OS LAPIS

                                   (Foto López Tuñas)

No pasado setembro deste 2013, despois de cumprir cen anos, morreu en México Choncha Concheiro a muller de Francisco Comesaña, os dous principais protagonistas de O Lápis do Carpinteiro.  

A min a historia non me era allea, coñecina de pequeno. E moitas máis cousas que non se recollen no libro. Por eso, cando vin a película que Antón Reixa fixo sobre a novela, disgustoume moito o tratamento que lle daba a certas esceas no cárcere, que me pareceron un pouco frívolas, pois souben  da anguria e  tristura que alí dentro se viviu. Nunha ocasión llelo manifestei a Isaac Díaz Pardo, fillo de Camilo Díaz, pintor e ilustrador que pasou no cárcera de Santiago os últimos momentos da súa vida, antes de que o asasinaran. Respostoume tranquilamente que a el parecíalle ben, que aquelo era unha película e as películas son así. Dalgún xeito tamén tiña razón.

A miña afección polos lápis ven de non hai moito, porque eses grafitos revestidos de madeira, fanos agora ben fermosos; afiadiños son do máis xeitoso para escribir e, cando te enganas, vas e borras como se nada pasara. Cada vez que vou a un museo ou institución, se os teñen merco un. Tamén na nosa mente debéramos escribir as cousas con lapis no canto de tinta, porque as que precisamos borrar non quedarían na memoria ata que o tempo as vai metendo no pozo dos recordos.

A lembranza máis antiga que teño do lapis é a do meu avó, facendo as contas na súa tenda en papel de estraza, ou notas dos que viñan ao “déboche”, que logo colgaba nun gancho. Tamén o de Domingos de Sanamede, o carpinteiro, que traballaba moitas veces na nosa casa e sempre tiña un vermello detrás da orella. Aí lévao, ás veces, un compañeiro; vinllo pola rúa e gustoume, porque é un bo mestre e ven sendo algo así como un símbolo da súa profesión. E xa non vou falar da miña profesora Marita, que lles sacaba unhas puntas de varios centímetros de longo que parecían agullas de calceta.

Hai tempo que teño unha pelexa cos crucigramas dun xornal, para eso collo os de gomiña, pois cando poño algunha verba por tanteo, zas-zas, se o preciso borro coma se non pasara nada.

Pero é verdade que se escribe moi ben con eles, son suaves esvarando polo papel e si teñen un fermoso deseño poden facer agradable a escrita que tampouco deslumbra como as pantallas, e non hai que estar dalle que dalle á monotonía do teclado.

Nostálxia?.. nen falar, hai que aprender a gozar cada día das sensacións máis agradables e nunca caer na rutina.

Probade e xa veredes.