tag:blogger.com,1999:blog-9417752943511872552024-03-18T23:03:37.573+01:00ÁgoraJosé Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.comBlogger234125tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-76844477427226506872024-01-19T13:29:00.016+01:002024-01-22T13:12:22.764+01:00ALFAREIROS<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZoQPOyCe34FsvjFlNHH5IofbkZlDrd3z9PLkvIgP2JGSrWuBkdM7zAjHOKScTl7AQAEWNbDxKMPZbpYMhwfdp5lyVe0Z8RnpDTCJCXJmPKXvEplXjNZoZ0NWUuZNO52BQbkEvk2TDkxyjfcDLjt1goihhhV2ir9leMGW6zzI2Gf43QY7tmZw3qd2-ik/s3000/Cer%C3%A1mica.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2146" data-original-width="3000" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZZoQPOyCe34FsvjFlNHH5IofbkZlDrd3z9PLkvIgP2JGSrWuBkdM7zAjHOKScTl7AQAEWNbDxKMPZbpYMhwfdp5lyVe0Z8RnpDTCJCXJmPKXvEplXjNZoZ0NWUuZNO52BQbkEvk2TDkxyjfcDLjt1goihhhV2ir9leMGW6zzI2Gf43QY7tmZw3qd2-ik/w448-h303/Cer%C3%A1mica.jpg" width="448" /></a></div><br /><p></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Son
moitos anos os que levamos compartidos con este fermoso traballo dun
artesán do barro que soubo reflectir ben o que cada un de nós pode
descubrir a través da memoria dos nosos ancestros. É ben sabido que
as raices son a parte máis importantes dos seres vivos, pois igual que as plantas, a través delas, reciben os alimentos que precisan, a
regulación estacional e o seu soporte, o mesmo ocurre coas distintas
civilizacións.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Dende
a aparición dos primeiros seres humanos, a terra foi o seu sostén,
así o soubo recoller Moisés no Xénese que sitúa a orixe do home
nunha estatua de barro, porque este primeiro elemento foi a base da
nosa civilización. A fabricación dos primeiros utensilios, a orixe
da escritura, dos libros, das primeiras bibliotecas e durante moitos
séculos foi un elemento fundamental para a vida das persoas.</p>
<p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Os
primeiros escritos que se coñecen apareceron hai uns 6.000 anos,
sobre taboiñas de barro alá na Mesopotamia e a súa función era
recoller a lista de propiedades con debuxos moi simples como unha
árbore ou homiños; logo pasaron a recoller pequenas ideas como a
amizade, a enemizade ou a fertilidade segundo describe a historiadora
<b>Irene Vallejo</b>. A escrita foi evolucionando ata que chegaron a
representar as letras e os sons. Un traballo exclusivamente reservado
a unha elite: os escribas. O primeiro autor coñecido da Historia da
Literatura foi unha muller , <b>Enheduanna</b>, filla do rei Sargón I de
Acad, que no seus poemas dedicados a Inana, deusa protectora e do
amor inspiroulle fermosos versos cheos de vida. En algunhas
bibliotecas como a do rei asirio <b>Asurbanipal</b> chegaron a desenterrar
os arqueólogos máis de 30.000 taboiñas de barro.</p>
<p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Aínda
que logo pasou a ser sustituído por outros elementos: o papiro ou o
pergameo, a cerámica foi sempre un elemento fundamental da cultura
dos pobos.</p><p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSXa6fPP9JGcAogWddzBwTMdakDbOKjrLkNTISF_semLN-mGgv-qafr1zTJPg-uJN7JF7i1-h2oeBbYMi0WeCUYAAjzFs4k_YCYv5pvBvSA7l1BBSIx5LL446ldHQG__7lXUyKgl-_eMCtUcv_1P-MzhnhQjoKhVdhPiJcyl2kZEJXiwmSu6NIQ8j906I/s1019/Feira%20do%20Coton.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="598" data-original-width="1019" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSXa6fPP9JGcAogWddzBwTMdakDbOKjrLkNTISF_semLN-mGgv-qafr1zTJPg-uJN7JF7i1-h2oeBbYMi0WeCUYAAjzFs4k_YCYv5pvBvSA7l1BBSIx5LL446ldHQG__7lXUyKgl-_eMCtUcv_1P-MzhnhQjoKhVdhPiJcyl2kZEJXiwmSu6NIQ8j906I/w485-h276/Feira%20do%20Coton.jpg" width="485" /></a></div> Alfareiros na Feira do Cotón (Negreira) : Ano 1900<br /><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">No ano
1976 un grupo de xóvenes da comarca de Barcala decidimos crear unha
Asociación Cultural e unha das primeiras actividades que puxemos en
marcha foi unha exposición de cerámica popular galega. Cos nosos
coches perorremos os principais obradoiros de alfareiros de Galicia:
Buño, Gundivós, Niñodaguia, Puxeiros... recollendo mostras de cada
unha delas para destacar as características que as diferenciaban e os distintos usos a que se adicaban pois nas casa dos galegos
a maioría dos utinsilios como cuncas, pucheiros, tinas formaban
parte dende sempre do menaxe cotiá. A noticia publicada en distintos
xornais fixo que fose todo un éxito para os visitantes locais e
foráneos. Moitos de nós aínda conservamos nas nosas casas algunha
mostra desa fermosa exposición e a lembranza de tan enriquecedora
experiencia.</span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyf0Ru-2ZZSrJbozR_dS_XxFIzOIk035gNNMCHDXCMP9ZXhdCa5IYOATuxkisRR8iO-6C_mGDVpDTJvIbSwJA_W6dbKTrOuaKUH_zOC-JHMI5PdTyXOy3pDMS6M-K8baqXkFFqz8cx9SSZ_bCIqdUhaqW7G-C6d-0L2EZ7GhnqS2fZLhUgoQc-uzjm7BU/s299/Sargadelos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyf0Ru-2ZZSrJbozR_dS_XxFIzOIk035gNNMCHDXCMP9ZXhdCa5IYOATuxkisRR8iO-6C_mGDVpDTJvIbSwJA_W6dbKTrOuaKUH_zOC-JHMI5PdTyXOy3pDMS6M-K8baqXkFFqz8cx9SSZ_bCIqdUhaqW7G-C6d-0L2EZ7GhnqS2fZLhUgoQc-uzjm7BU/w363-h215/Sargadelos.jpg" width="363" /></a></div> Sargadelos<br /><span style="text-align: left;"><br /></span><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">Malia
a diminución de obradoiros da artesanía tradicional a cerámica en
Galicia segue a ter uso e conformando a menaxe das casas, en parte
grazas a persoeiros tan importantes para a nosa cultura como o
intelectual <b>Isaac Díaz Pardo</b>, alma mater de Sargadelos, cuxas pezas
son recoñecidas en todo o mundo.</p><p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p align="JUSTIFY" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-80566978203910241692023-10-18T09:50:00.004+02:002023-12-27T11:58:17.086+01:001903 : EL REPATRIADO<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWdgAbQS11qtRkyXbFLFDT0tpDYk3n-RmYvxGyGiKN0MdbKIzuhDvEpa0u23nNe_mGwNMkO3Sqfp1Z7QdbFI74lSqSzguYZa7VVwlkAfyYgJ6o-nvQSvQIoGyNzTlyf7v7qVhF5FkS7FuoMQNodUnN_LlwTrRLNc0WRKE-q3Vndt7kRyHOuIR9K4FbhRE/s604/Procesi%C3%B3n%20de%20San%20Mauro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="604" data-original-width="418" height="453" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWdgAbQS11qtRkyXbFLFDT0tpDYk3n-RmYvxGyGiKN0MdbKIzuhDvEpa0u23nNe_mGwNMkO3Sqfp1Z7QdbFI74lSqSzguYZa7VVwlkAfyYgJ6o-nvQSvQIoGyNzTlyf7v7qVhF5FkS7FuoMQNodUnN_LlwTrRLNc0WRKE-q3Vndt7kRyHOuIR9K4FbhRE/w352-h453/Procesi%C3%B3n%20de%20San%20Mauro.jpg" width="352" /></a></div><p></p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Por
la mañana del 1º se junio de 1903, las casas del pueblo estaban en
silencio, desiertos los balcones y las colgaduras que los adornaban
se movían sacudidas por el viento. Cien atronadores estampidos
ensordecieron el espacio y las campanas repicaron con prisa. Se había
concluído la misa, que admirablemente cantaran voces de la orquesta
de la Catedral de Santiago y de la capilla de San Mauro, profusamente
engalanada, salía la procesión.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Aparecen
en la Alameda de los Arcos los cabezudos, seguidos de una gaita del
país y luego las imágenes del Niño Dios, San Antonio, San Julián
; tras el estandarte de la Asociación (cuya vara conducía D. Jesús
Caamaño y de las cintas D. Jesús Mariño y D. Romualdo Negreira);
el de las Hijas de María (que llevaban las jóvenes Luisa Teijeiro,
Ascensión y Josefa Caamaño), más la imagen de la Inmaculada, con
una corte de honor formada por las vellas damas de esta villa.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Cerrando
la procesión, el Ayuntamiento, presidido por el Alcalde que daba la
derecha al Capitán de la Guardia Civil y la izquierda al teniente de
la Línea....y allí entre el sinnúmero de personas que tornaban
tras la procesión por la Carrera de San Mauro, bajo los gallardetes
que agitaba el aire, iba él, el repatriado que sobre el penco bajaba
el día anterior la pendiente que serpentea por entre los rumorosos
pinares; descubierta la cabeza, henchidos de llanto los ojos, que se
negaban a creer que aquella fuese Negreira, la de vida tranquila,
monótona y cubierto de aromáticas hojas de las flores que á la
Inmaculada arrojaron de los balcones...Las flores con que la pequeña
patria lo coronaba en prueba del agradecimiento con que premiaba el
sacrificio que se imponía allende de los mares para enviar la
cantidad con que contribuía a la realización de los meritorios
fines de la SOCIEDAD SAN MAURO. </span>
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Las
mismas flores que en un pequeño relicario guarda con veneración,
como recuerdo de su llegada al hogar sagrado, y que tantas veces
besó cuando en famélico potro subía la pedregosa cuesta en
dirección a la ennegrecida casuca de sus anhelos, a la casa de sus
mayores.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Las
mismas flores que hoy contempla con fruición al hacer memoria de
aquella iluminación, aquellos fuegos, de aquella música, de aquel
baile, de aquella misa solemne, de aquella procesión... ..¡del goce
inefable que le proporcionó la Asociación San Mauro de la que es
ferviente apasionado!</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">…<span style="font-size: medium;">...</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">El
progreso y la cultura no se detienen en su marcha, y los pueblos que
no se ayudan de los elementos de vida que para adelantar en sí
tienen, quedan atrás, cubiertos con el velo del olvido.</span></p>
<p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: medium;"> José Reino Caamaño</span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: large;">Boletín de la Sociedad San Mauro nº 1</span></p>
<p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: medium;"> Negreira
,15 de marzo de 1904</span></p>
<p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p align="RIGHT" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-43231001910771304182023-07-20T22:27:00.010+02:002023-07-21T06:37:02.141+02:00NO COTO: Curso 1962/63<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVr7Zi0BVkrnMV5OKkiFE9qSv6nb3cgq7qaaj7a7ER-Vsf9xbdCgjfTbWprrgAPCdOU91ldxyzIggDn0TFhNT0WDDg8crapFWTMyki9DLjaaIz-MFO8qcvyo850GRUWQghsqJcouovffYwM4xJfpsJ5WK4v2D82Ggrqm6yi35oZKgVYT-6heQG4eUqPR8/s1280/Colexio%20Negreira.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVr7Zi0BVkrnMV5OKkiFE9qSv6nb3cgq7qaaj7a7ER-Vsf9xbdCgjfTbWprrgAPCdOU91ldxyzIggDn0TFhNT0WDDg8crapFWTMyki9DLjaaIz-MFO8qcvyo850GRUWQghsqJcouovffYwM4xJfpsJ5WK4v2D82Ggrqm6yi35oZKgVYT-6heQG4eUqPR8/w442-h268/Colexio%20Negreira.jpg" width="442" /></a></div><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Ben colocadiños de dez
en dez e baixo o sorriso do seu mestre, Manuel Romero, pousaron para
a posteridade, eles que cada día enchían de ledicia ás rúas da
Vila de Negreira para logo, como homiños, centrarse no traballo
cotián. Eran alumnos das Escolas Graduadas do Coto, seis unidades
ao cargo de tres mestres e tres mestras, daquela “<i>los niños con
los niños y las niñas con las niñas</i>”. Hoxe son xa persoas
maiores aos que lles agradará verse de pequenos e lembrar os
momentos que pasaron cos seus compañeiros e algúns, probablemente,
trataredes de identificar e comentar coas vosas familias as
anécdotas vividas con aqueles amigos da escola.</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-align: left;"><b>Manuel Romero Mengotti</b> gardaba este documento gráfico que me chegou a través de Isabel del Río Negreira. Adicou toda a súa vida ao
ensino; foi Mestre Nacional, Pedagogo, Decano do Colexio de Doutores
e Licenciados en Filosofía e Letras e tamén escritor, a quen
tiven ao honra de saudar na última presentación do seu libro, </span><b style="text-align: left;">El</b><span style="text-align: left;">
</span><b style="text-align: left;">Defensor</b><span style="text-align: left;">. Faloume de que exercera o Maxisterio en Negreira,
atendendo ademáis dos alumnos da súa clase aos outros do mestre Manuel Abella, que estaba con baixa médica, por iso na foto figuran
os de ámbalas dúas escolas.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"> Manuel é fillo de
Gonzalo Romero que foi o defensor dos acusados da comarca de
Compostela no Consello de Guerra a que foron sometidos en 1936 polas
súas ideas e o seu compromiso coa Democracia, veciños de Negreira,
Ordes, Curtis, Arzúa, Muros, Porto do Son...</p>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ7zJdJ3ia3uYU5HhUi4dNN7bTcj20f2pRar4_aUFj7jULPRwAZYxWWYTAHGrILB8u64y-bxa4u5mScUshpzctkqD-haC-qh2WqmdOPuA7T4K0GUOxu0QSz5Mki3JwVwsW4xQZaoBxu3ZZ-FR0FXPbpVolcLphJJgC3BLKSDomDVr-_Q_r1yLPiyiMKtE/s2448/Os%20Colexios.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1758" data-original-width="2448" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ7zJdJ3ia3uYU5HhUi4dNN7bTcj20f2pRar4_aUFj7jULPRwAZYxWWYTAHGrILB8u64y-bxa4u5mScUshpzctkqD-haC-qh2WqmdOPuA7T4K0GUOxu0QSz5Mki3JwVwsW4xQZaoBxu3ZZ-FR0FXPbpVolcLphJJgC3BLKSDomDVr-_Q_r1yLPiyiMKtE/w426-h279/Os%20Colexios.jpg" width="426" /></a></div><br />
<p></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">As Escolas Graduadas do
Coto foron unha novidade para o Ensino daquela época pois o
alumnado que estaba en distintos locais agrupados segundo o seu
lugar de procedencia foi organizado en cursos pola idade dos
nenos e nenas. No que antes fora a Robleda do Cotón ubicáronse os tres bloques de edificios que durante anos, ata que foi construído
o Colexio Público actual, preparou a centos de rapaces e rapazas
para integrarse na vida adulta e chegar a ser o que hoxe son, unhas
persoas extraordinarias. Eu que coñezo á maioría dos que figuran
nesta fotografía podo dar fe diso.</p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-70867002736424954522023-05-14T17:09:00.007+02:002023-05-14T18:28:13.847+02:00A VIDA É UNHA BUXAINA<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRX3Dgo-9b20l6hLYjpSlw7Abr-YS8so3o_nKSNPbIiJa6TsiTJx_SAlGLElUkUi7oLGBmAtWEfWk1v5yGTnoGK3WezSKP5OVp4bGQgCnODyRS5HKGsaR-ix5f6KLa9lc4HNdMWjMNlQcGk0of9NkmKeD7XPL8X8cVnoJ6SMKsoXQsFm-fZ8QgP1un/s2951/Foto-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1973" data-original-width="2951" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRX3Dgo-9b20l6hLYjpSlw7Abr-YS8so3o_nKSNPbIiJa6TsiTJx_SAlGLElUkUi7oLGBmAtWEfWk1v5yGTnoGK3WezSKP5OVp4bGQgCnODyRS5HKGsaR-ix5f6KLa9lc4HNdMWjMNlQcGk0of9NkmKeD7XPL8X8cVnoJ6SMKsoXQsFm-fZ8QgP1un/w406-h278/Foto-1.jpg" width="406" /></a></div><br /><p style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial; text-align: left;">Chamádelle
trompo, peón, ou buxaina porque dun anaco da dura madeira </span><span style="font-family: arial; text-align: left;">de buxo
un mañoso carpinteiro pode sacar este fermoso xoguete. Durante a
infancia dos maiores ocupaba parte do día, facéndoo bailar coa
axuda da charreta ou cos demaís nun círculo, tentando zoscar coas
puntas afiadas ao do compañeiro, se non o conseguías alí quedaba o
teu sometido ás afiadas intencións dos outros.</span></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Era
un xoguete estacional, como todos os daquela época. Xa se dicia:
“<i>Polo San </i></span><i style="text-align: left;">Martiño hai que sacar os trompos aos camiños</i><span style="text-align: left;">”, no mes de novembro, o mesmo que as cometas que aproveitaban o
vento do outono para chegar ao máis alto, porque a vida das persoas,
tamén dos nenos, estaba relacionada coa natureza. Algúns mestres e
mestras seguen promovendo estes xogos dentro da súa tarefa docente.</span></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;"><span style="text-align: left;">Ao
cabo non é máis que unha imitación da gran buxaina que é o noso
planeta, por </span></span><span style="font-family: arial; text-align: left;">iso a remedan nos seus catro movementos, o de</span><i style="font-family: arial; text-align: left;">
rotación,</i><span style="font-family: arial; text-align: left;"> o de </span><i style="font-family: arial; text-align: left;">traslación</i><span style="font-family: arial; text-align: left;"> arredor do Sol, a </span><i style="font-family: arial; text-align: left;">precesión</i><span style="font-family: arial; text-align: left;">
pola variación do seu eixo e a </span><i style="font-family: arial; text-align: left;">nutación</i><span style="font-family: arial; text-align: left;">. Así mesmiño, como
a esfera na que vivimos.</span></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="text-align: left;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR8IZoIUc-LoJvUPH0ci8NlGEDN3XkGxi1EW7JmIA3TC6TPE3V3Cn0_q4H0mCmeP7SOkX-4ooRkBIXPDTYTPwkiFrvwSk32Jf0e1bI6Ypp6SM0lbjoZDww3VHlo1d7YdPglN_8tsuKW7kMkoopUrUjrU-lXCAiYj17klyeRfB3cM5hDHQWilOw1Ffi/s4128/Foto-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3096" data-original-width="4128" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR8IZoIUc-LoJvUPH0ci8NlGEDN3XkGxi1EW7JmIA3TC6TPE3V3Cn0_q4H0mCmeP7SOkX-4ooRkBIXPDTYTPwkiFrvwSk32Jf0e1bI6Ypp6SM0lbjoZDww3VHlo1d7YdPglN_8tsuKW7kMkoopUrUjrU-lXCAiYj17klyeRfB3cM5hDHQWilOw1Ffi/w373-h280/Foto-2.jpg" width="373" /></a></span></span></div><p></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large; text-align: left;"><br /></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial; text-align: left;">E
todo ven a conto da fermosa exposición que acaba de inaugurarse no
</span><b style="font-family: arial; text-align: left;">Forum</b><span style="font-family: arial; text-align: left;"> </span><b style="font-family: arial; text-align: left;">Metropolitano
da cidade de A Coruña</b><span style="font-family: arial; text-align: left;"> sobre o
universo onde se acollen as buxainas na Literatura, na Filatelia, na
Numismática, nas películas e en todos os países e continentes,
dende Europa ata Asia, pasando por África, América e Oceanía.
