A visita á casa dos avós era motivo de ledicia, sobre todo nas tardes dos domingos onde, sentados na horta á sombra dunha nogueira, platicában dos aconteceres familiares tanto dos presentes como dos ausentes. Logo do xantar, ás veces aproveitaba para botarlle unha man á avoa María, coller o xabrón e a roupa branca para lavala no pozo porque ademáis do cotiá ela tamén facía pan.
Daquelas lembranzas quedou esta fermosa foto na cociña da casa. Coa sella, o vertedeiro e a lareira e así explicarlle aos máis novos o esforzo de poder vivir sen grifo, lavavaixelas e cociña, o mesmo que outras modernidades das que se carecía.
- Pero a auga...
-Cunha roldana e un caldeiro sacábase do pozo para a sella, levábase na cabeza ata a cociña e co cazo que ves ahí pendurado enchíase o vaso..
- Vaia...!!
- E a de lavar os pratos saía polo buraco do vertedeiro e alimentaba as cornetas brancas, tamén as miñocas que logo levaba Severo para ir pescar ao río e de cando en vez traerlle unhas boas troitas ao avó Juan, colgadas polas agallas nunha ramiña de abeneiro.
-Pero deso debe facer moito, non?
- Pois é do ano 1953...bota conta.
- A ver, ensíname máis fotos desas antiguas porque me parece moi interesante...!
No hay comentarios:
Publicar un comentario