sábado, 19 de noviembre de 2016

INFINITO CADUCO




As estrelas na auga reflicten a sebedoría do tempo- Denís Estévez



Os ríos, esa regalía que foron o xermolo de civilizacións, cidades e culturas transfórmanse ás veces en espellos nos que se reflicte a Natureza e todo o espazo exterior transfórmase en poesía. Só décimas de segundo no que os espíritus máis sensibles son capaces de captar e amosárnolo en forma de obras de arte. Dende os alicerces da nosa cultura cóntanos a Mitoloxía como Narciso acabou namorado da súa imaxe reflectida no espello dunha fonte. Tal é a maxia das augas que muda no máis sublime a simple imaxe mortal.

Denís Estévez, pintor e fotógrafo, foi quen de camiñar  polas beiras dos ríos como o Tambre, ou o Negreira agardando polas horas do solpor nos que as augas se transforman en espellos para fotografar ese intre en que as estrelas do ceo ou o reflexo das plantas se miran nela e xogan coas imáxes para presentarnos un mundo cromático ou actuando coma un prisma óptico que as descompón dándolle un sentido máxico e colorista.

INFINITO CADUCO e o nome da excelente exposición fotográfica coa que nos agasalla na galería Luisa Pita, na Rúa Cardenal Payá 9 en Santiago de Compostela. Estes días e ata o 12 de decembro é a cita para todos aqueles que se acheguen a esta orixinal mostra na que se reflicte nidiamente que a fotografía tamén pode ser poesía, outra maneira de expresar a beleza e as emocións a través da imaxe.

A Natureza, di o autor, o espazo exterior que semella todopoderoso e o mesmo tempo impotente ante o noso embate, engloba e artella case por completo a exposición, como reflexo e peza dun xogo na gran partida do tempo. Na súa grandeza reside a antítese que dá nome ó conxunto de obras onde o inabarcable infinito do percorrido dun río vese fracturado co devir das augas.

As imaxes que se realizaron para esta exposición xa despareceron, foron segundos de beleza recollidas pola cámara e impresas no papel para así inmortalizalas.

É  unha exposición que merece visitarse e que a ninguén deixa indiferente.



Infinito caduco








domingo, 6 de noviembre de 2016

BONSAIS

Carballeira bonsai


Entre as gafas e o horizonte esténdese todo un mundo tanxible de obxectos, seres vivos ou inertes, vehículos en movemento e auga do mar, todo cortado por ringleiras de árbores que ollan vixiantes a paisaxe que os importuna. Onte contábame Mario que as árbores son os seres máis modestos que coñece porque cando a brisa os acariña soltan un par de follas lánguidas e cando o temporal os agrede con forza as súas ramas póñense tensas e o seu tronco desafiante, facendo que teña que fuxir coa chuvia de vencido.

As árbores conviven pacificamente unhas coas outras mandándose mensaxes a través dos paxaros que voan dunha copa a outra e que non podemos entender porque non comprendemos a súa linguaxe. Eles tampouco a nosa. Alguns só teñen follas pero outros cúbrense de flores e as veces tamén nos agariman con froitos sabedores. As persoas, en xeral, sentimos moito respeto por eles.

Hai quen levado pola admiración quere telos na casa, controlar de perto como medran, configuralos, alimentalos e darlle formas o que sería imposible conservando o seu tamaño por iso redúcenos como xoguetes xa que doutro xeito sería imposible gardalos. Dende pequenos limitan o seu crecemento e transfórmanos en especies ananas pero conservando as características dos seus devanceiros. É decir, un bonsai.





Aínda que a verba quere decir en xaponés “cultivado en maceta” a súa orixe  ven de China onde hai bastante máis de mil anos empezaron a aplicarlle esta técnica reduccionista para frearlle o crecemento dende moi novos, limitando as raíces, podando as ramas e configurándoas con aramio de cobre dándoselle así aforma que se queira. Arte que confire xeitos fermosos e espectaculares a estas árbores en miniatura. Nalgúns lugares os afeccionados agrúpanse en asociacións intercambiándose experiencias e compartindo admiración polos seus  exemplares.

O bonsai é un exemplo da domesticación dos seres vivos, máis que prantas son mascotas que precisan coidado e atención permanente, estar pendentes deles, alimentalos, sacalos ao aire libre cando o demanden e prestarlle axuda cando o precisen.