Unha fermosura de modelos que durante moitos anos recolleu o profesor
</span><b style="font-family: arial; text-align: left;">Luis Ramos Ramírez</b><span style="font-family: arial; text-align: left;"> e
que non </span><span style="font-family: arial; text-align: left;">deixa de sorprender a todo aquel que se achega a vela,
rapaces e rapazas, homes e mulleres de todas as idades por descubrir
que as buxainas forman parte do patrimonio cultural de moitos pobos
do mundo.</span></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">O
mesmo que unha semente pode dar lugar a un xoguete tan inxenioso,
doutra semente xurdimos os seres humanos, saímos á vida, movémonos,
entramos no círculo cos demáis convivindo e evolucionando para ao
final pasar ao esquecemento, coma os nosos fermosos trompos
escurecidos polas pantallas e novas afeccións propias de cada
tempo, rexurdindo cando alguén con ansias de coñecer sácaos á
vida dos outros, como este formidable traballo do profesor Ramos, que
nos fai lembr</span>ar <span style="font-size: medium;">instantes inesquecibles dunha infancia que xa forma
parte das lembranzas de cada quen.</span></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNTr_R_R2_zXzn8jtRrxlpU6aXnqj2XhE0vlHWrThM5Pgov4iArdPPyw03e8cksQwSEW0MCjYwmp5dLCBktBEfSV0-K9KxakLnc7O5XxuTgpD7RCoozQfSMxAX3E9yZBBP6spusrg498r83mhyuSYE4VNn7VxJXV2wTwRXYTnx-UIljpqoGSaJv7N0/s991/Ant%C3%B3n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="991" data-original-width="678" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNTr_R_R2_zXzn8jtRrxlpU6aXnqj2XhE0vlHWrThM5Pgov4iArdPPyw03e8cksQwSEW0MCjYwmp5dLCBktBEfSV0-K9KxakLnc7O5XxuTgpD7RCoozQfSMxAX3E9yZBBP6spusrg498r83mhyuSYE4VNn7VxJXV2wTwRXYTnx-UIljpqoGSaJv7N0/s320/Ant%C3%B3n.jpg" width="219" /></a></span></div><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Dicía
Mario Benedetti nun fermoso poema que o esquecemento é un xeito de
burlarse da historia, que para iso está a memoria que se abre de par
en par na procura dalgún lugar que devolva o perdido.</span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-60888228610551499232023-02-28T15:34:00.009+01:002023-05-18T22:45:38.983+02:00NEGREIRA 1904 : CRÓNICA DE FEBRERO<p> </p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiBY64C7r0Z-yFOoJvj9PStPcZxSoHN1CSYBtKj9K_wyv0pgHStSTyw2mQToqur4NM48Fpyoa2_ss770wDv5eTSxCznqczAJ5NM3qTNhE0t00Rh22U1kEUzbSRXk5fsNykLIlBCmwynSgoDzB6rX-lkNkaSmEpdPvgdIzVoVRDeS6p8dufx_mQWxxb/s3891/Sociedad%20S.Mauro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1488" data-original-width="3891" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiBY64C7r0Z-yFOoJvj9PStPcZxSoHN1CSYBtKj9K_wyv0pgHStSTyw2mQToqur4NM48Fpyoa2_ss770wDv5eTSxCznqczAJ5NM3qTNhE0t00Rh22U1kEUzbSRXk5fsNykLIlBCmwynSgoDzB6rX-lkNkaSmEpdPvgdIzVoVRDeS6p8dufx_mQWxxb/w428-h204/Sociedad%20S.Mauro.jpg" width="428" /></a></div><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Los
temporales y contínuas lluvias, hicieron que este mes, que debiera
(por ser el Carnaval) dar abundante materia para esta Crónica, la
diese muy escasa. Puede formarse una idea de lo continuado de las
lluvias y de las grandes crecidas de los ríos, por el hecho de que
durante quince días consecutivos, las barcas llamadas de Negreira,
que sirven para comunicarnos con Ons, Viceso, Luaña y Cornanda, no
han circulado. ¡Que gran necesidad se siente de una carretera que
hiciese un puente en esta parte del Tambre!</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Apesar
del mal tiempo las romerías de <b>San Blas</b> en Puentemaceira y en
Ceilán, estuvieron muy concurridas y animadísimas. En Puentemaceira
fueron los funcionistas Don José Abella, D.Manuel Calviño, Miguel
Guzmán y Pastor Formoso, la función fue lucida y por la tarde la
música de Agrón tocó en el frente de la Capilla, bailándose a más
y mejor y por la noche pensábase celebrar un baile en el salón de
D. José Ponte, pero la Guardia civil temiendo pudiese haber alguna
alteración del orden, impidió su celebración, no sin que
protestasen los mozos y mozas que estaban contentos y querían
divertirse.</span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiMpPwVGagcLnbjAjUkpB7U62U9dC21voPX5F0mHlBL0_ErW4OdVun6z3YTlK_Mfoj5hWCf7YhRLtsYDtR77b9kQqT-FHeE3ghtC63QdXlX_LxJ99Xo3AEoGB3Sb1JuhrkzJA-jxhh8V-nr8vxXOn6Lnax-NpddC55dYpmC8laIsHM_tIfua6dsrYg/s994/San%20Blas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="746" data-original-width="994" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiMpPwVGagcLnbjAjUkpB7U62U9dC21voPX5F0mHlBL0_ErW4OdVun6z3YTlK_Mfoj5hWCf7YhRLtsYDtR77b9kQqT-FHeE3ghtC63QdXlX_LxJ99Xo3AEoGB3Sb1JuhrkzJA-jxhh8V-nr8vxXOn6Lnax-NpddC55dYpmC8laIsHM_tIfua6dsrYg/w360-h226/San%20Blas.jpg" width="360" /></a></div> Pontemaceira : Capilla de San Blas<br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">En
Ceilán se hizo la función por suscripción y la música de Portor
fue la que amenizó la fiesta. Imposible sería hacer una indicación
de la gente que asistió, pues fue muchísima, dando al baile de la
tarde una animación grandísima. Hubo numerosas comidas de campo y
apesar del mal piso y muchas mojaduras de pie, no hubo que lamentar
suceso alguno desagradable.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Animadísimos
prometían estar <b>los Carnavales</b>, pues los jóvenes de Negreira,
estaban ensayándose para sacar una mascarada y en los demás puntos
también se pensaba hacer algo, pero el mal tiempo aguó todo. La
comparsa de Negreira con su correspondiente y tradicional <i style="font-weight: normal;">vello</i><span style="font-style: normal; font-weight: normal;">
y con la música de Liñayo salió sin embargo y el Domingo de
Carnaval recorrió el pueblo, cantando coros muy bonitos y animando a
la gente que triste y desanimada por el mal tiempo pensaban solo en
comer </span><i style="font-weight: normal;">filloas.</i></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">El lunes de Carnaval hizo esta
comparsa una visita a Ortoño, Ángeles y Brión en donde, según
noticias, fueron muy obsequiados, lo que dio lugar que a la vuelta
hiciesen diversos juegos de equilibrio. El martes de Carnaval
pensaban volver a salir para visitar La Baña y Ceilán y volver
luego a la tarde a Negreira y terminar con un baile en la Plaza de
Ferreiro, pero en ese día la lluvia fue tanta que hizo imposible la
salida.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">La mala influencia del tiempo se
hizo sentir sobre todo en <b>las fuliadas</b> que como en años anteriores
se celebraron en las diversas aldeas o lugares. Estuvieron
desanimadísimas, pues solo los mozos del lugar pudieron asistir a
ellas y estos por aquello de que <i style="font-weight: normal;">sol de puerta no calienta, </i>no
le daban carácter alegre y divertido que suelen tener. No faltaron
tiznaduras y consiguientes antroidos, pero la verdadera animación
faltó.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">El último domingo y en el
restaurante de la Bicha en Zas celebraron <b>un</b> <b>banquete</b> varios jóvenes
de este pueblo y a el asistieron también bonitas y alegres damas, lo
que hizo que la animación -según me dijeron-fuese grandísima.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">Como acontecimientos de bulto
durante el mes pocos hubo. Anúnciase la salida para la Habana de
varios socios y entre ellos los de nuestro amigo D,Manuel Patiño y
el regreso de muchos, cuyos nombre daré a medida que vengan
llegando.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">Debido al mal tiempo progresaron
poco este mes las obras del pequeño trozo de carretera que falta por
construir. En la Crónica de Marzo anunciaré probablemente a mis
lectores la terminación de esta obra que nos une con Santiago.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;">Hasta Abril se despide</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><b> El
Curioso</b></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-13864703066837678622023-02-01T15:55:00.002+01:002023-02-02T23:56:58.982+01:00FLORES DE ONTE E HOXE<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVcHFiXok3Qns88B8QLJ8uU-iQzEKvOawbLUaBaR2sK8zWXmoHlv1BZnT4CD-nt3iR0X5tGtjOFWLqFVpC1OfKSSIxDjTKJJnnWLqFkH8E8AY-8dwn565xBOz_ZbVrO8E-WAZn-osnk45s_B7XUVpq-UOk1YHgD4IXjcaqwmyupJelF5tTKjuMw9uL/s1441/Flor.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1081" data-original-width="1441" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVcHFiXok3Qns88B8QLJ8uU-iQzEKvOawbLUaBaR2sK8zWXmoHlv1BZnT4CD-nt3iR0X5tGtjOFWLqFVpC1OfKSSIxDjTKJJnnWLqFkH8E8AY-8dwn565xBOz_ZbVrO8E-WAZn-osnk45s_B7XUVpq-UOk1YHgD4IXjcaqwmyupJelF5tTKjuMw9uL/w464-h291/Flor.jpg" width="464" /></a></div><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"> (J.M.L.T.)</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Cando
baixei do coche quedei abraiado vendo unha flor tan fermosa xurdindo
do formigón, dun amarelo intenso que contrastaba co cemento pulido
do chan. Cómo era posible que nun medio tan inhóspito poidera
brotar tanta beleza, medrar e darlle un aire natural a aquela
parte do aparcadoiro. Pecisábase moita enerxía e pulo para sair
adiante dende un diminuto resquicio sen vida. Cantas sementes
deberon podrecer cando as ía depositando o vento naquel pavimento,
pero ti, flor fermosa eres hoxe un espello no que mirarse.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Por
iso lembro cando nos contabas esas partes da túa infancia que non
poderás esquencer mentres vivas. O tremendo esforzo dunha nena que
día tras día carrexaba area do río empurrando a carretilla pola
corredoira costenta para facer a masa que túa nai empregaba para
cubrir as pedras loiras daquel casucho que, pouco a pouco, foi
trasformando na vosa vivenda. A insistencia para aprenderes a ler
coas páxinas do xornal que o teu veciño, o carteiro, guindaba de
cando en vez na eira e que ti recollías. Coa axuda do teu tío ías
deletrando o que decían.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Como
os demáis sabías que terías que desprazarte a outro medio máis
favorecedor que che permitira medrar como persoa. Por iso foches o
xulgado do teu municipio na compaña de catro veciños dispostos a
testificar que eras ti a rapaza que figuraba na partida de bautismo
que conseguiches do cura da parroquia para que che inscribira no
Rexistro Civil, aquel xuiz que non che entendía pero ti si a el
cando co seu acento andaluz che dixo: <i>Es que yo no tengo culpa que
usted sea hija de una cabra.</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Logo,
cando os invitaches a xantar no bar da Carreira tamén pagaches o
del, que estaba noutra dependencia, porque daquela sabíades que era
así, cando querías algo dalgunha oficina nada podías conseguir se
antes non soltabas o carto.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Foron
anos de intenso traballo e aforro no estranxeiro para poder voltar
sendo xa a persoa adulta que hoxe es, amable e culta, con ese
coñecemento que da a experiencia e que non se pode conquerir se non
é co paso do tempo. Ti es esa flor xurdida da emigración e túa
nai unha muller valente que te trouxo a este mundo.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Hoxe
moitos seguen marchando, agora ben preparados e con currículos
académicos envexables, outros veñen fuxindo da fame, dun medio
social hostil, na procura dunha vida digna ou da persecución
política. As migracións son o resultado das desigualdades e do
abandono no que fican as poboacións de moitos países, fenómeno
social que medra pola necesidade humana de mellorar a vida persoal e
familiar, polos conflitos que non deixan de ameazar a supervivencia
de grandes cantidades de persoas en todo o mundo.Tamén os
descendentes dos nosos emigrantes que voltan á terra dos seus
ancestros despois dunha longa vida nos lugares que os acolleron:
Cuba,Venezuela, Brasil ou Arxentina.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Según
o Instituto Nacional de Estadística no pasado ano eran 41, 151, 119
e 53 respectivamente os que naceron en cada un destes países e
acabaron voltando ao Concello de Negreira..</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Hai
uns días informaba a Emisora Municipal que un grupo de mulleres
inmigrantes acababan de crear unha asociación de axuda aos que
chegaban ao concello, o mesmo que fixeron os nosos en distintas
nacións de América hai máis de cen anos e que tanto contribuìron
a mellorar as súas vidas. </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">É o que se chama Solidariedade.
