XA VEÑEN OS REIS

Velázquez-Museo do Prado

                                                                

                                                                        

……

Por el cinco de enero

en la majada mía

mi calzado cabrero

a la escarcha salía.

…….

 (Miguel Hernández)

      Hoxe é noite de deitarse cedo  para os nenos que agardan inquedos  a chegada dos Reis Magos, no vaia ser….

      A chegada dos Reis, o 6 de xaneiro,  é unha antiga tradición no occidente cristián. Noite de ilusión infantil e de sono inquedo polas pisadas dos camelos que cada ano parecen escoitarse. A maioría colocarán os seus zapatos na fiestra  ou debaixo dese piñeiro de cores  con que en moitas  casas se recibe a chegada do Nadal. Ou a carón do Nacemento, onde a tradición aínda perdura.

      A primeira referencia ós  Reis Magos atopámola no Evanxeo de San Mateo: “. ...E  uns “magos” viñeron de Oriente a Xerusalén E ó ver ó neno coa súa nai María, puxéronse de xeonllos, adorárono e abrindo os seus tesouros ofrecéronlle ouro, incienso e mirra”. Logo, fixéronse  numerosas especulacións sobre o seu lugar de procedencia e o número deles.

Catedral de Colonia:Reliquias dos Reis Magos

      Según Tertuliano eran orixinarios de Arabia e o español Prudencio, no século IV, que  das beiras do Golfo Pèrsico. O certo é que estas afirmacións  aceptáronse como válidas xa que así se representaba o seu aspecto  nas catacumbas de San Pedro en Roma e aínda que se descoñecen os seus nomes e cantos eran, unha tradición posterior atribuiulles os de Melchor, Gaspar e Baltasar.

      Cóntase que ós Magos  convertiunos Santo Tomás e logo sufriron martirio. Os seus restos foron levados a Milán e no século XIII trasladados á  catedral de Colonia onde se gardan os seus cráneos nunha espléndida furna de ouriveiría.

      Por iso hoxe saen ás rúas  as fachendosas cabalgadas nas que as SSMM reparten sorrisos, ilusións e esperanzas á rapazada das nosas cidades e pobos. Pola noite aparecerán os agasallos  para os que foron  bos durante o ano e algún carbón para os que non o  foron  tanto.

      E para os maiores, este fermoso poema do noso Miguel Hernández,  “Las desiertas abarcas”, moi apropiado para os tempos que estamos a vivir.

Por el cinco de enero

Cada enero ponía

Mi calzado cabrero

A la ventana fría.

Y encontraban los días

Que derriban las puertas

Mis abarcas vacías

Mis abarcas desiertas.

Nunca tuve zapatos

Ni trajes ni palabras

Siempre tuve regatos

Siempre penas y cabras.

Me vistió la pobreza

Me lamió el cjerpo el río

Y del pie a la cabeza

Pasto fui del rocío.

Por el cinco de enero

Para el seis, yo quería

Que fuera el mundo entero

Una juguetería.

Y al andar la alborada

Removiendo las huertas

Mis abarcas sin nada

Mis abarcas desiertas.

Ningún rey coronado

Tuvo pie, tuvo gana

Para ver el calzado

De mi pobre ventana

Toda gente de trono

Toda gente de botas 

Se rio con encono

De mis abarcas rotas.

Por el cinco de enero

De la majada mía

Mi calzado cabrero

A la escarcha salía.

Y hacia el seis mis miradas

Hallaban en sus puertas

Mis abarcas heladas

Mis abarcas desiertas.