POR EL CINCO DE ENERO

Negreira-1986

……

Por el cinco de enero

en la majada mía

mi calzado cabrero

a la escarcha salía.

…….

 (Miguel Hernández)

Hoxe é noite de deitarse cedo  para os rapaces que agardan inquedos  a chegada dos Reis Magos, no vaia ser….

A chegada dos Reis o 6 de xaneiro  é unha antiga tradición no occidente cristián. Noite de ilusión infantil e de sono inquedo polas pisadas dos camelos que cada ano parecen escoitarse. A maioría colocarán os seus zapatos na fiestra  ou debaixo dese piñeiro de cores  con que en moitas  casas se recibe a chegada do Nadal. Ou a carón do Nacemento, onde a tradición aínda perdura.

A primeira referencia ós  Reis Magos atopámola no Evanxeo de San Mateo: “. ...E  uns “magos” viñeron de Oriente a Xerusalén. E ó ver ó neno coa súa nai María, puxéronse de xeonllos, adorárono e abrindo os seus tesouros ofrecéronlle ouro, incienso e mirra”. Logo, fixéronse  numerosas especulacións sobre o seu lugar de procedencia e o número deles.

Cóntase que ós Magos convertiunos Santo Tomás e logo sufriron martirio. Os seus restos foron levados a Milán e no século XIII trasladados á catedral de Colonia onde se gardan os cráneos nunha espléndida furna de ouriveiría.

Catedral de Colonia-Reliquias dos Reis Magos

 Tertuliano aseguraba que eran orixinarios de Arabia e o español Prudencio, no século IV, das beiras do Golfo Pèrsico. O certo é que estas afirmacións  aceptáronse como válidas xa que así se representaba o seu aspecto  nas catacumbas de San Pedro en Roma e aínda que se descoñecen os seus nomes e cantos eran, unha tradición posterior atribuiulles os de Melchor, Gaspar e Baltasar.

1986

Por iso hoxe saen ás rúas  as fachendosas cabalgadas nas que as SSMM reparten sorrisos, ilusións e esperanzas á rapazada das nosas cidades e pobos. Pola noite aparecerán os agasallos  para os que foron  bos durante o ano e algún carbón para os que non o  foron  tanto.

E para os maiores, este fermoso poema de Miguel Hernández.

LAS DESIERTAS ABARCAS

Por el cinco de enero, cada enero ponía mi calzado cabrero a la ventana fria.
Y encontraba los días que derriban las puertas, mis abarcas vacias, mis abarcas desiertas.
Nunca tuve zapatos, ni trajes, ni palabras: siempre tuve regatos, siempre penas y  cabras.
Me vistió la pobreza, me lamió el cuerpo el río y del pie a la cabeza pasto fui del rocío.
Por el cinco de enero, para el seis, yo quería que fuera el mundo entero una juguetería.
Y al andar la alborada removiendo las huertas, mis abarcas sin nada, mis abarcas desiertas.
Ningun rey coronado tuvo pie, tuvo gana para ver el calzado de mi pobre ventana.
Toda gente de trono, toda gente de botas se rió con encono de mis abarcas rotas. - Rabié de llanto, hasta cubrir de sal mi piel, por un mundo de pasta y unos hombres de miel.
Por el cinco de enero de la majada mía mi calzado cabrero a la escarcha salía.
Y hacia el seis, mis miradas hallaban en sus puertas mis abarcas heladas, mis abarcas desiertas.