</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-28584850257302671502022-08-29T14:32:00.012+02:002022-08-31T18:06:42.659+02:00EU PASEI POR CAMARIÑAS...!<div><p>
</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6QL9dTZDsBuy7th0QKwTMkliKBCVnb2ZPwBMvkwAH0g5demnBUpZdFyiQ2zYVQfQarAXa44y9EvaxmBIL1Frip_xtX2YWnHScFNpvs6hT4Re1wlEYbIxQsNEuGDzRVNdCujoBo04AFkvk9B6Dc9M5nwB6RJViojFy9s-cXAnMUFKsoUMRuNjfxxD/s2560/O%20Faro.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="2560" height="348" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6QL9dTZDsBuy7th0QKwTMkliKBCVnb2ZPwBMvkwAH0g5demnBUpZdFyiQ2zYVQfQarAXa44y9EvaxmBIL1Frip_xtX2YWnHScFNpvs6hT4Re1wlEYbIxQsNEuGDzRVNdCujoBo04AFkvk9B6Dc9M5nwB6RJViojFy9s-cXAnMUFKsoUMRuNjfxxD/w485-h348/O%20Faro.png" width="485" /></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Eu
pasei por Camariñas,</i></p><i>por
Camariñas pasei cantando...!</i></div><div><i> </i>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-style: normal;">Sentados
na proa do restaurante gorentando as lambiscadas con</span><i> </i><span style="font-style: normal;">que a ría nos agasalla pensaba que si de min dependera mudaríalle o
nome a esta costa que quedou marcada polos naufraxios que no
pasado tiveron lugar, coma o do navío da armada británica Serpent
en 1890. O seu símbolo, o Faro que dende os 100,5 metros sobre o
bravo mar, axudou a salvar milleiros de vidas, foi o
primeiro en utilizar enerxía eléctrica seis anos despois desa
traxedia.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><b>
O Faro Vilán</b><span style="font-weight: normal;">, o maior de España e un dos máis altos de Europa,
foi o meu primeiro amigo camariñán. Polas noites entraban as súas
lampadas de xeito silandeiro polos cristais da galería da miña
habitación en Muxía, no outro lado da ría, reflectíase nos espellos do armario aos pés
da cama e acariñábame a faciana todas as noites, sempre do mesmo
xeito: Un dous e logo contar ata quince, un dous e outra vez ata
quince, todo de seguido ata que espertaba pola mañán e xa se fora.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
Polo inverno cando volvía para durmir, cos meus
compañeiros mestres <b>Antonio</b> e <b>Amando</b>, logo de tomar uns grolos na
Taberna de Maruja, que se fora a luz era algo habitual naqueles
tempos, por iso tíñamos que agardar arrimados ás paredes e ao
pasar os lóstregos do faro cada quince segundos ir avanzando pouco
a pouco ata chegar a Casa Isolina, onde vivíamos. <span style="text-align: left;">E foi <b>Zora</b>, unha veciña, quen un día nos dixo aquel cantar : </span><i style="text-align: left;">O
faro de Camariñas alumea ás muxianas e as muxianas din “Vivan as
caramiñanas”!...</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-style: normal;">Logo
foi un novo amigo de Xaviña, no Colexio Público de Santa Comba, bo
mestre como a súa dona, ledo e solidario,que tantas veces axudou a
chegar a fin de mes a algunhas familias sempre co mesmo dicir :
</span><i><b>Carril</b> non toca fondo!</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
E os amigos seguiron chegando, <b>Alonso</b>, fareiro ao igual que a súa
dona, compañeiro na Deputación Provincial que un día levoume á
súa casa, que era o Vilán, e subiume ao alto da torre onde quedei
impresionado pola vista do mar bravío que mallaba unha e outra vez
nos acantilados con virulencia. Os compañeiros alcaldes <b>Bautista</b> e
<b>Pichurri</b> cos que compartimos tantas vivencias, toda ela xente
excepcional coma tantos outros.</p><p style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxgGh9llWwUtJHOik_P_KxS7COnvBleJceObpKt9ilRuiprafbBacENoHYBnYZ0wpO0codrhET1CIZ7OQZvA6rHzAjugwX6Nse0z7zBv5t5ChYeVb3BeaeZVqNhm2Y-ZUIuDvuN_dJmmClF54AsGtcrNdwvZi-zIBo9AUc83EkJMrwfMTTiFPYHt5K/s4128/Vito%20Dieguez.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3096" data-original-width="4128" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxgGh9llWwUtJHOik_P_KxS7COnvBleJceObpKt9ilRuiprafbBacENoHYBnYZ0wpO0codrhET1CIZ7OQZvA6rHzAjugwX6Nse0z7zBv5t5ChYeVb3BeaeZVqNhm2Y-ZUIuDvuN_dJmmClF54AsGtcrNdwvZi-zIBo9AUc83EkJMrwfMTTiFPYHt5K/w384-h276/Vito%20Dieguez.jpg" width="384" /></a></div> (Foto: Vito Diéguez)<br /> <p></p><div style="text-align: justify;">Onte, logo de disfrutar do fermoso paseo marítimo, camiño do Vilán,
a néboa non deixaba ver nin a torre mais tivemos a ocasión de gozar
da fermosa exposición de fotografías de <b>Vito Diéguez</b> e dos antigos compoñentes deste faro que son unha historia dos
cambios técnicos que dende a súa construcción axudaron a salvar
tantas vidas.
</div><p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
Cando partimos non poiden evitar lembrar aquela frase que o escritor
e premio Nóbel de Literatura José Saramago lle adicou á illa na que
pasou os derradeiros anos da súa vida :<i> Lanzarote non é a miña
terra, pero é terra miña.</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
Por iso dicía ao comenzo que se de min dependera á Costa da
Morte mudaríalle o nome por Costa da Vida</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-style: normal; font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</p>
<p> </p></div>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-10281483080450231042022-05-19T17:55:00.003+02:002022-06-03T10:28:55.978+02:00UNHA VIAXE AO PASADO<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrb6Oy9MxxQRjfOKukRBRO5908mX46hnfd6zxQCzqPqs1NtRSIg-qT5C87i6GvRMYLwNb9ad0CHNRI80FkgsSQrzch4AUuAt8ejS2glGQN-WY9B-YeKI2_Zy6kSPywZhrMLG-D_aHcrL-o-YXOKxZ_s1S7klo6kxQ6SjeUldi0R2ooperzk-Rxljzu/s4128/Gale%C3%B3n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2529" data-original-width="4128" height="343" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrb6Oy9MxxQRjfOKukRBRO5908mX46hnfd6zxQCzqPqs1NtRSIg-qT5C87i6GvRMYLwNb9ad0CHNRI80FkgsSQrzch4AUuAt8ejS2glGQN-WY9B-YeKI2_Zy6kSPywZhrMLG-D_aHcrL-o-YXOKxZ_s1S7klo6kxQ6SjeUldi0R2ooperzk-Rxljzu/w534-h343/Gale%C3%B3n.jpg" width="534" /></a></div>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">A
chegada do galeón Andalucía ao porto de A Coruña é todo un
acontecemento. Poucas veces se ten ocasión de camiñar de vagar e
de xeito tan didáctico por un barco empregado polos españois
durante os séculos XVI ao XVIII, nas expedicións interoceánicas
entre España, América e Asia formando parte da chamada flota das
Indias e que tamén foi protagonista da primeira volta ao Mundo
(1519-1522).</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">O
galeón era un mercante armado de entre 40 ou 60 metros de eslora
deseñado para cruzar os grandes océanos coa máxima eficiencia.</span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIaRRWlhH7ogZTf0GpVcRpBYrXoX8whHXts89fqPFF-DvCxMw0nPsBN78ZP68falcW5iAyADHyUu99e_Vm9izcVfcfnAmnVqyhYZeEWf9U4h8QEmhFB8cMQ3c3ZCYmfLa9V0WbTOrE-ejy3-lkU_IGIdiFNa1_FApUCWdyTIrYpqa5M5A9CAIme2nF/s4128/20220519_114451.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4128" data-original-width="3096" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIaRRWlhH7ogZTf0GpVcRpBYrXoX8whHXts89fqPFF-DvCxMw0nPsBN78ZP68falcW5iAyADHyUu99e_Vm9izcVfcfnAmnVqyhYZeEWf9U4h8QEmhFB8cMQ3c3ZCYmfLa9V0WbTOrE-ejy3-lkU_IGIdiFNa1_FApUCWdyTIrYpqa5M5A9CAIme2nF/s320/20220519_114451.jpg" width="240" /></a></div><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Estes
barcos estableceron as relacións comerciais e culturais entre
Europa, América e Asia durante trescentos anos. Dende Sevilla
cruzaban anualmente o Atlántico para voltar logo dende o porto da
Habana, aproveitando a Corrente do Golfo, coas súas bodegas cargadas
de mercancías. No Pacífico o galeón de Manila transportaba tamén
fabulosos e exóticos produtos asiáticos.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Unha
tripulación composta por mozos e mozas andaluces que percorren o
mundo nesta embarcación axudan a entender como era a vida
dos mariñeiros que convivían dentro destas estruturas de madeira, o
traballo cotiá para manipular as enormes velas dos tres paus coas
imnumerabeis cordas, as técnicas de navegación para poder situarse
no océano; dende o reloxo de area que manexaba o grumete para
calcular a lonxitude xeográfica comparando a hora solar coa do porto
de saída ata o uso da corda con “nudos” que amarrada a unha
táboa ían soltando pola popa para xunto co reloxo calcular a
velocidade de navegación do barco.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #2b00fe; font-size: medium;"><b>PAN
E VIÑO : “Táboa posta, vianda presta”</b></span></p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTaXWYWo368qPtFzBti07OldF_rHwI5TcTHKDhh60EPS1SkYmHHcyrfp2gPDhBqnntIX9ud92s6oxgBpRKRZz518WtZPIGON1lyhkyZARDXOE03jRTp7NhmiYhmc4QHucG3AnIZnLVlU4CjJZVkIYSbu2YPPdP3NpHiaxp3f5cp0x8N9QrWadngcfP/s3801/Comida.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2650" data-original-width="3801" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTaXWYWo368qPtFzBti07OldF_rHwI5TcTHKDhh60EPS1SkYmHHcyrfp2gPDhBqnntIX9ud92s6oxgBpRKRZz518WtZPIGON1lyhkyZARDXOE03jRTp7NhmiYhmc4QHucG3AnIZnLVlU4CjJZVkIYSbu2YPPdP3NpHiaxp3f5cp0x8N9QrWadngcfP/w388-h241/Comida.jpg" width="388" /></a></div><br /><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Os
principais alimentos a bordo eran o pan e o biscoito, tamén arroz,
peixe e carne salgada, queixo e froitos secos. Cociñabase nun fogón
con leña na cuberta principal, con moito tino para que non se
producira un incendio.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Pero
os mariñeiros convivían con moita dificultade, carentes de todo
tipo de medidas hixiénicas, con piollos, pulgas e ratas. Con falta
de auga e padecendo múltiples enfermidades, algunhas mortais como o
escorbuto.</span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4vEOXGDaUZO3_Qz5N3c_tP8RjzWn4-ZhKmjYL8pfnTW6SQ7KQJENs3K-f0ckt3XeBrn_plmJ10g92WwYMJZ2ME95oFmAroZJSxGNDKDPeyfz4072mIznMge7FaO4K1tf6YDkVQEzqIuS26T7TFMWNhabbCMaBWDXZBuRARV5puXD0N4l00TmO73Zs/s4128/Can%C3%B3n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3096" data-original-width="4128" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4vEOXGDaUZO3_Qz5N3c_tP8RjzWn4-ZhKmjYL8pfnTW6SQ7KQJENs3K-f0ckt3XeBrn_plmJ10g92WwYMJZ2ME95oFmAroZJSxGNDKDPeyfz4072mIznMge7FaO4K1tf6YDkVQEzqIuS26T7TFMWNhabbCMaBWDXZBuRARV5puXD0N4l00TmO73Zs/w383-h287/Can%C3%B3n.jpg" width="383" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9WxS5oE8KjQYNnTPKwFrpMq4WGbAahkwx6ZzGA5udPDOMJgFgFG8NeYq0bsnAtwdib26-MBXNngeKIRA3cdNkmaei9oWb_r5kE0vp3J39R8sg7XPbhUZ2o9hSh9xawR-0PjnD_Be7jFVJHeqzY805CoF0ELeOIYC3mrPoDjaAeUpWsfG9vqA15ClI/s4128/Balas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3096" data-original-width="4128" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9WxS5oE8KjQYNnTPKwFrpMq4WGbAahkwx6ZzGA5udPDOMJgFgFG8NeYq0bsnAtwdib26-MBXNngeKIRA3cdNkmaei9oWb_r5kE0vp3J39R8sg7XPbhUZ2o9hSh9xawR-0PjnD_Be7jFVJHeqzY805CoF0ELeOIYC3mrPoDjaAeUpWsfG9vqA15ClI/w375-h263/Balas.jpg" width="375" /></a></div>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Os
cinco canóns por cada banda disparaban bolas de ferro fundido de
oito libras (3,91 Kg) con un alcánce máximo de 150 metros. Estes
barcos mercantes navegaban en convois escoltados por barcos da
armada, pero aínda así levaban canóns para a sua propia defensa.</span></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEoxHKjjqM7s6PhkH8maj3Md2FB_jIucQUb-3z_2vt1TfPP8xFecgRZsGOq1JXGSwg3o_aozn0cRzcaHUt1OjBlPrRnQqzAM3cMiA3obcqz37EQDH5pfcdD8hx6Udmqv0HZ51OHOkCkz3TsVty1GFlDXsNOgniDMWoVI8ss86FWmlqczLUKesOGTPe/s4128/20220519_115347.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4128" data-original-width="2547" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEoxHKjjqM7s6PhkH8maj3Md2FB_jIucQUb-3z_2vt1TfPP8xFecgRZsGOq1JXGSwg3o_aozn0cRzcaHUt1OjBlPrRnQqzAM3cMiA3obcqz37EQDH5pfcdD8hx6Udmqv0HZ51OHOkCkz3TsVty1GFlDXsNOgniDMWoVI8ss86FWmlqczLUKesOGTPe/w277-h370/20220519_115347.jpg" width="277" /></a></div>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">O
Galeón Andalucía, réplica dun do século XVII, foi construído en
2009-2010 pola Fundación Nao Victoria nos estaleiros de Punta Umbría
(Huelva). Entre o 2010 e o 2013 navegou máis de 35.000 millas
náuticas polos grandes océanos e mares do mundo facendo escala en
portos dos catro continentes. Surcou o Pacífico e o Índico, cruzou
o Atlántico e navegou polo Mediterráneo, Mar Roxo, Mar da China,
Mar Exeo e o Caribe. Visitou cerca de cincuenta portos abrindo as
súas cubertas ao público.</span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6C4lbWXpwvRJkd6NADZJZND-fEIOknFGdjugBcWu18oDP801shOh_UP7RImlUgdnNxXRNvPcmdmcJXJ7zqijadxQ2x1r3XjRyU-30HgZuNPG32JJbFpafszNWPqV_rDj9ur_Mnc7gB7qEHnr6ewZ8-2XvKtBCGyK4BaJkGAbqP7Nce8bf7k8FV0dK/s3364/Tim%C3%B3n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2413" data-original-width="3364" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6C4lbWXpwvRJkd6NADZJZND-fEIOknFGdjugBcWu18oDP801shOh_UP7RImlUgdnNxXRNvPcmdmcJXJ7zqijadxQ2x1r3XjRyU-30HgZuNPG32JJbFpafszNWPqV_rDj9ur_Mnc7gB7qEHnr6ewZ8-2XvKtBCGyK4BaJkGAbqP7Nce8bf7k8FV0dK/w401-h288/Tim%C3%B3n.jpg" width="401" /></a></div><br /><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">O
domingo desplegará de novo as velas para cruzar o Cantábrico rumbo
aos máis importantes portos franceses e ofrecer a súa testemuña
