OS MAIORES

¡Case non hai castiñeiros!

Os que hai son de respeto:

¡velliños, orfos, tristeiros

e con furados de peto..!

                       Manuel María

A cousa que máis me gusta da Galicia interior e a súa vexetación autóctona, eses soutos centenarios acubillo de paxaros e ourizos que foron a base da alimentación dos labregos durante séculos. Por eso cando ollei para o vello castiñeiro que dende o seu tronco cheo de cicatrices reverdecía entre os máis novos tiven que sentarme nel e pararme a pensar nos milleiros de historias que se agocharían dentro da súa savia centenaria que transportaba vitalidade ás novas ponlas que cada ano reverdecían.

Escoita, dicíame, hai xa dous mil anos que o poeta Ovidio (1), ao final da súa vida, quixo agasallar a Germánico cunha obra literaria que cantara as festas e cirimonias do calendario romano. Seis libros en verso dedicados aos seis primeiros meses do ano. explicando a orixe e celebracións de cada un.

MAIO

“Noutro tempo, era grande o respeto dispensado a unha cabeza con canas, e as arrugas dos vellos eran obxecto de consideración. Os xóvenes administraban a obra de Marte e as guerras animosas e mantíñanse nos seus postos de defensa dos deuses de cada un; a idade, disminuida nas súas forzas e inutil para soster unha arma, moitas veces, co seu consello, era de axuda para a patria.

A curia abriuse entón só para os de anos maduros e o apacible nome de Senado procedía da idade (senior). Os máis vellos daban leis ao pobo, e fixáronse límites de idade con leis determinadas para ser candidato a un cargo a partir deles.

O vello marchaba no medio dos novos, sin que estes o tomasen a mal e si só o acompañaba un, na parte de dentro (á dereita) .¿Quen se ía  atrever a dicir palabras ruborizantes na presenza dun maior?

A censura proporcionáballe unha prolongada vellez. Rómulo reparou nisto e chamou pais aos individuos que tiña seleccionado; a eles confioulles o goberno da cidade. Por elo, síntome tentado a pensar que os maiores deron o nome a maio, e deste xeito se guiaron pola súa idade. E Númitor pudo decir : Rómulo asigna este mes aos maiores.”

Por eso o Dereito Romano é a base da lexislación da nosa sociedade porque as leis foron concebidas e redactadas pola experiencia e a sabeduría que proporciona a madurez e o discurrir da vida.

Seguín camiñando polo medio do fermoso souto gozando da paz e a tranquilidade que transmitía, parándome de cando en vez e acariñando os vigorosos troncos que durante centos de anos foron conservados polos nosos paisanos.

O día que aprendamos a valorar o que vale unha árbore entenderemos que son un agasallo da terra para falar co ceo que os escoita.

(1) Publio Ovidio Nasón (43a.C.-17 d. C.) -Fastos.Maio 55-60-65-66.