domingo, 29 de marzo de 2015

VIENTOS DEL PUEBLO



Los poetas somos viento del pueblo; nacemos para pasar soplando a través de sus poros y conducir sus ojos y sus sentimientos hacia las cumbres más hermosas .
(Miguel Hernández)





Un 28 de marzo moría en la cárcel de Alicante el poeta Miguel Hernández. Hace algo más de  cuarenta que se ha editado el LP  con sus poemas más populares envueltos  en las hermosas melodías de Joan Manuel Serrat. Se  escuchaba en los lugares públicos, en las emisoras de radio y en las reuniones de amigos siendo en poco tiempo un éxito de ventas. En la actualidad está editado en formato digital. Así se popularizaron  sus poemas, como la tabla de multiplicar, que decían que con música se grababa para siempre.

Por eso aún se cantan en lugar  de recitarlos: El niño yuntero: Carne de yugo ha nacido/ más humillado que bello..., Canción para la libertad, Vientos del pueblo o El romancillo de mayo. Miguel Hernández, pastor de cabras, se hizo poeta en contacto con la Naturaleza.

Lo más importante de un poeta es su obra, pero su vida fue un compromiso con los suyos, por eso lo dejaron morir de tuberculosis, en la cárcel, a las 5,30 de la mañana del 28 de marzo de 1942,con 31 años. Dicen que no pudieron cerrarle los ojos y a eso Vicente Aleixandre le dedicó un poema.

Miguel Hernández había recibido una carta de su mujer, Josefina Manresa, en la que le contaba que no tenía para comer más que pan y cebollas y le dedicó a su bebé el poema Las nanas de la cebolla :
En la cuna del hambre
mi niño estaba,
con sangre de cebolla
se amamantaba..
…...
Vuela niño en la doble
luna del pecho;
él triste de cebolla,
tú satisfecho.
No te derrumbes.
No sepas lo que pasa
ni lo que ocurre.

Aunque comenzó siendo un poeta costumbrista, pasó a ser un poeta social, comprometido con la defensa de los más débiles, porque a pesar de haber estado en contacto con figuras importantes del mundo de las Letras nunca olvidó sus orígenes y siempre se consideró un hombre del pueblo. Es una de las figuras más relevantes de las Literatura  Española.














jueves, 12 de marzo de 2015

O GRILO





                                                                     (Foto López Tuñas)




Temos a vantaxe de vivir nun medio natural rico en especies vexetais e animais que é propicio para entrar con bo pé no mundo do coñecemento científico porque para a súa adquisición é fundamental partir do concreto para chegar ao abstracto. O mundo que nos rodea é o primeiro contacto coa realidade que debe ser aproveitado polos máis pequenos para comezar a coñecer o medio no que viven e pasar logo a outros niveis de coñecemento.
 Dende hai uns anos Coñecemento do Medio é unha materia escolar, asignatura  reemprazada así sen máis polas Ciencias Naturais, pasando os rapaces e rapazas a memorizar esquemas e clasificacións que nos retornan a sistemas propios doutras épocas, deixando á marxe o desenvolvemento de capacidades como a observación, a reflexión ou a valoración medioambiental. Non se pode respetar aquelo que se descoñece.
É a consecuencia de marxinar no mundo educativo ás Ciencias da Educación: A Pedagoxía, A Psicoloxía Infantil, a Didáctica ou a Metodoloxía; convertir o proceso de formación das persoas nun conxunto de xenialidades.

Estes días aproveitamos o bo tempo para camiñar de vagar polo campo. Aprender a ver e a observar. O primeiriño, un pequeno burato na herba que lles chamou a atención aos nenos.

-E logo, ese buratiño?
-Pois é un burato, moi ben feito....seguro que o fixo un bicho.
-Collede un xunco e metédeo dentro, logo dádelle voltas a ver o que sae....

-E se sae algo que nos pica?

xa sae....!!!!
-No teñades medo, probade e veredes...

Nuns segundos de movemento apareceu o animaliño todo espelido pola porta do seu tobo, con movementos nerviosos, ante os que ousábamos violentar o seu repouso.

-Un grilo! E podemos collelo coa man?
-Pois si...

Todo se volveu mirar e remiralo xirando a man para que non fuxira. E veña a preguntar por outros insectos, e porque se lles di ortópteros, e por que cantan para atraer ás femias, e logo este si é máis escuro será unha femia...; e de que se alimentan, e son bos ou malos....

-E como aprendeches a sacalos do seu tobo?
-Porque o facíamos de nenos.

-E si lle das e lle das e non sae para fóra?
-O máis practico era mexarlle no burato e saía correndo, pero mellor levar unha botelliña cun pouco de auga; case nunca se precisa porque non se resisten ao rozamento do xunco ou a palliña.O mesmo que che pasa a ti cando non das saído da cama e mamá faiche cóxegas.

-Pois mira que son argalleiros, ás veces pola noite,cando fai bo tempo, parece que temos unha orquestra arredor da casa!