histórica a todos aqueles que queiran disfrutar deste privilexio.</span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaEOAhu7ihEqang1qdYwU5LRaqhSSlHWy8cCgJ36Hvj4W3GRFcWeSobKFwFj4WXCxVw3eyD5H09ccyR4wxH8AKn_Z3FJSOUTnFXlpJMu5WTLSzkQiO9FlAog2-lKnywB6ljNoLwrtyN0Mra_LlXBH-X3t18yvzahPK3780VZUScHdKPu2aM2jTt1Jw/s4128/20220519_112010.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3096" data-original-width="4128" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaEOAhu7ihEqang1qdYwU5LRaqhSSlHWy8cCgJ36Hvj4W3GRFcWeSobKFwFj4WXCxVw3eyD5H09ccyR4wxH8AKn_Z3FJSOUTnFXlpJMu5WTLSzkQiO9FlAog2-lKnywB6ljNoLwrtyN0Mra_LlXBH-X3t18yvzahPK3780VZUScHdKPu2aM2jTt1Jw/w413-h283/20220519_112010.jpg" width="413" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIXmj33vJcZGPJEtm5FMo46XZdKvz22RQnvnD7WFStXyEX_tgNJWesPJJbSKj22vDIYwnjFsxB9Rs_7_SFAeeXw9uFnSiTcI1TZuocL3eK0jIUDRhDV6W40Wan8v27SjWNAdKbRuvwL63q3vDQCG3F64K4ia1kvntFJV6VrrjyKJpDiV9e7mgYp760/s2722/20220519_120137.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2618" data-original-width="2722" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIXmj33vJcZGPJEtm5FMo46XZdKvz22RQnvnD7WFStXyEX_tgNJWesPJJbSKj22vDIYwnjFsxB9Rs_7_SFAeeXw9uFnSiTcI1TZuocL3eK0jIUDRhDV6W40Wan8v27SjWNAdKbRuvwL63q3vDQCG3F64K4ia1kvntFJV6VrrjyKJpDiV9e7mgYp760/w410-h308/20220519_120137.jpg" width="410" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-8913256226030943532022-03-27T10:57:00.023+02:002023-05-27T10:19:15.995+02:00AQUELES MESTRES- II<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfB8tRfBhM_FefwQNnD7AjSzZkXCwOhtz3PaONkm_q0kfkUM_RiYigYqFnMuwxKoM6wzBtr7B64f74awcb7trnBGz0cVMhB-HkjvJFkHiGra4AjMt5r2g0lzBVVSeer1hKWyyHquUEB_lh-AQVnLts5_hwcQdG0KdUWaC-q11fdAQzFmXEBYvgGMvi/s4127/X.E.I..jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4127" data-original-width="2903" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfB8tRfBhM_FefwQNnD7AjSzZkXCwOhtz3PaONkm_q0kfkUM_RiYigYqFnMuwxKoM6wzBtr7B64f74awcb7trnBGz0cVMhB-HkjvJFkHiGra4AjMt5r2g0lzBVVSeer1hKWyyHquUEB_lh-AQVnLts5_hwcQdG0KdUWaC-q11fdAQzFmXEBYvgGMvi/w337-h410/X.E.I..jpg" width="337" /></a></div><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Los profesores de la comarca de Negreira, en aquel tiempo, disgregados en las escuelas unitarias, conscientes de que la práctica deportiva era una inagotable fuente de enseñanzas de cara a la formación integral de los escolares, pusieron en marcha en el curso escolar 1971-72 los I Juegos Escolares .</p><p style="text-align: justify;">Hoy, unos años más tarde, se complacen en constatar que esta iniciativa está presente en esta y otras comarcas, como lo prueba la expansión de este tipo de Juegos por toda la geografía gallega y en el haber contribuido a la difusión de este fenómeno social, el deporte, que cautiva a jóvenes y adultos y que debe impulsarse de manera especial desde las instituciones educativas, motivando a los alumnos a su práctica, ya que a través de el encontrarán, entre otras cosas, salud, camaradería y disfrute sano del tiempo libre.</p><p style="text-align: justify;">Con la seguridad de que esta labor se verá incrementada, pasamos el relevo al Colegio Público de Zas, organizador de los próximos Juegos Escolares Intercomarcales.</p><p style="text-align: justify;"> Negreira, Junio de 1984</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjc5FF1lu8114xluFL0Lh6ak0UHecW4V0ZD-ZKo38-jXOizVR404dNSx--fOiQkFqdts9rfLMx36RjL_cMT23QeyeckFCB1_DuzqRzcDjkM-yT1CtnHljaXzSD7ybHlo_tcBYsuix0PG1HaYWdzjx8Yc7rr9xuuj4m8-wi0zqhd--18S6eYlzYgioE/s800/020-iii-xogos-escolares.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="555" data-original-width="800" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjc5FF1lu8114xluFL0Lh6ak0UHecW4V0ZD-ZKo38-jXOizVR404dNSx--fOiQkFqdts9rfLMx36RjL_cMT23QeyeckFCB1_DuzqRzcDjkM-yT1CtnHljaXzSD7ybHlo_tcBYsuix0PG1HaYWdzjx8Yc7rr9xuuj4m8-wi0zqhd--18S6eYlzYgioE/w491-h338/020-iii-xogos-escolares.jpg" width="491" /></a> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Ser-Santa Comba</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Campeonatos Escolares 1974</div><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM05piKUMgatI8CdizualZsSm43yhucB2FXFEQbrRrEv2fpQcqwdq8xm-2MQnnFjhfpkp_X5VtRm3OvtUOy0rfOB-89sAAiOD_y0NJV8wuyzNvzZ-CWad3KOQoo4jLagyBIZrUa1ktKz3ABh15o8IUZX0SoEGES4Gpz2IIORvewNyn-pgCUZ5GBBMu/s800/IMG-20220402-WA0005.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="577" data-original-width="800" height="335" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM05piKUMgatI8CdizualZsSm43yhucB2FXFEQbrRrEv2fpQcqwdq8xm-2MQnnFjhfpkp_X5VtRm3OvtUOy0rfOB-89sAAiOD_y0NJV8wuyzNvzZ-CWad3KOQoo4jLagyBIZrUa1ktKz3ABh15o8IUZX0SoEGES4Gpz2IIORvewNyn-pgCUZ5GBBMu/w508-h335/IMG-20220402-WA0005.jpg" width="508" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIxZQtFHxLXbb-vwKZwB1ZLIH_50V0n69X3LzuorU2kVUtNtcc6kz5mwfG_vmqlv6STzvA7nhhfXeFaOKu8zcSPraTIf9Kz97Xmj5oujNncN1zEzTdGnriesZESmEUqZZECmg_5w32AJhKy54SYdqszxP4_39hv4yULTNXHaFsuAEhLbP-hSEVpwSp/s992/XEC.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="695" data-original-width="992" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIxZQtFHxLXbb-vwKZwB1ZLIH_50V0n69X3LzuorU2kVUtNtcc6kz5mwfG_vmqlv6STzvA7nhhfXeFaOKu8zcSPraTIf9Kz97Xmj5oujNncN1zEzTdGnriesZESmEUqZZECmg_5w32AJhKy54SYdqszxP4_39hv4yULTNXHaFsuAEhLbP-hSEVpwSp/w468-h273/XEC.jpg" width="468" /></a></div><p style="text-align: justify;"> (Foto:Isabel Ramos)</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpauR6L361U_x5Zo0oZdwXv5wquL1-qbPjogIZx5wEJ4G5LdEqyhu48w1RVf7hvULxR0RMSZezbltqFnUw4cRfVFjds5WgqwPGQtrelSVyhirEL13B_BOa8fjEGLH2LEDgxn33GW-Rp-RaRiGIuJyEcCL99IKPyvDlKA3HnKJctVbx4jjG3i1DBq1w/s2048/CEC-77.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1454" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpauR6L361U_x5Zo0oZdwXv5wquL1-qbPjogIZx5wEJ4G5LdEqyhu48w1RVf7hvULxR0RMSZezbltqFnUw4cRfVFjds5WgqwPGQtrelSVyhirEL13B_BOa8fjEGLH2LEDgxn33GW-Rp-RaRiGIuJyEcCL99IKPyvDlKA3HnKJctVbx4jjG3i1DBq1w/w308-h404/CEC-77.jpg" width="308" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjyUDb_wlWjKCM18AiAYfyS_MVoHSxY9yxgYRpaVBprnsvzr_WYGy7d2A3SFO_pEHlXX3VKCj5Z0vZjSvbmNzXB1nhEQJ49b-eVLeGHd6a19vOqCHfvRbjn7uOFYkQPQJIdyaQKt_KGskBGwR4bowY-gyoNT82UMP7pxG7S-0KxaX8-KKUWStZ98E/s2048/Futblo-CEC.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1502" height="337" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjyUDb_wlWjKCM18AiAYfyS_MVoHSxY9yxgYRpaVBprnsvzr_WYGy7d2A3SFO_pEHlXX3VKCj5Z0vZjSvbmNzXB1nhEQJ49b-eVLeGHd6a19vOqCHfvRbjn7uOFYkQPQJIdyaQKt_KGskBGwR4bowY-gyoNT82UMP7pxG7S-0KxaX8-KKUWStZ98E/w293-h337/Futblo-CEC.jpg" width="293" /></a></div><br /><p style="text-align: center;">(Medalla de Jesús Mariño Couso-NEGREIRA)</p><p style="text-align: center;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8KJu-27RmflqOHmL--awWKpbQYw73Uqhuebc-FLnGJr9lA9e6tYV2OONPwIG_Xp1mSCtnP8mcWkTNjNHsnmACo3OFBLHFZ7KjNiAd9pqeUIUHSSLllJ2WQad_bZCyqJfU1KRhlv2DdTsdTvugUqONqgdQmAIZInqZHkspFzFZWBWnUcHE7JFyDgAy/s1073/Freixeiro-Futbol.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="755" data-original-width="1073" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8KJu-27RmflqOHmL--awWKpbQYw73Uqhuebc-FLnGJr9lA9e6tYV2OONPwIG_Xp1mSCtnP8mcWkTNjNHsnmACo3OFBLHFZ7KjNiAd9pqeUIUHSSLllJ2WQad_bZCyqJfU1KRhlv2DdTsdTvugUqONqgdQmAIZInqZHkspFzFZWBWnUcHE7JFyDgAy/w494-h324/Freixeiro-Futbol.jpg" width="494" /></a></div> Alumnos da Escola de Freixeiro (Sta.Comba) <div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p></div>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-55015007864365420412022-02-11T21:00:00.005+01:002022-02-11T21:33:04.860+01:00PANDEMIA<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj74Z0pdDaMXXsX5Hsx6RV9pBR9FC4Hf4o8BDtUoYim7W0CB1vERk7I9_mVd-A0lLqfBPn-6h0zau8kgF6gfXJ3S61XH-5pXkrKqpQnckkaf_IO1qdaY8YwMdL_due_uY_ixhu2WFknkZmbgOnsRBiaMDKF40LvZiz8p81NyVycLMUWucvrh4YfXpmy=s4128" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4128" data-original-width="3096" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj74Z0pdDaMXXsX5Hsx6RV9pBR9FC4Hf4o8BDtUoYim7W0CB1vERk7I9_mVd-A0lLqfBPn-6h0zau8kgF6gfXJ3S61XH-5pXkrKqpQnckkaf_IO1qdaY8YwMdL_due_uY_ixhu2WFknkZmbgOnsRBiaMDKF40LvZiz8p81NyVycLMUWucvrh4YfXpmy=w335-h395" width="335" /></a></div> (J.M.L.T.)<p></p><p style="text-align: justify;">Estenderon as ás do medo polo ar e sentiron a ameaza da Parca no seu corpo, volveron ás ponlas das árbores espectantes para sair de cando en vez comer un pouco, escoitando o berro dos corvos que chalaban cada vez que o xefe da bandaba aconsellaba polo perigo que volver a voar lles supoñía.</p><p style="text-align: justify;">E alí quedaban día a día, mes a mes, e logo un ano coa espranza de volver a sentir o sol nas súas vidas e coidar os niños coas ás estendidas de novo sobre o vento. Moitas delas quedaron mortas sobre a area mentres as ollaban con tristura dende as copas das árbores espidas.</p><p style="text-align: justify;">Agora poden ver como de novo milleiros de estorniños voan xuntos en bandadas, xogando a facer figuras feiticeiras mentres a xente párase nas rúas a ollar o seu baile acompasado e fermoso, sen reparar en que só pretenden escorrentar aos miñatos coa súa arte, para marchar de novo a outros lugares onde o sol quente máis e voltar logo.</p><p style="text-align: justify;">E as pombas xa pensan só en voar, cruzar o aire coa bandada bailando ao compás do cantalear das máis novas que gozan por sair outra vez sen trabas, elas soas.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-59799264583152702172021-11-11T13:12:00.018+01:002022-04-16T19:36:10.233+02:00AZUCRE<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicP2djpLf2ofNg_iB50ISbML24JunX_-IM9_n61sSGGZtxNFx0UCaZYaSJezwSQCBCj7EPuHCmalrIPKSa9bboI6P7_TonTQ45MCojCwvAFSSmp7b8J8l6dfQCjoVUGMeYBJmmaKeLzVk/s300/O+Morro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="167" data-original-width="300" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicP2djpLf2ofNg_iB50ISbML24JunX_-IM9_n61sSGGZtxNFx0UCaZYaSJezwSQCBCj7EPuHCmalrIPKSa9bboI6P7_TonTQ45MCojCwvAFSSmp7b8J8l6dfQCjoVUGMeYBJmmaKeLzVk/w459-h227/O+Morro.jpg" width="459" /></a></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">El Morro- La Habana</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div> <div><i>Y un faro que en alta mar</i><div style="text-align: left;"><i>iluminaba la pena<br /></i><i>se cruzaba con los barcos<br /></i><i>que acunaban la pobreza .</i></div><p> M.Rosell</p><p style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></p><p style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"> En Galicia o 1853 coñécese como o Ano da Fame, as choivas de agosto, setembro e outubro do ano anterior arruinan as colleitas e impiden sementar. A fame é estarrecente, en moitas bisbarras aldeas enteiras foron abandoadas polos seus habitantes fuxindo dunha morte certa para refuxiarse nas poboacións en demanda da caridade pública. Os concellos diríxense aos gobernadores civís solicitando axuda para paliar a desgracia que afecta a milleiros de familias. Mulleres e homes que nunca saíran das súas aldea botáronse aos camiños a pedir polas portas para os seus fillos que non tiñan que comer. A epidemia de cólera tamén empeza a facer estragos entre a poboación.</span></p><p style="text-align: justify;">A crise económica acabou afectando a outros sectores que tamén sufriron as consecuencias.</p><p style="text-align: justify;">A escritora coruñesa <b>Bibiana Candia</b> recolle nun impresionante relato a auténtica historia de mil setecentos xóvenes galegos que viaxaron a Cuba para traballar e acabaron vendidos como escravos por un galego asentado na illa, Urbano Feijoo de Sotomayor, que aproveitando a situación de necesidade dos seus compatriotas promoveu unha campaña de colonización branca e sustituación da man de obra africana.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVJyjsuyO08IBRF2VHckeu29lDfQg6hPeu8r3RRcGt1qyOfbNdAUNm92lfBAazrefTNlaGulhy7pdTeRFvExyaNTwIMGabNkT_nnWH-uxl1c0QmevDZ_9JIEVPk1J27nVmBZcjAnHaTNc/s340/Azucre.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="340" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVJyjsuyO08IBRF2VHckeu29lDfQg6hPeu8r3RRcGt1qyOfbNdAUNm92lfBAazrefTNlaGulhy7pdTeRFvExyaNTwIMGabNkT_nnWH-uxl1c0QmevDZ_9JIEVPk1J27nVmBZcjAnHaTNc/s320/Azucre.jpg" width="320" /></a></div><p style="text-align: center;"><br /></p><div style="text-align: justify;"><i>-¿Como te llamas rapaz?<br /></i><i>-Orestes Veiga<br /></i><i>-¿No traes fardo? No señor. Mejor, así caminas más ligero.</i></div><div style="text-align: justify;"><i><br /></i></div><p style="text-align: justify;">Orestes, O Tísico, O Rañeta, Trasdelrío, O Comido, Tomás da Coruña e moitos outros rapaces que queren un futuro mellor para eles e as súas familias deixan os seus fogares para marchar a Cuba e gañar a vida nas plantacións de cana de azucre, pero esa viaxe tíñalles reservado un calvario que a súa inxenuidade xamáis podería imaxinar.</p><p style="text-align: justify;">As fermosas e estremecedoras páxinas sacan á luz a historia dando voz ás víctimas deste terrible suceso tan silenciado e que no seu momento foi un auténtico escándalo, pois o deputado galego Ramón de la Sagra levou o caso ao Parlamento porque lle fixeron chegar as cartas dos seus compatriotas pedindo axuda, por eso figura nas actas do Congreso dos Deputados e foi considerado o maior escándalo desa década.</p><p style="text-align: justify;">Hai anos que non lía un libro como este. Encadenando pequenos episodios e cunha prosa atractiva a autora desta impresionante testemuña impide que se poda apartar a atención do que alí se conta ata rematar co último parágrafo. Este relato ben merece estar presente en todas as bibliotecas, tanto pola súa calidade literaria como polo contido histórico que reflicte as consecuencias dunha das etapas máis duras do século XIX en Galicia.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"> <i> " En el Archivo del Congreso de los Diputados y bajo acceso restringido están las cartas enviadas desde Cuba pidiendo ayuda. Ellas son el único testimonio auténtico de boca de sus protagonistas"</i></p><p style="text-align: justify;"> <b>Bibiana Candia</b></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p></div>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-26309456647355840722021-11-01T16:36:00.005+01:002021-11-01T19:04:41.814+01:00RÚA DO CARMEN Nº 10<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-VWWHL5dcvSs1UEdnekY8zC5eyXczuYuHEF0bwURZNCxYPkPb-uHf2vzTMWbZVye2ylCzhRTKgrLdtvQUdyRGQNGgAPvkqVxEmQYlWSlzW1GDhGP2c9rESosr76J5ZRCGAjaCrHXVi2s/s1024/Notar%25C3%25ADa.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="1024" height="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-VWWHL5dcvSs1UEdnekY8zC5eyXczuYuHEF0bwURZNCxYPkPb-uHf2vzTMWbZVye2ylCzhRTKgrLdtvQUdyRGQNGgAPvkqVxEmQYlWSlzW1GDhGP2c9rESosr76J5ZRCGAjaCrHXVi2s/w508-h289/Notar%25C3%25ADa.jpeg" width="508" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Cada vez que paso por este lugar venme á memoria a imaxe que nos deixou o notario, escritor,fotógrafo e músico <b>José Alguero,</b> sentado diante da súa oficina na Rúa do Carmen na compaña do Alcalde <b>Manuel Caamaño Ferreiro</b> e o cura párroco de Negreira. E todo grazas aos propietarios deste edificio que souberon manter a fachada coa súa estructura orixinal.</div><p style="text-align: justify;">Este intelectual que ademàis de residir, casou e traballou na nosa vila, antes de trasladarse a Betanzos deixou, como é sabido, un importante legado fotográfico que recolle a vida cotiá daquela época.</p><p style="text-align: justify;">A rúa debe o seu nome á capela da Virxe do Carmen, creada en 1715 polo propietario do Pazo do Cotón <b>D. Gregorio de Luaces</b> nese lugar e a poucos metros da escena, e foi a segunda en importancia despois da Carreira de San Mauro. Alí, case enfronte da instantánea que recolle a foto estaba o edificio do Cárcere do partido Xudicial de Negreira ( Ames, A Baña, Brión, Negreira e Santa Comba) e o Xulgado de Primeira Instancia e Instrucción que hoxe é a Casa do Concello.</p><p style="text-align: justify;">Nesa Notaría redactáronse milleiros de documentos que ademáis da súa fermosa caligrafía, polo seu contido son unha fonte de información moi importante para coñecer a nosa Historia. Pero a Historia dos pobos e cidades está tamén nas súas rúas, prazas e edificios, de aí a importancia de manter e conservar aqueles que pola súa antiguidade ou estilo arquitectónico deben ser protexidos, restaurados e mantidos para ter sempre viva a traxectoria vital dunha comunidade que foi formando a súa persoalidade ao longo dos séculos, intentando mantelos ao marxe da especulación urbanística. Países veciños como Portugal ou Francia son un bo exemplo de respeto ao seu patrimonio.</p><p style="text-align: justify;">Porque o estudio dunha localidade é imposible de abordar baixo un so aspecto. Tal como recolle <b>Fernando Chueca Goitia</b> na súa Breve Historia do Urbanismo pódese facer dende infinitos ángulos: Dende a Historia, a Xeografía (a Natureza prepara o sitio e o home organízao de tal xeito que satisfaga as súas necesidades e desexos),dende a Economía (en ningunha civilización a vida cidadá desenvolveuse ao marxe do comercio ou a industria), dende a Política, a Socioloxía, o Arte ou a Arquitectura ( a grandeza da Arquitectura está unida á da cidade) e a solidez das súas institucións pode medirse pola imaxe que unha comunidade trasmite a través do seu patrimonio.</p><p style="text-align: justify;">Os rapaces que a finais dos anos cincoenta do pasado século xogábamos ao balón na Rúa do Carmen, pois daquela non había automóviles de abondo que nos molestaran, identificábamos o edificio da fotografía coa zapatería de Florentino. Foi logo José Alguero quen co seu documento gráfico nos lembra a importancia administrativa que tivo este lugar no que exercía como Notario para que máis de cen anos despois ao pasar por alí, como por outros edificios da Vila, poidamos reproducir na memoria unha parte importante do noso pasado.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-50498169165718378562021-09-18T15:10:00.017+02:002024-01-18T13:30:29.311+01:00LAS MANZANAS DE LA CONCORDIA<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKiKnm6FXWhbr_Q_dN2DcZhXtsX9Cn6raVvL8LUpuvkjgzy6Ak9-RpnbKT8HhPFU0T5HYlkGgx3xc3Tak4zvDqGZkp6ecMOuZl0A_tqHCb_4WE5UofBBPfIaDkadF-pGctxGRw0asqDsM/s2048/Jos%25C3%25A9+Miguel.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1460" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKiKnm6FXWhbr_Q_dN2DcZhXtsX9Cn6raVvL8LUpuvkjgzy6Ak9-RpnbKT8HhPFU0T5HYlkGgx3xc3Tak4zvDqGZkp6ecMOuZl0A_tqHCb_4WE5UofBBPfIaDkadF-pGctxGRw0asqDsM/w288-h393/Jos%25C3%25A9+Miguel.jpg" width="288" /></a></div>
