ROMANCE DE DON GAIFEROS

 

¿A ond´irá aquel romeiro,

meu romeiro a ond´ irá?

Camiño de Compostela,

non sei s´alí chegará. 

Ten longas e brancas barbas,

ollos de doce mirar,

ollos gazos, leonados

verdes coma a auga do mar.

¿A onde ides, meu velliño? 

¿A onde queredes chegar? 

Camiño de Compostela 

onde teño o meu fogar.

Compostela é miña terra,

deixeina sete anos hai,

relucente en sete soles,

brilante como un altar.

Cóllase a min , meu velliño,

imos xuntos camiñar

eu son trobeiro das trobas 

da Virxe de Bonaval.

Eu chámome Don Gaiferos,

Gaiferos de Mormaltán,

se agora non teño forzas

meu Santiago más dará. 

 

                                                                                       (Arturo Franco Taboada)
 

Chegaron a Compostela

e foron á Catedral 

e desta maneira falou 

Gaiferos de Mormaltán:

¡ Grazas, meu Señor Santiago !

aos vosos pés me tés xa,

 si queres quitarme a vida

pódesma Señor quitar,

 porque morerrei contento 

nesta Santa Catedral.

E o vello de brancas barbas,

caeu tendido no chan,

pechou os seus ollos verdes

verdes coma a auga do mar.

E o obispo que esto viu

alí o mandou enterrar

e así morreu meus señores 

Gaiferos de Mormaltán.

Este é un dos moitos milagros

que o Señor Santiago fai.