 |
| (Foto López Tuñas) |
Atopeime na Coruña cun retratista como é debido, daqueles de minuto que, coa
caixa escura, ían recollendo polas feiras ou as prazas das cidades a
imaxe das xentes. Estaba entre as casetas da Feira do Libro,
que seica é pola súa importancia a quinta de España, e as do
Certamen de Casas Regionales, que debe ser o primeiro
porque dubido que perdure algún outro.
Chamaba a atención na
Feira do Cotón ollar a Castromil, co seu gardapolvos gris, manipular
ás apalpadas dentro do caixonciño de madeira, ata que sacaba a tira
de papel que introducía na lata con auga, colgada no trípode, da
que logo xurdían as imaxes dos que iban pasando por diante do
obxectivo: a nai co fillo que tiraba o retrato para mandar para as
Américas, o soldado de infantería co seu uniforme, o mozo que pedía
unha con forma de corazón e coa lenda No me olvides
ou os amigos que querían retratarse xuntos. Nun minuto quedaban
estampadas no papel tantas historias que logo se gardaban coma
tesouros. Non hai máis que ollar aqueles retratos para entender
canta cousa se agocha neles .
Pero os máis espectaculares eran os da romaría de San Francisco de
Corneira, cos seus cabalos de cartón e os decorados de lona. Sempre
se poñían entre o Barriga Verde e as lanchas. Alí podíase
escoller entre posar diante da mansión dun Falcon Cres ou montado
no cabalo co sombreiro mexicano. Contoume unha vez Mero da Chancela que na romaría de San
Eleuterio un rapazolo da parroquia coloulle a ún deles unha rá na
lata e cando o home metiu a man todos os cativos empezaron a
berrarlle ¡¡croá..croá!! Foi tal a que se armou que ao primeiro
que pescou houbo de escacharlle o estribillo fotográfico nas
costas.
Hoxe retratistas somos todos; calquera aparello serve para pixelar a
vida, mandala e enlatala. Tan rápido coma nun segundo, que tamén é
o tempo que se tarda en esquecela. Consecuencias do overbooking.
No hay comentarios:
Publicar un comentario