<p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">El
fruto del manzano que los romanos y los musulmanes han traído hace
siglos, en los albores de la Historia ha sido considerado como el
origen de las discordias. Desde el Génesis que cuenta como el
hecho de que Adán comiera esta fruta prohibida supuso para el género
humano la expulsión del Paraíso, pasando por la Mitología griega en
la que la diosa Eris, sin haber sido invitada a la boda de Peleo y
Tetis arrojó una manzana con un letrero ,”para la más bella”, con
el fin de provocar una disputa entre Hera, Atenea y Afrodita y que
dio lugar a la Guerra de Troya.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Pero
no siempre ha sido así. Ese ocho de diciembre era día de fiesta, de
la Patrona de la Infantería, y como en otras ocasiones también nos
había tocado servicio de Retén, apoyo a la guardia, por eso se
presentó sonriendo con el quepis lleno de manzanas, “para
compensar" decía,de ahí la fotografía. Había venido desde Bélgica como uno
más para cumplir con sus obligaciones militares y pronto se granjeó
la simpatía y el afecto de todos los compañeros. No podíamos
entender que la férrea disciplina a la que estábamos sometidos en
<b>Saboya 6</b> para nada influyera en su estado de ánimo, siempre
tranquilo y sonriente como si aquello no fuera con él. Ni las duras prácticas militares de cada día o las situaciones más
difíciles como cuando nos tuvieron todo el día formados con el
quipo de campaña por una huelga de trabajadores del Metro, las
maniobras en Sierra Morena, o el desfile por el paseo de La
Castellana. Nada, siempre relajado y alegre.</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHt_oeTyaF0k99e3zVvje1NsnCd70URSCHf38uH8YnoifTmwuX5g1evPY2PtjmZV3sb_EW8KbdSiSgA9S-XnFEeh4Wawx9_oUmOLV19iSUIcWkils-je8Zfk4xcb5x0Qm58jVVpXRXEoM/s640/Saboya+6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="401" data-original-width="640" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHt_oeTyaF0k99e3zVvje1NsnCd70URSCHf38uH8YnoifTmwuX5g1evPY2PtjmZV3sb_EW8KbdSiSgA9S-XnFEeh4Wawx9_oUmOLV19iSUIcWkils-je8Zfk4xcb5x0Qm58jVVpXRXEoM/w395-h201/Saboya+6.jpg" width="395" /></a></div>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">En
aquel ambiente se fraguaban las grandes amistades y no era sólo las
manzanas lo que se compartía y que hacía que nos congregáramos los
amigos, como cada vez que a alguno le llegaba el paquete de casa,
con el jamon, los chorizos o los chicharrones que nos compensaban del
tedioso ragut de cordero con patatas que día tras día constituía
el rancho militar. Las salidas algunas tardes o los viajes a Madrid.
Siempre juntos compartiendo nuestras preocupaciones y alegrías y que
ayudaban a que fueran pasando los días hasta que pudiéramos volver
a incorporarnos a la vida civil.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Como
también ayudaban las cariñosas cartas que regularmente llegaban
como las de mi padre, en las que me contaba los acontecimientos
familiares, de los amigos o del pueblo :<i> “El último día de las
fiestas hubo toros; tocó el conjunto Los españoles y hubo un lleno
completo, había gente de Santiago,Noya, Padrón y de muchos otros
pueblos....”</i></p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho-XvVTAV2bGhABGWscdpUmem6J4kEFXgGOvrgGV6iUuQ9-PF-3L1ICogTQk7tSoIxjKYInlJv8TW9x253K0Vf7mAOAZqaPF2hCCdtRwEU9Jr5fKpa6ty6q5UG2dqsM470nl1717ty1EA/s1722/Fin+de+a%25C3%25B1o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1229" data-original-width="1722" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho-XvVTAV2bGhABGWscdpUmem6J4kEFXgGOvrgGV6iUuQ9-PF-3L1ICogTQk7tSoIxjKYInlJv8TW9x253K0Vf7mAOAZqaPF2hCCdtRwEU9Jr5fKpa6ty6q5UG2dqsM470nl1717ty1EA/w408-h258/Fin+de+a%25C3%25B1o.jpg" width="408" /></a></div><div style="text-align: center;"> Año Nuevo </div><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Los últimos meses coincidieron con las Oposiciones, retornar de nuevo para otro
examen después de superar el anterior, pasar parte de las noches
estudiando luego del toque de silencio, venciendo al cansancio debajo
de una bombilla colocada sobre el armero, hasta que me quedaba
dormido y me despertaba con el punto de mira de algún Cetme clavado
en la nuca o las sacudidas de un Imaginaria que me decía: “<i>Veña,
deitate que logo non vas poder coa ametralladora!</i>” Cuando nos
comunicaron que teníamos diez días de permiso para ir a casa y
faltaba poco tiempo para la prueba definitiva, decidí quedarme para
centrarme en la Pedagogía. Me entregó las llaves del piso de su
familia en Alcorcón, para que estudiara en él. Allí pasé día y
noche saliendo sólo para comer y hasta que el cerebro me decía que
ya no admitía más contenidos.</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="text-align: left;">Luego
de superar la ultima prueba regresé feliz y contento para
comunicarle a mis amigos la noticia de que pronto me podría
incorporar al Magisterio. Esperé en la Compañía apoyado en la
litera a que volvieran del campo de maniobras y se me acercó el
sargento de servicio:</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>-
Ponte la ropa de civil y entrega todo. Os han licenciado hace diez
días. Te has perdido la diana floreada y la fiesta de despedida.....</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>-¿Y
mis amigos?</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>-
Se han ido...</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>-¡Pero
necesito verlos, saber donde viven...! </i>
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>-Lo
vas a tener difícil, se han marchado a sus pueblos....</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Los
años pasaron y los tiempos han cambiado, el cuartel es ahora una
universidad y Leganés una ciudad. Los recuerdos y el afecto se
guardaron en el alma y sólo a los más cercanos pude ver en alguna
ocasión y recordar los momentos vividos, unos alegres y otros no
tanto. También las maneras de comunicarse son distintas. Hace unas
semanas nos encontramos en las redes sociales y nos alegramos mucho,
después de tantos años hablamos de la familia, de los
amigos de la mili y de lo jóvenes que éramos.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="text-align: left;">Por
eso localicé la fotografía y se la envié.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="text-align: left;">¡Las
manzanas de José Miguel! Le dije....</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-32318507048329728112021-06-19T09:26:00.012+02:002021-06-20T09:49:00.775+02:00OBSERVA-CUESTIONA-EXPERIMENTA...<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjskPQAY1yE7M00XqKvdsJlblWtl-3EB40AHfXa8puZeM75pL_oVL2dGbCPO4qAIGkSXa_3wAVt27037NS2UNFIMgU5g1Qw06SCMCLV-fAe-XoQ6085AehtUELfYcDqUkKmmPRzfyrc5vw/s2048/20210608_171318.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjskPQAY1yE7M00XqKvdsJlblWtl-3EB40AHfXa8puZeM75pL_oVL2dGbCPO4qAIGkSXa_3wAVt27037NS2UNFIMgU5g1Qw06SCMCLV-fAe-XoQ6085AehtUELfYcDqUkKmmPRzfyrc5vw/w490-h294/20210608_171318.jpg" width="490" /></a></div> <span style="font-size: x-small;">Maqueta da máquina voadora de Leonardo da Vinci</span><p style="text-align: justify;">A estrea dunha serie sobre Leonardo da Vinci na primeira cadea da TVE foi precedida por unha interesante exposición sobre este xenio do Renacemento na cidade de A Coruña que foi visitada polo alumnado dos centros escolares ademáis de numeroso público que cada día puido disfrutar desta mostra audiovisual e interactiva, grazas á iniciativa do Concello da cidade herculina.</p><p style="text-align: justify;">Leonardo da Vinci (1452-1519) que foi pintor, arquitecto, cintífico, escritor, escultor, en fin....home de Ciencia, é un dos máis importantes xenios universais que partindo da observación da Natureza aportou imnumerables coñecementos que deron lugar a numerosos inventos como o helicóptero, o submarino ou o automóvil. Leonardo foi o precursor de numerosos avances científicos que melloraron a forma de vida das persoas.</p><p style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH9hhCofnceW0csgEO-37TaIP7h57XcKW1HISaaFH56WcoK4xHZOwy7dNb4c1Mw93fCal2GJ15H9vixZhdbVGGV-l9B42ogpXSSjXd7HpNxAmLoxrB9RRIEg0E1smMBr2MddFFs87jOoY/s620/Leonarddo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="368" data-original-width="620" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH9hhCofnceW0csgEO-37TaIP7h57XcKW1HISaaFH56WcoK4xHZOwy7dNb4c1Mw93fCal2GJ15H9vixZhdbVGGV-l9B42ogpXSSjXd7HpNxAmLoxrB9RRIEg0E1smMBr2MddFFs87jOoY/w358-h190/Leonarddo.jpg" width="358" /></a></p><p style="text-align: justify;"> <span style="font-size: x-small;">Leonardo da Vinci</span></p><p style="text-align: justify;">A exposición audiovisual e interactiva foi complementada con grandes maquetas baseadas nos debuxos de Da Vinci, como a máquina voadora inspirada na observación do voo das aves, que utiliza pedais, poleas, cables e pancas para compensar a falta de forza dunha persoas en comparación coa forza natural dun paxaro, na que o piloto vai deitado sobre unha plancha e activa as ás flexibles cos pés.<span style="text-align: left;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;"> </span>O " Tornillo Aéreo" que poderíamos consideralo como un proxecto que pretende demostrar a densidade do aire e que un parafuso xiratorio podería atravesalo. No seu debuxo explica que se propón construir un modelo de cartón activado cun resorte metálico chamado "helicóptero" o que é unha exploración teórica sobre as posibilidades do parafuso de Arquímides. A máquina para impulsar os barcos mediante pás que substitúan aos remeiros ou o Home de Vitrubio sobre a perfección matemática do corpo humano. Todo acompañado das didácticas explicacións dunhas monitoras que transmitían as ideas e creacións deste importante persoeiro da cultura universal facendo moi agradable a visita a esta interesante exposición.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6GU1YSceRi_0ci1tZUI3w4-TEV09b5yQm87WWd0FTJkVoVngKyELs7ulLhHb73u8EEMNvAPR-MnfbbdSg1HYpIrg2vdCfbSCdMQOPDIhvYXmJfABAn6zdThyetpmK3dTRTQ8kmR-GM4/s2048/20210616_113538.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6GU1YSceRi_0ci1tZUI3w4-TEV09b5yQm87WWd0FTJkVoVngKyELs7ulLhHb73u8EEMNvAPR-MnfbbdSg1HYpIrg2vdCfbSCdMQOPDIhvYXmJfABAn6zdThyetpmK3dTRTQ8kmR-GM4/w465-h240/20210616_113538.jpg" width="465" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Tamén xunto á mesma outra sobre o Medio Ambiente e o Cambio Climático no que ademáis do coñecemento sobre a cidade transmitía a responsabilidade que todos temos que asumir para facer do medio no que vivimos un lugar respetuoso coa Natureza.</div><p style="text-align: justify;">Os fermosos xardíns de Mendez Núñez que voltan a ser un exemplo de como se deben cuidar e conservar os espazos naturais, foron durante estes días- e están a ser- un lugar didáctico, educativo e de lecer para todos aqueles que queiran disfrutar do enorme patrimonio que esta fermosa cidade conserva.</p><p style="text-align: justify;">Podo asegurarvos que dende o alto do monumento e apoiado na súa lira Curros Enríquez chiscoume un ollo como querendo dicir aquela frase dun mestre rural da súa época:<b> "A Cultura é algo que abre os ollos da xente"</b></p><p style="text-align: justify;"><b><br /></b></p><p style="text-align: justify;"><b><br /></b></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-5072300451266785322021-04-27T18:51:00.019+02:002021-12-22T22:46:45.775+01:00MANOLO E FIDEL<p> </p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRGQPIjd0Bln-1mEm3YiDHTqawzaWFOTvpndYcoNiy3XGYquWGVleOyZ60-QxrGO3eWk_dwFHTz-QchpDW6UxJw2C-efF37PreWqJCXiZwGSFdodUYHuezXjFQ_IeGOMxSstg9KOfHnjo/s3730/20210427_155351.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2742" data-original-width="3730" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRGQPIjd0Bln-1mEm3YiDHTqawzaWFOTvpndYcoNiy3XGYquWGVleOyZ60-QxrGO3eWk_dwFHTz-QchpDW6UxJw2C-efF37PreWqJCXiZwGSFdodUYHuezXjFQ_IeGOMxSstg9KOfHnjo/w568-h342/20210427_155351.jpg" width="568" /></a></div> 30 de xullo de 1984<br /><p></p><p style="text-align: justify;">O paso do tempo é unha sensación que os seres humanos sempre intentaron medir e ubicar de distinto xeito, dende a observancia de fenómenos naturais como a saída e posta do Sol ata os modernos aparellos que foron evolucionando ao longo da Historia. Para a maioría pode ser a presenza de persoas, monumentos, obxectos ou lembranzas o que abre as portas do pasado e nos fai viaxar por ese mundo das vivencias que estaban agochadas no subconsciente. </p><p style="text-align: justify;">A min ocórrome ao mergullarme nas augas mornas da piscina climatizada pois tráeme á memoria os tremores nas frías da balsa de Refoxos no río Negreira, onde os rapaces do meu tempo aprendemos a nadar no medio das troitas que ollaban aos intrusos que iamos perturbar a súa tranquilidade nas tardes de verán. As balsas, nese río había tres, tiñan a función de desviar as augas cara os muíños onde os veciños, por riguroso turno, ían triturar os grans de millo para facer a boroa. A do muíño de Refoxos co fondo de area e a facilidade de acceso era o lugar ideal para pasar as tardes na compaña dos amigos. Logo, os máis atrevidos, tamén nadábamos na augas do Tambre como aquel día do verán de 1963.