miseria.

Escribía un día o premio Nóbel José Saramago no seu Blog : Que tire a primeira pedra quen nunca tivo manchas de emigración emporcándolle a súa árbore xenealóxica...Se ti non emigraches, emigrou teu pai, e si teu pai non precisou mudar de sitio foi porque teu avó, antes que el, non tivo outro remedio que irse, cargando a vida sobre o lombo, buscando o pan que a súa terra lle negaba.

 

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario