fálanos da túa nova moradía,
vivindo cos silencios compañeiros
letargo noutra vida fuxidía.
Levando calma a onde a dor vivía,
sementache-la paz polos outeiros,
polas chairas da terra penedía,
na busca de horizontes verdadeiros.
Respirando nos teus beizos a canción,
quedouno-la ledicia de quererte
sabendo da túa obra a devoción.
E tendo nós a sorte de aprenderte,
e na morte levar ti a resurrección,
non ficará nin tempo de esquecerte.
Xosé M. López Ardeiro
(Un xardín no tempo)