</p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRjGOzZt0aucl492EgPnL4ZjVtLi3RGWHvNI-loe7_r3Did_Fl5noBhYUPEuxxKwagPF9-CBE4RoZHiVDwWKukvwMbddq2HC0wa5sEiCrWopC4W7nQFwO-E5qJEamiDYgBacbS8tRoolo/s2048/R%25C3%25ADo+Tambre.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1465" data-original-width="2048" height="259" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRjGOzZt0aucl492EgPnL4ZjVtLi3RGWHvNI-loe7_r3Did_Fl5noBhYUPEuxxKwagPF9-CBE4RoZHiVDwWKukvwMbddq2HC0wa5sEiCrWopC4W7nQFwO-E5qJEamiDYgBacbS8tRoolo/w437-h259/R%25C3%25ADo+Tambre.jpg" width="437" /></a></div> 1963- No Río Tambre <br /><p></p><p style="text-align: justify;">Cando atopei a fotografía de <b>Manolo</b> e <b>Fidel</b> lembreime do que significou durante anos a actividade destes dous monitores de natación que viñan dende A Coruña para ensinar a nadar aos meniños e meniñas. O primeiro de xullo concentrábanse todos na entrada da Piscina Municipal de O Coto para recibir aos dous mozos que coa súa simpatía e bo facer mergullábanse con eles para dar comenzo aos cursiños que organizaba o Concello. Os dous<b> </b> pertenceran ao Club Natación Coruña e durante o estío ao longo de seis anos consecutivos conseguiron que centos de rapaces (plural xenérico) dominaran á perfección a natación, ademáis de disfrutar da súa agradable compaña.</p><p style="text-align: justify;">Ese día da clausura, o 30 de xullo do ano 1984, data na que se entregaron os diplomas aos participantes, eles tamén recibiron un agasallo do alumnado como lembranza dos agradables días que os máis pequenos pasaran na súa compaña, sempre coa presencia imprescindible de <b>Honorio</b>, o encargado do coidado e mantemento da Piscina Municipal. O número de asistentes superou os douscentos, en diversos grupos, pois por primeira vez o Concello desprazou aos rapaces das parroquias que se apuntaron para aprender a practicar este deporte. Tamén houbo unha selección dos mellores nadadores que participarían no Campeonato cos de Brión e A Baña.</p><p style="text-align: justify;">Agora todo resulta moito máis cómodo, xa non hai que agardar ao verán e en calquera época do ano pódese dar un ralaxante baño ou practicar no ximnasio aínda que, de seguro, algún de vós ao ler esta pequena lembranza é quen de navegar pola memoria e rememorar os momentos agradables que cada ano Manolo e Fidel facían pasar aos máis pequenos mentras aprendían a manterse a flote ou a mellorar a súa técnica deportiva. </p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjukYxpQViT_H1fmPCqIypWrP7xoBtQpnMC0G_qTRWMI6b_C1EslSBl0kIvlxB-G_ksdnJntwLb47-R7bIN2R_ruqq2BTFosLltrgXCKXmveuTsyy8nl87oz4gt9LVOi6icQcma2lBZjGY/s960/piscina_climatizada_NEGREIRA.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="531" data-original-width="960" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjukYxpQViT_H1fmPCqIypWrP7xoBtQpnMC0G_qTRWMI6b_C1EslSBl0kIvlxB-G_ksdnJntwLb47-R7bIN2R_ruqq2BTFosLltrgXCKXmveuTsyy8nl87oz4gt9LVOi6icQcma2lBZjGY/w437-h215/piscina_climatizada_NEGREIRA.jpg" width="437" /></a></div> Piscina Climatizada de Negreira<br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-7365596878069340662021-04-15T15:58:00.004+02:002022-04-16T23:16:14.486+02:00NA PONTE NEGREIRA<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirmPdQdmRJ1Jhgky50BSqDyX4u2JPL6DhdK2WDa9hDbzo4W2L8GHxxuwkCJbSAa6IkuoCCVr_OUOyfpNMP9zxf5oXkgtjfzDiy7PAQIbWPX7k7LyWG8erdZDs61Y1J5oWZPB7MBGvzFAg/s1024/Horreo.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="747" data-original-width="1024" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirmPdQdmRJ1Jhgky50BSqDyX4u2JPL6DhdK2WDa9hDbzo4W2L8GHxxuwkCJbSAa6IkuoCCVr_OUOyfpNMP9zxf5oXkgtjfzDiy7PAQIbWPX7k7LyWG8erdZDs61Y1J5oWZPB7MBGvzFAg/w515-h332/Horreo.jpeg" width="515" /></a></div> <p></p><p style="text-align: justify;"> <span style="font-size: medium;">O hórreo de tipo barcalés que aínda se conserva nese lugar axúdanos a situar a escena da procesión cruzando a Ponte Negreira de cara á igrexa parroquial. A fotografía de comenzos do pasado século tomada polo notario <b>José Alguero</b> constitúe un interesante documento etnográfico sobre a vida social de Galicia a comenzos do século XX.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">A imaxe non foi retocada malia o deterioro de algunha das súas partes que para nada altera a escea que o fotógrafo quiso reflectir para aposteridade, pois é unha mostra da fraxilidade das placas de vidro que recollían a foto en negativo e logo tiñan que ser reveladas. A súa utilización era habitual antes do uso da película e estaban impregnadas dunha sustancia sensible á luz.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">A escena recolle nun primeiro plano a típica vestimenta feminina das mulleres rurais co uso do pano na cabeza levando neste acto cadanseu escapulario, algo que xa se impoñía ás rapazas dende moi novas, tamén o papel social que nos actos relixiosos lles correspondía.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">O muro da esquerda foi derrubado na seguinte década, como consecuencia dos importantes cambios que os núcleos poboacionais foron experimentando ao longo dos anos, pola construcción da estrada de Negreira ao Marco do Cornado, a primeira que cruzou o concello de Leste a Oeste e que supuxo un adianto na comunicación de parte das parroquias coa vila na que se atopaba o centro de decisión, o Concello. Daquela camiñar a pé, da cabalo ou en burro era o máis frecuente e así baixaban os parroquianos para asistir ás feiras, o lugar de intercambio e venda de produtos agrarios nunha economía de subsistencia.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Na parte dereita da foto evidénciase a ubicación da Taberna do Ribeirán, unha das máis importantes da parte baixa da Vila, onde os parroquianos se concentraban os domingos de feira para degustar o zume fermentado das cepas do río Avia e, pola semana, os homes que se xuntaban diante dunha cunca para comentar o acontecer diario da vila e os pormenores do traballo de cada quen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">As crónicas gráficas de José Alguero, Aquilino Pintos e o Médico Rubira son un elemento fundamental para coñecer a vida social da Comarca de Barcala na primeira netade do século XX.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-16632780988618088792021-04-11T13:14:00.003+02:002021-04-11T15:59:34.788+02:00ROMANCE DE DON GAIFEROS<p style="text-align: center;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-size: large;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNA-Di6BbVjQz8-rgh4qzXLT6N5b5Og_opzTH7-hAbh1XD9ma2MceYcvx_Pjf0iyL7ozDZA_e8dzCEloSO32vu21e6jSJdWkFalpQM3Q2Vnay6xsiX0CYtl1jB5onSfkP1Z3y-LN7mlE/s1797/.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1456" data-original-width="1797" height="399" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNA-Di6BbVjQz8-rgh4qzXLT6N5b5Og_opzTH7-hAbh1XD9ma2MceYcvx_Pjf0iyL7ozDZA_e8dzCEloSO32vu21e6jSJdWkFalpQM3Q2Vnay6xsiX0CYtl1jB5onSfkP1Z3y-LN7mlE/w492-h399/.jpg" width="492" /></a></span></div><span style="font-size: large;"> <br /></span><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">¿<span style="font-family: trebuchet;"><span style="color: #2b00fe; font-size: x-large;"><span>A</span></span></span> ond´irá aquel romeiro,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">meu romeiro a ond´ irá?</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Camiño de Compostela,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">non sei s´alí chegará. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #2b00fe;"><b>T</b></span></span>en longas e brancas barbas,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">ollos de doce mirar,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">ollos gazos, leonados</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">verdes coma a auga do mar.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">¿<span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">A</span></b></span> onde ides, meu velliño? </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">¿A onde queredes chegar? </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">C</span></b></span>amiño de Compostela </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">onde teño o meu fogar.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Compostela é miña terra,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">deixeina sete anos hai,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">relucente en sete soles,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">brilante como un altar.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">C</span></b></span>óllase a min , meu velliño,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">imos xuntos camiñar</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">eu son trobeiro das trobas </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">da Virxe de Bonaval.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #2b00fe;"><b>E</b></span></span>u chámome Don Gaiferos,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Gaiferos de Mormaltán,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">se agora non teño forzas</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">meu Santiago más dará. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi09FyvicjZPJxr1GaxrmzPCXRes4kUQLCIgajdu5IaZQeGA888oPkTq9F63NNF42ry38U9-LOoTZ_-o6gOzuBsAA4sWFenkFuAT49qE8W4Hbm3ZWM6W2sl8OIa9saLzpoCEiEFDCiNgT8/s2048/Catedral.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1843" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi09FyvicjZPJxr1GaxrmzPCXRes4kUQLCIgajdu5IaZQeGA888oPkTq9F63NNF42ry38U9-LOoTZ_-o6gOzuBsAA4sWFenkFuAT49qE8W4Hbm3ZWM6W2sl8OIa9saLzpoCEiEFDCiNgT8/w392-h330/Catedral.jpg" width="392" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"> (<span style="font-size: x-small;">Arturo Franco Taboada</span>)<br /> </span><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #2b00fe;"><b>C</b></span></span>hegaron a Compostela</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">e foron á Catedral </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">e desta maneira falou </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Gaiferos de Mormaltán:</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">¡ <span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">G</span></b></span>razas, meu Señor Santiago !</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">aos vosos pés me tés xa,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> si queres quitarme a vida</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">pódesma Señor quitar,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> porque morerrei contento </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">nesta Santa Catedral.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #2b00fe;"><b>E</b></span></span> o vello de brancas barbas,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">caeu tendido no chan,</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">pechou os seus ollos verdes</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">verdes coma a auga do mar.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">E</span></b></span> o obispo que esto viu</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">alí o mandou enterrar</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">e así morreu meus señores </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Gaiferos de Mormaltán.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #2b00fe;">E</span></b></span>ste é un dos moitos milagros</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">que o Señor Santiago fai.<br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"> </span><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-20712951845915292652021-03-20T17:30:00.011+01:002021-03-21T14:00:40.557+01:00NA COCIÑA <p style="text-align: justify;"> A visita á casa dos avós era motivo de ledicia, sobre todo nas tardes dos domingos onde, sentados na horta á sombra dunha nogueira, platicában dos aconteceres familiares tanto dos presentes como dos ausentes. Logo do xantar, ás veces aproveitaba para botarlle unha man á avoa María, coller o xabrón e a roupa branca para lavala no pozo porque ademáis do cotiá ela tamén facía pan.</p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5gggqDmbOBryI2nxefXolWtikXFFFA9jIFAUX0Cw9gZUZzbFdWrPO9bqMn0O2ejqi1apEAVmfeEmHtFo_KkYGvufqyBJXwDHW4tRJEoay-GwxomzImoGguydZEg7X_h9R4EcFndaesH8/s2048/Na+Coci%25C3%25B1a.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1394" data-original-width="2048" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5gggqDmbOBryI2nxefXolWtikXFFFA9jIFAUX0Cw9gZUZzbFdWrPO9bqMn0O2ejqi1apEAVmfeEmHtFo_KkYGvufqyBJXwDHW4tRJEoay-GwxomzImoGguydZEg7X_h9R4EcFndaesH8/w539-h319/Na+Coci%25C3%25B1a.jpg" width="539" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;">Daquelas lembranzas quedou esta fermosa foto na cociña da casa. Coa sella, o vertedeiro e a lareira e así explicarlle aos máis novos o esforzo de poder vivir sen grifo, lavavaixelas e cociña, o mesmo que outras modernidades das que se carecía.</p><p style="text-align: justify;">- <i>Pero a auga...</i></p><p style="text-align: justify;">-<i>Cunha roldana e un caldeiro sacábase do pozo para a sella, levábase na cabeza ata a cociña e co cazo que ves ahí pendurado enchíase o vaso..</i></p><p style="text-align: justify;">- <i>Vaia...!!</i></p><p style="text-align: justify;">- <i>E a de lavar os pratos saía polo buraco do vertedeiro e alimentaba as cornetas brancas, tamén as miñocas que logo levaba Severo para ir pescar ao río e de cando en vez traerlle unhas boas troitas ao avó Juan, colgadas polas agallas nunha ramiña de abeneiro.</i></p><p style="text-align: justify;">-<i>Pero deso debe facer moito, non?</i></p><p style="text-align: justify;">- <i>Pois é do ano 1953...bota conta.</i></p><p style="text-align: justify;">- <i>A ver, ensíname máis fotos desas antiguas porque me parece moi interesante...!<br /></i></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-47113647870281911942021-03-08T19:30:00.011+01:002021-08-22T14:09:27.623+02:00PRAZA DE FERREIRO<p>
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA6QmtKzU4ORfYJgaV1gLxS8FFdRY5t-u5Hye1WRzIz2uYuZETTMc-xQ1IdA-BKwdiShDfmSvXtCsfDJitiNxD1Z6BcW-QiBfrdfKQQr-HgIGW0dc9hbYP8XF3d58Ah1baQQuSnt3M0hU/s2048/Pza.+Ferreiro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1164" data-original-width="2048" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA6QmtKzU4ORfYJgaV1gLxS8FFdRY5t-u5Hye1WRzIz2uYuZETTMc-xQ1IdA-BKwdiShDfmSvXtCsfDJitiNxD1Z6BcW-QiBfrdfKQQr-HgIGW0dc9hbYP8XF3d58Ah1baQQuSnt3M0hU/w519-h294/Pza.+Ferreiro.jpg" width="519" /></a></div><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> (Foto David Moreno López) <br /></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">A
Praza de Ferreiro en Negreira situada ao pé do Pazo do Cotón é un
dos lugares máis senlleiros desta localidade e o seu nome está
estreitamente ligado a unha das persoas máis importantes da Comarca
de Barcala durante o século XIX.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><b>D.
