PARTIRLLE A ALMA

Entereime onte pola prensa logo da chamada dun amigo que non saía do seu asombro: Unha cuarta parte do Pazo do Cotón vai ser subastada o 24 de abril na cidade de A Coruña segundo parece por unha dèbeda tributaria. O “lote” está formado pola casa, o xardín , os patios a capela coa vivenda anexa , ánrbores e fincas integradas neste fermoso conxunto histórico.

Para os funcionarios e outras administracións públicas alleos a esta bisbarra non é mais que unha propiedade catastral cun determinado valor económico. Pero O PAZO forma parte da esencia de Negreira, da súa orixe. Ademáis do monumento máis importante foi o edificio ao redor do que se constituiu este núcleo poboacional, que lle deu o seu nome: O Cotón. Alí estivo a primeira Casa Consistorial na vila, configurouse a través dos anos a historia social, política e cultural do pobo. Negreira non sería o que é sen este monumento.

A capela, cedida polos propietarios para que fixera as funcións de igrexa parroquial, hai xa unha morea de anos, restaurada coa aportación económica de moitos veciños é, alén das crenzas relixiosas de cada quen, o lugar onde se viñeron celebrando as festas máis importantes para a nosa comunidade, onde a maioría da nosa xente despide aos seus seres queridos cando se van e alí se celebran ademáis outras conmemoracións familiares. O pazo do Cotón forma parte tamén do patrimonio inmaterial de Negreira.

Varias familias detentaron a súa propiedade ó longo dos anos e no futuro, seguramente, seguirá pasando o mesmo, pero introducir outro copropietario alleo aos actuais, dificultará que algún día este insigne monumento pase a ser patrimonio público como ocorre nas sociedades máis desenvolvidas cos monumentos importantes.

Os procesos administrativos poden pararse ou modificarse cando o interese xeral así o require e sempre se lles pode buscar outras alternativas ás decisións adoptadas e este é un caso no que estaría sobradamente xustificado, porque o noso patriminio cultural e inmaterial non pode ser tratado como unha simple mercancía.

En Galicia, cando se lle fai un dano grave a alguén dise que se lle “partiu a alma” e iso é o que se pretende facer coa parte fundamental da memoria histórica do noso pobo.