jueves, 26 de mayo de 2011

MONTE PINDO: EL OLIMPO GALLEGO

                                                                     Foto: J.M. López Tuñas


..........
Eu soñei ver na cume do Pindo
adornados de mirto e loureiros,
escritores, poetas, guerreiros.
que sorrindo se daban a man.
..........
           
  Francisco Añón Paz
                                                                        A Galicia


         El monte Pindo es el Olimpo gallego. Eleva su majestuosidad a orillas del Atlántico que con sus vientos y lluvias va esculpiendo las formaciones graníticas y le confiere ese aire mitológico que desde siempre se le ha atribuido.
        Otea desde lo alto uno de los paisajes más espectaculares de nuestro litoral, tanto es así que hasta el río Xallas excavó su lecho rocoso para abrirse camino y lanzarse desde las alturas a los brazos del mar.
Desembocadura del Xallas
        Desde los albores de la Historia el hombre ha atribuido a los montes un carácter sagrado. En  las religiones más antiguas constituyen el nexo con Dios y en las primeras culturas urbanas, desde  Mesopotamia a Centroamérica, los templos se alzaban escalonadamente hacias los cielos para coronarse con el santuario.
        Francisco Añón Paz, al igual que otros escritores e intelectuales que han contribuido a la construcción del imaginario social de los gallegos, compara  este monte con el Olimpo griego y lo hace morada de los genios de nuestra cultura y de los más gloriosos antepasados.
En marcha...
        Ascender al monte Pindo desde la iglesia de este pueblo, por la ruta pedregosa que conduce hasta la cumbre de Pena Moa,  es todo un reto para el tesón y las piernas.Y si vas precedido de medio centenar de adolescentes se transforma ya en una proeza. Las profesoras de nuestro Instituto Carmen Vales, Luisa Nieto y Mercedes Rey nos conducen por esta ruta de senderismo tan espectacular como difícil. Las formaciones rocosas, los enormes pedregales y las maravillosas vistas que van surgiendo a medida que ascendemos hasta la cumbre resarcen, junto a la alegre  compañía del alumnado, todo el esfuerzo que la empresa requiere. Tres horas de camino, de roca en roca y de picacho en picacho.
        La ovación al llegar a Pena Moa  compensa el esfuerzo y aunque no pudimos localizar a la pléyade de escritores, poetas y “guerreiros” a los que canta Añón, la panorámica que desde allí se contempla, desde el Cabo Finisterre hasta el extremo Sur de la Playa de Carnota, es  todo un regalo para el espíritu.
        Luego, la  comida y  la bajada con mucha precaución porque las piernas flojean y los resbalones se producen a cada paso. Apoyo a los rezagados y ánimos compartidos. Y sobre todo la alegría de haber alcanzado  la cumbre de nuestro Olimpo. 

Playa de Carnota desde A Moa


lunes, 16 de mayo de 2011

17 de maio – DÍA DAS LETRAS GALEGAS


               
                                       





                                                       
O recanto profundo dos piñeiros
fálanos da túa nova moradía,
vivindo cos silencios compañeiros
letargo noutra vida fuxidía.

Levando calma a onde a dor vivía,
sementache-la paz polos outeiros,
polas chairas da terra penedía,
na busca de horizontes verdadeiros.

Respirando nos teus beizos a canción,
quedouno-la ledicia de quererte
sabendo da túa obra a devoción.

E tendo nós a sorte de aprenderte,
e na morte levar ti a resurrección,
non ficará nin tempo de esquecerte.


                                                                                            Xosé M. López Ardeiro
                                                                                             (Un xardín no tempo)

miércoles, 11 de mayo de 2011

OFRENDA ÁS NAIS BARCALESAS

                                         Cementerio de Colón - La Habana             ( Foto Guije)         


         A Unión Barcalesa da Habana celebrou o pasado día 8 o Día da Nai, cunha ofrenda no panteón da Sociedade a todas as nais barcalesas que non poideron voltar e descansan alí, no mausoleo que a Sociedade ten no Cemiterio de Colón. A Xunta Directiva e socios depositaron a ofrenda floral como cada ano.

         Repousan no panteón da Barcalesa 180 asociados e familiares que a miudo reciben a visita dos seus , de aquí e de alá. Son os que optaron por quedarse ou non tiveron a sorte de reunirse de novo en Barcala coa súa xente. Alí seguen a ter o recordo e o agarimo dos  familiares e amigos.

        Un paseo por esta necrópole habanera amósanos panteóns e nomes de concellos, comarcas e parroquias de todos os lugares de Galicia. Aproximadamente uns sesenta mausoleos: Sociedade de Ortigueira,Sociedade de Beneficencia, Naturales de Galicia...contribúen coa súa maxestuosidade a darlle relevancia a este cemiterio, o máis fermoso e importante  da Habana que está declarado Monumento Nacional.

         Foi o arquitecto ferrolá Calixto Loira Cardoso o autor do mesmo en 1871 e o nome de Cristóbal Colón débese a que estaba previsto que alí repousaran os restos do descubridor que se atopaban na Catedral da Habana, aínda que logo foron trasladados á catedral de Sevilla en 1898.

Presidente e Vicepresidente da U.B.
         Nun principio decidiuse erguerlle un monumento por suscripción popular, según conta  Xosé Neira Vilas, a proposta do gobernador colonial da Illa o marqués de Pezuela, pero a gran mortandade causada polo cólera naqueles anos derivou a iniciativa cara o cemiterio " xa que no vello non cabía tanto morto".

         Cando algún  barcalés   se achega á Habana e visita aos directivos da Unión Barcalesa, o Panteón no Cemiterio de Colón é  visita obrigada. Os actos máis importantes da Sociedade contan sempre cunha ofrenda  aos asociados desaparecidos e esta homenaxe ás nais, que o é tamén a todas as mulleres emigradas da nosa comarca, ven sendo tradicional na Habana dende hai moitos anos.