Roque Ferreiro y Hermida</b>, Notario de profesión e Administrador
do Pazo no que residía, foi membro do <a href="https://es.wikipedia.org/wiki/Partido_Progresista_(Espa%C3%B1a)">Partido Progresista</a> e a súa
traxectoria estivo ligada aos vaievén da política española durante
todo o século XIX. Promoveu o cambio da capitalidade municipal de
Aro ao Cotón, antigo nome da Vila, e aínda que se mudou en
repetidas ocasións, quedou definitivamente consolidado o <b>Concello de Negreira </b> e as
dependencias na súa vivenda durante moitos anos. Foi un firme
defensor do Partido Xudicial radicado neste término.
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">O 13
de setembro de 1866 adqueriu por 14.000 escudos o Pazo do Cotón a <b>D. Nicanor Manso
de Zúñiga Ezpeleta</b>, <b>VII Conde de Hervías</b>, último propietario membro da Nobleza que o herdara da súa
tía en quinto grao Dna. Francisca de Paula de Luaces e Saavedra que
non tivo descendencia do seu casamento con D. José Mariño de
Lobeira.
</p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><b>A REVOLUCIÓN DE 1868</b></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Coa
chamada Revolución de 1868 que provocou a renuncia da Raíña Isabel
II e foi o primeiro intento de instaurar un réxime democrático, D.
Roque Ferreiro presidiu a Xunta Revolucionaria de Negreira para
nomear a nova corporación que sustituiu ao goberno conservador, na
que ocupou o cargo de Síndico, que tiña como función garantir o
funcionamento da institución e defender os dereitos dos
administrados. Promoveuse logo a recuperación do <b>Partido Xudicial
de Negreira</b> suprimido en 1867 coa indiferencia dos anteriores munícipes,
pasando o Concello de Ames a depender do xulgado de Santiago, os de
Brión e Negreira a Padrón e o de Santa Comba e A Baña, do de
Carballo, e convocouse unha asemblea con representantes dos demáis
concellos para solicitar a reposición do mesmo dado o perxuicio que
causaba tanto á economía da Comarca como aos dereitos xudiciais dos
residentes.
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Coas deficientes vías de comunicación e as dificultades para
desprazarse, alegaban, a maioría non tiña medios económicos para
levar os testigos aos xuicios nin pagarlle xornal durante os días
que levase a viaxe de máis de seis leguas que había aos novos
xulgados, creando así unha indefensión nos denunciados, poñendo o
exemplo dun veciño de Negreira que fora encarcerado na Prisión da
Coruña por unha acusación da que non tivo posibilidade de
defenderse.</p><p>En
dita xuntanza procederon ao nomeamento de Xuiz, funcionarios e
Secretario do Xulgado aínda que a reposición oficial demorouse
catro anos.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXycyAA5Z8-F4-LFgn4_-WGyVgfoMnNApu_bxtjD9WcvPM7Cj66AT4Z5VM-YnJRA3E9ZdqzoKrpPeLxmMvp0JB39wtiPFmAokPwXG9mf-W-9Yt5IKwbSEV2Y4OZ_Vr-JRuJczpqB4-NuM/s1231/P.de+Ferreiro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="819" data-original-width="1231" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXycyAA5Z8-F4-LFgn4_-WGyVgfoMnNApu_bxtjD9WcvPM7Cj66AT4Z5VM-YnJRA3E9ZdqzoKrpPeLxmMvp0JB39wtiPFmAokPwXG9mf-W-9Yt5IKwbSEV2Y4OZ_Vr-JRuJczpqB4-NuM/w437-h243/P.de+Ferreiro.jpg" width="437" /></a></div><p style="text-align: justify;">Dirixiu
a vida política local durante a segunda metade do século XIX e á
súa morte en 1888 herdou o Pazo o seu fillo Ramón Ferreiro Varela
que casou coa súa curmán Teresa Caamaño Ferreiro quen á morte deste
contraiu novo matrimonio co médico local Victoriano Fabeiro García.
A filla deste matrimonio, Teresa Fabeiro Caamaño, ten adicada unha
rúa na localidade nicrariense.
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhogMXqT2K44uaaRn9-OqmBycmOhjokYyePlSgcwdA_n7_Zh89BlakNCQZr82S4BPMoCatu3n9MHHsetpzy6rdXgW2G5c2C2Lz_7VKpaT4XtuUc6o94VxUtcrij3BmSxIls1EX7NsiJJu0/s1089/P.de+F..jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="1089" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhogMXqT2K44uaaRn9-OqmBycmOhjokYyePlSgcwdA_n7_Zh89BlakNCQZr82S4BPMoCatu3n9MHHsetpzy6rdXgW2G5c2C2Lz_7VKpaT4XtuUc6o94VxUtcrij3BmSxIls1EX7NsiJJu0/w439-h243/P.de+F..jpg" width="439" /></a></div><div style="text-align: center;"> 1951<br /></div><div><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> <b>A
Praza de Ferreiro</b> sufriu diversos cambios ao longo do tempo, en 1951
pavimentouse, pechouse e dotouse da fonte actual e no 1988 foi
remodelada de novo e axardinada co aspecto que hoxe presenta. Na
vivenda máis anterga aínda se conserva borroso o nome que fai referencia
ao insigne Roque Ferreiro y Hermida, Cabaleiro da Orden de Carlos III e
propietario do Pazo do Cotón .</p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge-ep-w8NAYtSqRjvv0VgS1PNTE-lsb1KfNrDTK2D-My5oJLita94IpgCynmwUNE7MSB85_qQUrxdspCQhtbWTNDEM3aCk8az2Xw4_6q4B3pmCL7QwIcb1UgVubClyId6OBreiHjuMJQ8/s1234/Praza+de+Ferreiro.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="816" data-original-width="1234" height="264" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge-ep-w8NAYtSqRjvv0VgS1PNTE-lsb1KfNrDTK2D-My5oJLita94IpgCynmwUNE7MSB85_qQUrxdspCQhtbWTNDEM3aCk8az2Xw4_6q4B3pmCL7QwIcb1UgVubClyId6OBreiHjuMJQ8/w433-h264/Praza+de+Ferreiro.jpg" width="433" /></a></div><div style="text-align: center;">1988<br /></div><div><p></p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
</div></div>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-63900599095402946502021-02-22T14:07:00.003+01:002021-02-22T19:33:23.517+01:00ANTONIO MACHADO:22 de Febrero de 1939<p style="text-align: center;"><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhozsFBn00oPypJeb5_JRLxfeFON6lVOwu3fKHFCGiqo4FTtoRYALEKvFFTTBL0rmfG2DpIDc7Kffah9MthTrCOC8Hc_6nHVKSW3vqSZOefKQfItTBCb5FcITTte8p1IC_Ot9zeHyJH-oc/s2048/So%25C3%25B1o+de+ver%25C3%25A1n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1149" data-original-width="2048" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhozsFBn00oPypJeb5_JRLxfeFON6lVOwu3fKHFCGiqo4FTtoRYALEKvFFTTBL0rmfG2DpIDc7Kffah9MthTrCOC8Hc_6nHVKSW3vqSZOefKQfItTBCb5FcITTte8p1IC_Ot9zeHyJH-oc/w572-h308/So%25C3%25B1o+de+ver%25C3%25A1n.jpg" width="572" /></a></div><p></p><p><br /></p><p style="text-align: center;">Sus cantares llevan</p><p style="text-align: center;">agua de remanso,</p><p style="text-align: center;">que parece quieta.</p><p style="text-align: center;">Y que no lo está;</p><p style="text-align: center;">más no tiene prisa</p><p style="text-align: center;">por ir a la mar.</p><p style="text-align: center;"> </p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>ANTONIO MACHADO</b></span></p><p style="text-align: center;">Sevilla, 26 de julio de 1875</p><p style="text-align: center;">Colliure-Francia , 22 de febrero de 1939 <br /></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: center;"><br /></p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-76675644730220832902021-01-19T21:13:00.007+01:002021-09-21T22:16:37.712+02:00AUTOXESTIÓN FUTBOLÍSTICA<p>
</p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDwGTzkoRIQ3dklHBp3ky0O6lCSihhtlnFdLEjDoefC9dFRaRT2SVx6EtffWkzTAjiMQMEAhh95rSqacuXg0HSqgjSbGpOxBnZeJD-FmOHMbOk9b1E1ZiQbErfFQXkvjUHX2PGIYBBlbk/s558/Equipo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="378" data-original-width="558" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDwGTzkoRIQ3dklHBp3ky0O6lCSihhtlnFdLEjDoefC9dFRaRT2SVx6EtffWkzTAjiMQMEAhh95rSqacuXg0HSqgjSbGpOxBnZeJD-FmOHMbOk9b1E1ZiQbErfFQXkvjUHX2PGIYBBlbk/w470-h322/Equipo.jpg" width="470" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><i>Chicho Vázquez,
Fadeville, José Ramón, Paco Freire, Manolito Giraut e Rafaelito</i> .Diante: <i>José Victor,
Chacho do Fogueteiro, Andrés, Freire de Negreiroa, Xoan e Pepito. </i>
</p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Esa tarde xogaban no
campo de Futbol de San Mamede no veciño concello de A Baña contra
unha selección da parroquia, foron camiñando dende a vila e así de
decididos posaron para a fotografía. De vez en cando e a través de
algún coñecido acordaban outro encontro contra os de fóra. Dime
José Ramón que a alineación facíase por “selección natural”
é dicir, os peores xa sabían que tiñan que deixarlle o posto aos
que mellor xogaban e esperar a ocasión de ir participando pouco a
pouco.</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Ás veces decidían
xogar en lugares máis alonxados nos municipios veciños: Seoane ou
aínda máis lonxe, Brión ou Ames por iso trataban a viaxe con Pepe
de Patiño para que os levara na furgoneta:
</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"><i>-¿Cantos sodes? </i>
</p><p><i>-!Trece!</i><i> </i></p><p><i>-Vale. Poñedes tres
pesetas cada un e lévovos, espero que acabedes e logo tráiovos.</i>
</p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Así era, aprendendo a
convivir e resolver de común acordo. Tiñan doce anos e os pais
atendían aos seus traballos, que bastante era; non ían, dende logo,
a ocuparse do xogo dos nenos.</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Pouco despois Pepe
Montes comezou a organizar o Trofeo da Amistade, entre equipos das
parroquias do municipio, desplazándose os rapaces nas bicicletas ou
como podían. Nunha ocasión, xogando en Liñaio contra os desa
parroquia foron no coche con Suso García, no Seat 1500 que lle
prestou seu pai, aínda que naquela altura era menor de idade xa
sabía conducir. Subíronse todos pero á volta foi máis complicada
porque o campo era todo de terra e acabaron negros da cabeza aos
pés. Tiveron que ir camiñando ata Barbazán e bañarse na fervenza
do río, así evitaron estragar os asentos do coche.</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">O futbol era a súa
afección e igual que os maiores organizábanse entre
eles, cos amigos da escola e co resto dos veciños que pola semana
se xuntaban a entrenar na Praza do Cotón. Xuntarse e organizarse e
resolver os problemas que poideran xurdir era o cotiá, por iso foron
madurando e aprenderon a asumir as súas responsabilidades. Na vida
familiar, na laboral e nas relacións sociais. Algúns xa non están
e otros xa atenden aos seus netos.
</p>
<p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">Ás veces coméntase o
exceso de proteccionismo que algúns pais adoptan na educación dos
fillos e do dano que lles producen para o seu desenrolo educativo,
velaí o importante que é dende pequenos empezar a ser responsables,
un valor que se adquire e constrúe a base das experiencias e das
relacións sociais. </p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;"> </p>
<p> </p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-7123097891336713202020-12-15T19:11:00.009+01:002023-05-17T12:13:44.331+02:00O LEGADO POÉTICO DE PEPE ARDEIRO<p>
</p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTxe2EAL-yxnG6oA7bi3UYVP20xIuIl-wOsn9IX1GQ76DlPcpiDW8uLx7E5j2QcmkLPr_Lxg8sfEvjtijT3yCmt4mnH_1pZU3ljhAdzfz2hZarqp2Ekv2w2af3lFR7OrMiAVZdYHmyhY/s2048/Pepe+Ardeiro.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="349" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTxe2EAL-yxnG6oA7bi3UYVP20xIuIl-wOsn9IX1GQ76DlPcpiDW8uLx7E5j2QcmkLPr_Lxg8sfEvjtijT3yCmt4mnH_1pZU3ljhAdzfz2hZarqp2Ekv2w2af3lFR7OrMiAVZdYHmyhY/w490-h349/Pepe+Ardeiro.png" width="490" /></a></div><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>É
poesía un río con orelas</i></p><div style="text-align: center;"><i>que
se estenden hastra os ollos mansamente.</i><i> </i></div><div style="text-align: center;"><i>Un
solpor inmenso e alcendido</i><i> </i><i> </i></div><div style="text-align: center;"><i>na
distancia, que se ve e se perde... </i>
</div>
<p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">José M.López “Ardeiro”</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Pasaron anos daquel día triste en que nos deixou José M.
