domingo, 17 de febrero de 2013

O MEIGALLO



Na nosa rúa botáronnos un meigallo. Ou eso é o que comentaban onte unhas veciñas entre risas por unha bolsa con tres ovos e unhas moedas que dende hai días está pousada nun dos cruces. O certo é que ninguén a retira e cada mañá aparece nunha das catro esquinas da encrucillada. Eu díxenlles que seguramente alguén que foi mercar os ovos esqueciuna no chan e non volveu a recollela, pero contestáronme con sorna: Si,Si...

O meigallo é unha das superticións máis antergas de Galicia e ao parecer levábase á práctica cando as enerxías máis negativas asolagaban a alma de alguén que precisaba liberarse delas botándolle todo o mal á persoa obxecto da súa xenreira. A miúdo había que acudir a unha meiga para que a instruira sobre a práctica mais axeitada a cada caso.

Sempre se facía con nocturnidade  nas encrucilladas e as aves eran elementos moi comúns nestas prácticas da meiguería.

Os cruces de camiños  tiveron un carácter máxico nas antigas culturas agrarias. Os romanos colocaban neles pequenos altares de culto aos deuses Lares e alí depositaban ofrendas, por eso en Galicia foron cristianizados cos cruceiros, esas cruces de pedra que aínda hoxe vemos nos camiños. Cando os enterros eran peatonais sempre se paraba o cadaleito en todos os cruces para rezar tres padrenuestros pola alma do difuntiño.

Tamén as aves formaban parte das prácticas supersticiosas, especialmente os galos.

Hai anos un amigo agasalloume uns interesantes exemplares editados pola Universidade da Habana sobre os estudos etnográficos que a profesora Lázara Menéndez realizou sobre a relixión afro-cubana. As prácticas da santería están moi arraigadas no Caribe e nunha das viaxes que fixen a Regla sorprendeume como os galos ó igual que noutras relixións naturalistas tamén eran un elemento a miúdo presente nesas cerimonias.

Pero eu mais ben penso que polos compoñentes da bolsa o “meigallo” da nosa rúa é mais ben unha pregaria ou ofrenda para curar algún mal.

-Hola buenos días, mi nombre es Vanesa, ¿en que puedo ayudarle?
-En conmmemorar con nós o corte de enerxía número cen que acabamos de sufrir hoxe varios veciños da nosa rúa.
-Xa están fartos de sabelo! Os ordenadores, descodificadores , conxeladores e outros aparellos reciben de vez en cando uns calambrazos nas súas partes máis íntimas que algún deles xa pasou a mellor vida.
-Ah, se trata de una derivación a tierra provocada por alguién que tiene una avería y la descarga se produce a través de su toma de tierra; es muy difícil de localizar porque solo puede hacerse cuando se produce la descarga. Es conveniente que llamen en el momento de producirse el corte de suministro para que la brigada pueda localizar al causante de la misma.
-Pero si xa chamamos centos de veces!!!!
-Bien, no se preocupe, voy a tramitarle una reclamación y en el plazo de quince días los servicios técnicos le informarán de la causa de la derivación.
- !!!!!!!!!!!!!!!!! ¿¿¿¿¿ ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡

Cando polos medios racionais non se lle atopa solución aos problemas algunha xente acude a outros métodos máis inmateriais para ver de amañalos. Eu tiña unha parente que non acadando solución a algo acudía a Santa Rita. A pequena imaxe da avogada dos imposibles acompañouna durante a súa vida e botaba man dela sempre que lle conviña. Ao parecer o sistema funcionaba e cando non era así atribuíao a que as pregarias non foran acompañadas do debido fervor, por eso a santa non tiña a culpa dos fallos.

Penso que imos ter que facerlle algunha pregaria a San Voltio para ver de amañar o noso problema con FENOSA se o “meigallo” dese veciño ocorrente non da resultado.







No hay comentarios:

Publicar un comentario