A DORNA

Martiño baixa todas as mañás á rampa do peirao para seguir pintando a súa dorna, de vermello e negro como as dos compañeiros. Amodiño e con precisión vaina coloreando tentando que quede como nova. Tapando os embates do mar que ás veces, polo inverno, bate con forza nuns recantos que no verán manteñen unha prácida calma.

Agora, dime entre as pinceladas, imos ao polbo e as lulas, pero cando meu pai era novo estas tradicionais embarcacións eran como os coches que os levaban dun lado ao outro da Ría de Arousa, ao banco ou a mercar o que se necesitara na casa. Por iso lle temos tanto agarimo malia esoutras modernas de fibra, esas que fiquen aí no pantalán para os que as queiran. É verdade que ademáis dos remos tamén as temos equipadas cos forabordas, faltaría máis, pero no verán coa vela depregada é coma unha gueivota cos ás estendidas deixándose mecer polo vento.

E importante promover o uso destas embarcacións tradicionais, de feito dedícaselle algún día de festa nun dos meses de verán como lembranza do que foi a base do sustento de moitas xeracións e eso non hai que esquecelo, ¿sabes?.. e logo.... mira que feitiñas son, todo unha obra de artesanía. Mentres saia ao mar sempre hei  manter a miña dorniña.

Tamén no meu pobo houbo unha dorna, aínda que hai anos diso.

Veña home!!! e logo andaban ao polbo polo Tambre , dime rindo a gargalladas...

A dorna do río Tambre

Non, foi cando construíron o embalse Barrié de la Maza, a auga cubriu a Ponte Ínsua e ata que subiron os piares un barqueiro pasaba á xente dun lado a outro do río, lembro cando eu era pequeno que o bar de Ramona, que estaba na beira do río, aínda lle chamaban a Taberna da Dorna.

Arranxaron a ponte e acabouse a dorna, dime rindo.

Primeiro acabouse a dorna e logo remataron a ponte ainda que pareza raro.O feito foi que unha noite en que os músicos da Banda da Luaña viñan de actuar no San Xurxo de Gonte, parece que algún estaba un pouco quente e díxolle ao barqueiro que ese día non ía cobrar pola travesía pois era festivo e si se poñía chulo iría de cabezas ao río. Como intentou dar a volta e lavalos ao punto de partida, foi parar a auga, entre as gargalladas de todos.

A historia complicouse debido a que cada vez que tentaba sair a flote, puxábanlle pola cabeza cara abaixo e volvía ao fondo. Nunha desas veces, o náufrago sacou a navalla do peto da chaqueta e o que saiu foi unha folla cortante que rachou a faciana do chistoso dende a orella ata os beizos.

Claro,o home ao verse afogado defendeuse como pudo... Pois si que acabou ben a broma..aínda que seguro que por ser en defensa propia non lle traería tantas consecuencias..

Ao parecer sí, cando foi o xuízo na Coruña, uns espelidos da vila convencérono de que o tribunal non tiña competencias para xulgalo. Interrumpeu varias veces ao xuíz ata que lle concedeu a palabra : "Señoría, dixo, no considero a este tribunal competente para juzgarme, porque el asunto fue sobre aguas y por lo tanto exijo un tribunal de Marina". Esta intervención complicoulle bastante a sentencia...

Pois agora, dixo Martiño rindo, imos tomar un polbiño á feira no bar da Casa do Pescador que has ver o bo facer das nosas dornas.

E alá fomos.