Lòpez “Ardeiro”, home xeneroso, honesto e bo amigo. Xuntos
compartimos a infancia, a adolescencia, os primeiros bailes da
xuventude e, sobre todo, o compromiso social e solidario da idade
adulta porque moito era o que nos unía, aparte dunha profunda
amizade. Aínda que se foi, segue presente para os que tanto o
apreciamos.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Pero
ademáis Pepe Ardeiro era un gran poeta, a súa obra recollida en
seis libros foi merecente de importantes premios literarios: <b>Premio
de Poesía Cidade de Ourense</b>, <b>Premio Celso Emilio</b>
<b>Ferreiro</b>, <b>Premio Eusebio Lourenzo Baleirón</b> e as
homenaxes que se lle adicaron deixan constancia do profundo aprecio
que en Negreira todos lle temos como amigo e poeta.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Nos
seus versos recolle o seu pensamento, as súas emocións e os seus
sentimentos transmitidos cunha linguaxe que o pon a altura dos bos
poetas de Galicia. Os que con el convivimos sabemos da sinceridade
dos seus fermosos poemas, nos que imos descubrindo parte da súa
vida e das súas vivencias, tamén da Galicia daquel tempo.</p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpSPqEyW13k29LmGbrdbt8sWRLxrM6Tlsrk1Thqbv4oU5njFWbHL5kjS4XyPXyfISaXIKZz8WYxuEx133oWDWgdHNaJOFGG5zUM2aBHjaOln2Ytpnqa258RlmTOX2Ye32QqYlk9XyLBE/s320/Ardeiro-R.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpSPqEyW13k29LmGbrdbt8sWRLxrM6Tlsrk1Thqbv4oU5njFWbHL5kjS4XyPXyfISaXIKZz8WYxuEx133oWDWgdHNaJOFGG5zUM2aBHjaOln2Ytpnqa258RlmTOX2Ye32QqYlk9XyLBE/s0/Ardeiro-R.jpg" /></a> <br /></div><p></p><p> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>O
recanto profundo dos piñeiros</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>fálanos
da túa nova moradía,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>vivindo
cos silencios compañeiros</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>letargo
noutra vida fuxidía.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Levando
calma a onde a dor vivía,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>sementáche
la paz polos outeiros,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>polas
chairas da terra penedía,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>na
busca de horizontes verdadeiros.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Respirando
nos teus beizos a canción,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>quedouno-la
ledicia de quererte</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>sabendo
da túa obra a devoción.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>E
tendo nós a sorte de aprenderte,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>e na
morte levar ti a resurrección,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>non
ficará nin tempo de esquecerte.</i></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> Un xardín no tempo</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><b>O
máis importante dos poetas é o seu legado literario </b>que
ademáis de deleitarnos tamén educa, por iso debe ser máis coñecida a
súa obra e divulgada entre a xente moza, para a través dos poemas penetrar no interior da súa alma e pensamentos, aprendendo a interiorizar a mensaxe que de xeito tan
fermoso nos trasmite.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Os
libros de poesía de José M. López Ardeiro merecen ser reeditados
para sacalos dos andeis das librerías, dende o primeiro, <b>Na
néboa dunha esperanza,</b> ata o último, <b>Versos de ausencia e
desagravio,</b> ou cando menos unha <b>Antoloxía</b> dos seus
escollidos poemas, recitalos de novo e lanzalos ao corazón de todas
aquelas persoas que aprecian a linguaxe artística. É a mellor
homenaxe que se lle pode facer a quen tanto aportou ao mundo da
poesía desde a nosa bisbarra. Os alumnos dos nosos centros
educativos agradecerán, sen dúbida, ese agasallo e tamén os
adultos que aprecian a boa literatura e que, sen dúbida, saberán
gozar de novo do legado literario que nos deixou <b>José Manuel
López “Ardeiro”</b>, gran persoa, bo amigo e destacado persoeiro
das letras galegas.</p><p style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_sGREsPnDKeYhk9a-RJHgglJyGFh8nL0-kGR-DuYLUlC2MM5X0A03EQCwDdU1wFA5w39hWhgGgyvuPAP0AUXwC1CUufe0TLh4SKVBA716EOz8jR-F4u7ZfEcJPmlzROfyaoBJI1ZiD8o/s960/Chuvia.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_sGREsPnDKeYhk9a-RJHgglJyGFh8nL0-kGR-DuYLUlC2MM5X0A03EQCwDdU1wFA5w39hWhgGgyvuPAP0AUXwC1CUufe0TLh4SKVBA716EOz8jR-F4u7ZfEcJPmlzROfyaoBJI1ZiD8o/w351-h398/Chuvia.jpg" width="351" /></a></div><p></p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><b>INVERNO</b></p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><b>
</b></p><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Estremécense
árbores ergueitas</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>no
horror do vento rexo en travesía,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>e un
frío terribel que arrepía</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>aperta
ó lobo nas covas encolleitas.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Do
chan abrollan as augas que mergullan</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>en
manantial que a ruda terra estiña,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>e
asuláganse a casca e a resina</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>que
dos piñeiros agrestes se debullan.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>Escurecidas
as casas ou refuxios</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>escorrentan
o medo e a invernía,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>e coa
calor do fogar e a ardentía</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>arranxan
vida nos fogos de artiluxio.</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>E ben
coutado o lar tras tobre e pedra,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>cinguido
de íntimos fumos ben ulintes,</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>evocacións
de outrora e outras xentes</i></p><i>
</i><p align="CENTER" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><i>configuran
a vida, a morte, a terra...</i></p>
<p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><b> </b></p><br /><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p> </p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-4326926466949839632020-12-07T15:44:00.010+01:002020-12-08T13:34:22.875+01:00A BOA SEMENTE<p>
</p><p align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIr2ZZz-FrEhJjwVyrfL_ufaL7BJEzKt0MKMNOziXHxlre-zNnf_u1heDp2qBcN4hU5K6n_0um3dDXB5FXKKlNuelFLWMrZU0FvfdJ_3BVG0ogsstcxp_Kce6V79gxi9QyH3H51FupM_4/s2048/20180616_201110.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIr2ZZz-FrEhJjwVyrfL_ufaL7BJEzKt0MKMNOziXHxlre-zNnf_u1heDp2qBcN4hU5K6n_0um3dDXB5FXKKlNuelFLWMrZU0FvfdJ_3BVG0ogsstcxp_Kce6V79gxi9QyH3H51FupM_4/w364-h387/20180616_201110.jpg" width="364" /></a></div><br />
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Coa
calor do verán as piñas fóronse abrindo e a brisa do mar levou os
piñóns lonxe do seu berce para buscar unha nova vida e dar lugar a
outros piñeiros. El non tivo tanta sorte coma os que caeron nunha
boa terra e pouco a pouco poideron dar lugar a novas plantas, pola
contra foi caer sobre unha pequena fenda da rocha onde ninguén
pensaba que poidera sobrevivir. Aprendeu a facelo entre a area da
praia que a brisa e o vento ían depositando na pedra, a base de
moito esforzo.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Co
tempo e durante os primeiros anos, segundo ía medrando, tivo que
facerse un oco a base de empurrar e sufrir, mentras os demáis, xa
adultos, mirábano con indiferencia augurándolle un pobre futuro. A
pouquiños aprendeu a manterse en pé, a sobrevivir nun medio hostil
e acadar o porte que hoxe ten. Agora cria piñas e cada ano sementa o
lugar doutros piñóns que levan no seu adentro os xenes que lle
transmite.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Ao
fin e ao cabo non deixa de ser un exemplo máis deste pais, no que dende hai centos de anos milleiros de persoas
foron empurradas a vivir en lugares que lles eran alleos, voltaron a
maioría e outros decidiron non facelo, pero sempre coa virtude do
esforzo e a satistacción de xerar novas vidas ás que axudaron a
desenvolverse con menos dificultades e a ser máis felices.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">As árbores tamén son seres vivos das que, se somos un pouco observadores, temos moito que aprender, por iso
pensei que este piñeiro ben merecía un retrato, como exemplo de
froito dunha boa semente. <br /></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p> </p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-4428464374803937812020-10-31T14:45:00.009+01:002020-10-31T15:02:34.552+01:00VAGABUNDO EN ÁFRICA<p>
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtRUJxjVd6nsOcxTPHhxhfBgzK3evuD8fEDMzUbaZolyl4ogIV06Y5WBtoDHJo0JWy6-PGbGKjVrw62EAIY-j8y8N8-1FodP-SXmHt1HgH7duH6QPO8_eHbahdQoy-sKE30_vOT0KEBFU/s2048/Javier+Reverte.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtRUJxjVd6nsOcxTPHhxhfBgzK3evuD8fEDMzUbaZolyl4ogIV06Y5WBtoDHJo0JWy6-PGbGKjVrw62EAIY-j8y8N8-1FodP-SXmHt1HgH7duH6QPO8_eHbahdQoy-sKE30_vOT0KEBFU/w490-h275/Javier+Reverte.jpg" width="490" /></a></div> Javier Reverte en el barco en el que recorrió el río Congo<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">A la
triste noticia del número de fallecidos por esta pandemia que nos
azota se une hoy la del escritor <b>Javier Reverte</b>, uno de los
más apreciados para los que hemos hecho una profesión del campo de
las Ciencias Sociales. En el momento en que he escuchado la noticia
se me ha disparado como un reflejo condicionado el título de una de sus novelas de la triología africana, <i><b>Vagabundo en
África</b></i><span style="font-size: small;">.<br /></span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Han
pasado veinte años desde su lectura y permanece grabada en la
memoria el precioso relato del viaje realizado por el autor desde la
punta Sur del continente, Ciudad del Cabo, a Zimbabue, en la costa
del Índico tanzano, al lago Victoria, Ruanda y finalmente el Río
Congo, que navegó a lo largo de setecientos kilómetros entre selvas
e islas que ya antes había descrito Josep Conrad. Un libro con rigor
histórico y un relato unas veces hermoso y otras atroz, fiel a la
triste y desgarradora historia de este continente cargado de riesgo y misterio, según palabras
del autor<span style="font-size: small;">.</span></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">El
escritor, periodista y viajero fue también reportero del programa En
Portada de TVE, subdirector del desaparecido diario Pueblo, y deja
una amplia bibliografía de su largo caminar, desde el Océano
Glacial Ártico hasta el Cono Sur de África, Italia -<i><b>Un otoño
romano</b></i>- Grecia con <i><b>El corazón de Ulises</b></i><i>,</i>
donde nos lleva a un vuelo sobre los mitos e historias reconstruyendo
los escenarios de la tragedia y la leyenda del pueblo griego. </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGYS30BHQLsIq3oCLCAd_G9HY4WrRac3rSKloAURT9ZM3nHYjh7DGxwJTEJ9BWUOwdD4PVRN6R49CgbM14skIlSi_ktgnTHvuqjEZ1TwouOLDTZAEf1CjwdcH5tEybofvNLOBwvUHBiwo/s2048/Vagabundo...jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1530" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGYS30BHQLsIq3oCLCAd_G9HY4WrRac3rSKloAURT9ZM3nHYjh7DGxwJTEJ9BWUOwdD4PVRN6R49CgbM14skIlSi_ktgnTHvuqjEZ1TwouOLDTZAEf1CjwdcH5tEybofvNLOBwvUHBiwo/s320/Vagabundo...jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"> Son
libros que enganchan, ilustran y deleitan, por eso me permito
recomendarlos a los que aun no habeis podido disfrutar de su
lectura. Dediqué parte del año 2000 a leerlos y quiero agradecer a
este escritor y periodista los agradables momentos que me ha regalado
con la descripción de sus viajes y el bagaje histórico que me ha
proporcionado.
</div><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Una
gran pérdida para el mundo literario y para los que nos hemos
deleitado con sus libros.</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p> </p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-941775294351187255.post-1390219430308119632020-10-27T18:02:00.030+01:002023-04-10T23:02:47.881+02:00HISTORIAS DE UN PIANO<p>
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
Cumplíronse este mes trinta e seis anos da creación da <b>Escola Municipal de
Música de Negreira</b> logo de que tomásemos o
acordo na Corporación, en setembro de 1984 (1), de aportar un local, pagar a un
profesor e mercar un piano para formar aos máis novos e
contribuir á promoción da afición e o coñecemento musical na
comarca.</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_1CCWeZje3gaknUcyGlYyXZRIHd5YkAH-x8GEGNqrBrZN4AJHTqThBqByWDSLRD-kaNOApyAxl3wnqy6QsvSOren46fYdUCuoui3Y4ZIyq4W5SYzCpPN86dD5dqwMxI4Xit-6mEAyoFo/s1778/Piano.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1778" data-original-width="1736" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_1CCWeZje3gaknUcyGlYyXZRIHd5YkAH-x8GEGNqrBrZN4AJHTqThBqByWDSLRD-kaNOApyAxl3wnqy6QsvSOren46fYdUCuoui3Y4ZIyq4W5SYzCpPN86dD5dqwMxI4Xit-6mEAyoFo/w350-h393/Piano.jpg" width="350" /></a></div> <a href="https://plazadocoton.blogspot.com/2016/09/xose-ramon-espana-lorenzo-un-musico-do.html"> José R. España</a> primeiro director da Escola de Música<br /><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">O
día 5 de novembro dese ano foi a inauguración do Curso, con
cuarenta rapaces e rapazas e algún pai. O músico nicrariense <b>Xoan
Trillo</b>, Director do Conservatorio de Santiago, do que dependía a
Escola, pronunciou unha conferencia sobre a importancia da Música no
entorno cultural e animou ao alumnado a volcarse no arte de Euterpe,
pois dixo sentirse moi orgulloso de que o seu concello contara con un
conservatorio.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">As
notas daquel piano fóronse sementando durante anos en terreo ben
abonado. A comarca de Barcala, acolleu dende sempre a músicos de
sona, ademáis de <b>Xoan Trillo</b>, fundador da Orquesta de Santiago,
logo Xoven Orquesta de Galicia, outros da <b>familia Magariños</b> como
<b>Francisco,</b> Director da Escola de Órgano de Xenebra e importante
concertista, <b>Daniel</b> profesor e director da Banda de Negreira e
antes <b>Jesús Lueiro "Salaño"</b>; outros moitos crearon quintetos, bandas como a
do Neo e varias orquestas de sona na comarca que poboaron as
festas de melodías.</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj15S0oAks9brPOvw1piM7y5np0O2pGcoOSvbo5Q8Yj1OhRiLSMMliKVItpyWCqTZNAXup2cc8J48HTzzJsjrmWbbvpVj0E7KiNtCV4zPCvMhdah1sqtTV2qutz13MORcTCB8kVekR-aM8/s604/Banda+de+Barcaleses.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="429" data-original-width="604" height="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj15S0oAks9brPOvw1piM7y5np0O2pGcoOSvbo5Q8Yj1OhRiLSMMliKVItpyWCqTZNAXup2cc8J48HTzzJsjrmWbbvpVj0E7KiNtCV4zPCvMhdah1sqtTV2qutz13MORcTCB8kVekR-aM8/w535-h351/Banda+de+Barcaleses.jpg" width="535" /></a></div> Orquesta de Barcaleses na Habana <br /><p></p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><b>Urbano
López Trillo</b>, clarinetista da parroquia de Broño, Victor de Gándara
(trombón) e Pedro de Barbazán ( batería) xuntaron outros nove
mozos das bandas e crearon en 1945 a Orquesta Ecos de Barcala que
introduciu a música moderna nas festas parroquiais (2), <b>Emilio
Andújar,</b> a orquesta que levou o seu apelido e outras máis que
viñeron despois.</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Na
actualidade, aqueles rapaces e rapazas que se formaron neste centro
son profesores de Conservatorio, responsables e compoñentes de
orquestas, integrantes de bandas de música e a maioría persoas
cunha ampla formación musical demostrando que a Música ten unha
influencia fundamental no desenvolvemento das capacidades humanas, no
aspecto intelectual, creativo, psicológico ou cognitivo .</p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvBMuZ2SFxO3_UiWqkDr5-3hO1oIXVcix-fmkFYj4UCwZHNuWbkaoh2CTDOwnSRxBmGN7pDT7xTlGmipiJYlMUGKYJr18wEIZ_QW8lCIpu00MGOdJUPpe_TJh0xDMhrsH9UkYp5UvRMw/s963/Banda+Ateneo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="963" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvBMuZ2SFxO3_UiWqkDr5-3hO1oIXVcix-fmkFYj4UCwZHNuWbkaoh2CTDOwnSRxBmGN7pDT7xTlGmipiJYlMUGKYJr18wEIZ_QW8lCIpu00MGOdJUPpe_TJh0xDMhrsH9UkYp5UvRMw/w533-h320/Banda+Ateneo.jpg" width="533" /></a></div> Raul Martín Niñerola coa Banda Xuvenil Ateneo<br />
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">Por
iso e grazas ao labor dos diferentes directores e profesores que
foron integrando a plantilla docente, a adquisición de novos
instrumentos e o apoio de outras corporacións, hoxe é un importante
centro de formación musical. Segundo a información de <b>Raúl Martín
Niñerola</b>, responsable da Escola, o pasado curso tiveron 123
alumnos e 12 profesores nas seccións de Linguaxe Musical, flauta, clarinete,saxofón,metais,percusión,gaita,a-cordeón,piano,violín e canto. Recoñecida pola Xunta, que marca as directrices e
tamén a subvenciona, cada ano melloran os resultados
grazas á boa semente, a dedicación e o esforzo.
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">(1)
Libro de Actas do Concello de Negreira -26-9-84</p>
<p align="JUSTIFY" style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">(2)
La Voz de Galicia -23-8-83-Luz Picos (M.F.)</p>
<p> </p>José Manuel López Tuñashttp://www.blogger.com/profile/11878232259673461446noreply@blogger.com0